Disintegration

Disintegration

Wydany	2 maja 1989
Nagrywany	1988 (nagrywano w Outside Studios w Berkshire; miksowano w Rak Studio Three w Londynie)
Gatunek	rock alternatywny rock gotycki
Długość	72:27
Wydawnictwo	Elektra Fiction[1]
Producent	David M. Allen, Robert Smith[1]
Oceny
Album of the Year 87/100[2] AllMusic [3] Blender [4] Chicago Tribune [5] Robert Christgau (C+)[6] Consequence of Sound A[7] Entertainment Weekly A[8] Far Out Magazine [9] Los Angeles Times [10] Pitchfork 10/10[11] Rolling Stone [12] The New Rolling Stone Album Guide [13] Teraz Rock nr 02/08
Album po albumie
The Peel Sessions (1988) Disintegration (1989) Mixed Up (1990)
Single z albumu Disintegration
„Lullaby” Wydany: 4 kwietnia 1989 „Fascination Street” Wydany: 18 kwietnia 1989 (tylko w USA) „Lovesong” Wydany: 19 sierpnia 1989 „Pictures of You” Wydany: 6 marca 1990

Disintegration – ósmy studyjny album zespołu The Cure, wydany w 1989. Dotarł do 12. miejsca listy Billboard 200.

The Cure stali się mrocznym i tajemniczym zespołem we wczesnych latach 80. dzięki albumom takim jak Faith i Pornography. Zerwali z tym wizerunkiem dzięki lekkim popowym singlom takim jak „Let's Go to Bed” czy „The Lovecats” i towarzyszącym im teledyskom Tima Pope'a. Kolejne albumy, The Top, The Head on the Door i Kiss Me, Kiss Me, Kiss Me, kontynuowały eksperymenty popowe, aczkolwiek wszystkie trzy pokazywały elementy mroczniejszej strony Smitha, zarówno muzycznie, jak i lirycznie. Disintegration reprezentuje powrót do mrocznych stylów, ale ukazuje też ciągłe poszukiwania nowych pomysłów i brzmień^[3][12].

Disintegration był pierwszym albumem The Cure nagranym z przeznaczeniem na CD, czego powodem był brak miejsca dla utworów „Last Dance” i „Homesick” na wydaniu winylowym. Wersja kompaktowa trwa ponad 71 minut, dużo więcej niż standardowy album rockowy. Połowa z dwunastu utworów trwa ponad 6 minut.

Album zadebiutował na 3. miejscu w Wielkiej Brytanii, a także powoli wspinał się na 12. miejsce podczas 55-tygodniowego pobytu na liście Billboardu w Stanach Zjednoczonych. 28 czerwca 1989 otrzymał złotą, a 20 października 1989 platynową płytę w USA. 1 lipca 2004 został albumem podwójnie platynowym.

W 1998 w odcinku South Parku pt. Mecha-Streisand, w którym gościnnie wystąpił Robert Smith, Kyle nazwał płytę Disintegration „najlepszym albumem wszech czasów”.

Album jest uważany za drugą część „trylogii” Roberta Smitha, składającej się ponadto z Pornography oraz Bloodflowers. W 2002 The Cure zagrali wszystkie trzy albumy w całości dla publiczności w Berlinie. Koncert ten został wydany na DVD jako Trilogy w 2003.

W 2003 album został sklasyfikowany na 326. miejscu listy 500 albumów wszech czasów magazynu Rolling Stone^[14].

W dniu 6 sierpnia 2010 wydano złożoną z trzech płyt wersję Deluxe.

Twórcy wszystkich utworów: Gallup, O’Donnell, Smith, Thompson, Tolhurst i Williams

1. „Plainsong” – 5:12
2. „Pictures of You” – 7:24
3. „Closedown” – 4:16
4. „Lovesong” – 3:29
5. „Last Dance” – 4:42
6. „Lullaby” – 4:08
7. „Fascination Street” – 5:16
8. „Prayers for Rain” – 6:05
9. „The Same Deep Water as You” – 9:19
10. „Disintegration” – 8:18
11. „Homesick” – 7:06
12. „Untitled” – 6:30

(Utwory „Last Dance” i „Homesick” znalazły się tylko na wydaniach CD i MC)

Autorem wszystkich tekstów jest Robert Smith. Album nagrywano w Outside Studios w Berkshire. Miksowano w Rak Studio Three w Londynie.

The Cure:

• Robert Smith – śpiew, gitara, instrumenty klawiszowe, sześciostrunowa gitara basowa
• Simon Gallup – gitara basowa, instrumenty klawiszowe
• Boris Williams – perkusja
• Porl Thompson – gitary
• Roger O’Donnell – instrumenty klawiszowe
• Laurence "Lol" Tolhurst – "inne instrumenty"

• produkcja – Robert Smith, David M. Allen
• inżynieria – David M. Allen, Robert Smith
• inżynier pomocniczy w Outside Studios – Richard Sullivan
• inżynier pomocniczy w Rak Studio Three – Roy Spong