Dudley DeGroot

Dudley DeGroot

Pełne imię i nazwisko	Dudley Sargent DeGroot
Data i miejsce urodzenia	20 listopada 1899 Chicago
Data i miejsce śmierci	5 maja 1970 El Cajon
Wzrost	189 cm
Rugby union
Pozycja	rwacz
Kariera seniorska
Lata Zespół Wyst. (Pkt.) Stanford Cardinal
Reprezentacja narodowa
Lata Reprezentacja Wyst. (Pkt.) 1924  Stany Zjednoczone 1 (0)
Dorobek medalowy złoto Paryż 1924 Rugby union

Dudley Sargent DeGroot (ur. 20 listopada 1899 w Chicago, zm. 5 maja 1970 w El Cajon)^[1] – amerykański trener, sportowiec, olimpijczyk, zdobywca złotego medalu w turnieju rugby union na Letnich Igrzyskach Olimpijskich w 1924 roku w Paryżu.

W latach 1951–53 był przewodniczącym Komitetu Etyki American Football Coaches Association^[2].

Jego nazwiskiem sygnowane jest jedno ze stypendiów sportowych na San Jose State University^[3].

Podczas studiów na Uniwersytecie Stanforda reprezentował barwy Stanford Cardinal w koszykówce, pływaniu, piłce wodnej i futbolu amerykańskim^{[4][5][6][7][8]}. W latach 1923–1924 był mistrzem Intercollegiate Association of Amateur Athletes of America w pływaniu stylem grzbietowym^[7]. Trzyletnie występy w futbolowej drużynie uczelni, której został kapitanem w 1922 roku, przyniosły mu natomiast miejsce w Stanford Athletic Hall of Fame^[8][9].

Z reprezentacją Stanów Zjednoczonych zagrał w turnieju rugby union na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1924^[10]. Wystąpił w jednym meczu tych zawodów – 18 maja Amerykanie pokonali na Stade de Colombes Francuzów 17–3^[7][11]. Wygrywając oba pojedynki Amerykanie zwyciężyli w turnieju zdobywając tym samym złote medale igrzysk^[12][13][14].

Był to jego jedyny występ w reprezentacji kraju^[15], a wraz z pozostałymi amerykańskimi złotymi medalistami w rugby union został w 2012 roku przyjęty do IRB Hall of Fame^[16].

Tuż po ukończeniu studiów z zakresu ornitologii^[17] podjął się pracy asystenta trenera na macierzystej uczelni^[18], pisując wówczas również felietony dla kalifornijskich gazet^[17]. W kolejnych latach pracował z sukcesami w junior college'ach, Santa Barbara State College i Menlo Junior College, jako trener futbolu oraz dyrektor wychowania fizycznego^[7][18][19].

W 1932 roku objął stanowisko trenera w San Jose State University. Podczas ośmiu sezonów zespół Spartans trzykrotnie zdobył tytuł mistrzów konferencji^[20] osiągając ogólny wynik 59–19–8^[a][21][22]. Pracę z zespołem zakończył w 1939 roku pierwszym w historii Spartans sezonem samych zwycięstw^[23]. Doradcą DeGroota w San Jose był jego trener ze Stanford, Pop Warner^[19][24].

Do University of Rochester został ściągnięty w 1940 roku przez ówczesnego rektora tej uczelni, Alana Valentine, z którym wspólnie zdobyli złoty medal paryskich igrzysk olimpijskich^[25]. Prócz nominacji na głównego trenera futbolu amerykańskiego otrzymał również etat wykładowcy wychowania fizycznego^[19], a kontrakt został podpisany na 11 lat^[26]. W tym samym roku otrzymał również tytuł doktora za pracę A history of physical education in California (1848–1939)^[27][28][29]. Drużyna, która w poprzednich trzech sezonach odniosła łącznie dwa zwycięstwa^[19], odrodziła się pod przewodnictwem DeGroota^[26]. W latach 1940–1943 Yellowjackets osiągnęli kolejno rezultaty 4–3–0^[30], 6–1–0^[31], 7–1–0^[32] i ponownie 6–1–0^[33].

Jego osiągnięcia w futbolu akademickim zwróciły na niego uwagę włodarzy ligi zawodowej. Otrzymawszy propozycję przejęcia posady szkoleniowca Washington Redskins, poprosił o zwolnienie z kontraktu w Rochester, na co władze uczelni niechętnie wyraziły zgodę^[26]. Związawszy się ze stołeczną drużyną pięcioletnim kontraktem^[34], w pierwszym sezonie osiągnął rezultat 6–3–1^[35], w drugim natomiast z wynikiem 8–3–0 doprowadził ją do zwycięstwa w dywizji wschodniej National Football League ulegając jednak w walce o mistrzostwo NFL sezonu 1945 zespołowi Cleveland Rams 15–14^[7][21][36]. Po dwóch latach pracy w wyniku konfliktu z władzami klubu^[37] odszedł do nowo powstałej All-America Football Conference obejmując tam rolę trenera Los Angeles Dons^[38]. Inauguracyjny sezon drużyna zakończyła bilansem 7–5–2^[35], w trakcie drugiego DeGroot został zaś zwolniony^[39].

Powrócił następnie do trenowania drużyn akademickich. Przez dwa lata spędzone na Uniwersytecie Wirginii Zachodniej zespół Mountaineers osiągnął wynik 13–9–1^[21][22], zdobywając dodatkowo 1 stycznia 1949 roku Sun Bowl^[17][40]. W lutym 1950 roku zatrudniony został jako trener New Mexico Lobos z University of New Mexico^[18], skąd został zwolniony w marcu 1953 roku z powodu konfliktu odnośnie do przyszłości futbolu na tej uczelni^[17]. Wyniki w tych trzech sezonach (2–8–0, 4–7–0 i 7–2–0) dały mu tytuł najlepszego trenera konferencji oraz miejsce w UNM Athletics Hall of Honor^[41][42].

Wyjechał następnie do Norymbergi, by nadzorować sportowy program USAREUR^[43]. Zmarł w swym domu w El Cajon w wieku siedemdziesięciu lat^[44].

Był członkiem Phi Beta Kappa; żonaty z Alice, czwórka dzieci^[6][18].

• Dudley DeGroot @ sports-reference. sports-reference.com. [dostęp 2012-09-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-09-17)]. (ang.).
• Dudley DeGroot @ espnscrum.com. espnscrum.com. [dostęp 2012-09-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-05-27)]. (ang.).
• Elfin David: Washington Redskins: The Complete Illustrated History. Minneapolis: MVP Books, 2011. ISBN 978-0-7603-4072-1. Brak numerów stron w książce
• Dudley S. „Dud” DeGroot Records by Year. cfbdatawarehouse.com. [dostęp 2012-09-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-10-21)]. (ang.).