Dexiogyia corticina
| Dexiogyia corticina | |||
| (Erichson, 1837) | |||
| |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Gromada | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | |||
| Plemię | |||
| Podplemię | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
Dexiogyia corticina | ||
| Synonimy | |||
| |||
Dexiogyia corticina – gatunek chrząszcza z rodziny kusakowatych i podrodziny rydzenic. Zamieszkuje Europę, Afrykę Północną i Zakaukazie.
Taksonomia
[edytuj | edytuj kod]Gatunek ten opisany został po raz pierwszy w 1837 roku przez Wilhelma Ferdinanda Erichsona pod nazwą Oxypoda corticina[1][2]. W 1858 roku umieszczony został przez Carla Gustafa Thomsona w nowym rodzaju Dexiogyia[3][1], dla którego został gatunkiem typowym[1].
Morfologia
[edytuj | edytuj kod]Chrząszcz o wydłużonym ciele, w zarysie o w miarę równoległych bokach, długości od 2,3 do 2,9 mm. Ubarwienie ma ciemnobrązowe, jasnorudobrązowe lub jasnorudobrązowe z przyciemnionymi głową i odwłokiem, zawsze z czerwonożółtymi odnóżami i jaskrawymi czułkami. Wierzch ciała jest lekko połyskujący, dość drobno i gęsto punktowany, wyraźnie owłosiony[4]. Człony czułków zestawione są luźno[5], a trzeci i czwarty mają mniej więcej stożkowaty kształt. Czułki są bardzo słabo ku szczytowi pogrubione, o środkowych członach tylko przeciętnie poprzecznych[4]. Powierzchnia głowy pozbawiona jest grubych punktów[5]. Warga dolna ma wydłużony, jedynie na samym szczycie wykrojony języczek. Przedplecze jest poprzeczne, o ⅓ szersze niż dłuższe, ku przodowi zwężone znacznie mocniej niż ku tyłowi, najszersze w pobliżu środka. Pokrywy w barkach są tak szerokie jak przedplecze[4]. Odnóża mają krótkie i słabo widoczne szczecinki przypazurkowe na stopach[5]. Odwłok ma na piątym z kompletnych tergitów mikrorzeźbę w postaci siateczkowania o mniej lub bardziej zaokrąglonych oczkach. U samca na szóstym tergicie obecna jest para dłuższych ząbków i krótkie piłkowanie między nimi[4].
Ekologia i występowanie
[edytuj | edytuj kod]Owad rozmieszony od nizin po piętro subalpejskie w górach. Zasiedla głównie lasy. Bytuje pod luźną, zwłaszcza zagrzybiałą korą pni drzew iglastych i liściastych, w chodnikach owadów drewnożernych, przy wyciekającym ze zranionych drzew soku oraz w starych owocnikach hub[6].
Gatunek palearktyczny. W Europie znany jest z Hiszpanii, Wielkiej Brytanii, Francji, Belgii, Holandii, Niemiec, Szwajcarii, Austrii, Włoch, Danii, Szwecji, Finlandii, Łotwy, Polski, Czech, Słowacji, Węgier, Ukrainy, Chorwacji, Bośni i Hercegowiny, Grecji oraz europejskiej części Rosji[1]. Na północy kontynentu osiąga południową Szkocję, Fennoskandię i Karelię[6]. W Afryce Północnej stwierdzony został z Algierii i Tunezji. W Azji podawany jest z Gruzji i Azerbejdżanu[1].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e M. Schülke, A. Smetana: Staphylinidae. W: Catalogue of Palaearctic Coleoptera Volume 2. Hydrophiloidea-Staphylinoidea. I. Löbl, D. Löbl (red.). Wyd. Brill. Leiden, Boston: 2015, s. 472.
- ↑ Wilhelm Ferdinand Erichson: Die Käfer der Mark Brandenburg. Erster Band, Erste Abtheilung. Berlin: F.H. Morin, 1837, s. 351.
- ↑ Carl Gustaf Thomson. Försök till uppställning af Sveriges Staphyliner. „Öfversigt af Kongliga Vetenskaps-Akademiens Förhandlingar”. 15, s. 27–40, 1858.
- ↑ a b c d Arved Lompe: Gattung Dexiogya Thoms.. [w:] Käfer Europas [on-line]. [dostęp 2024-11-01].
- ↑ a b c Arved Lompe: Tribus Oxypodini. [w:] Käfer Europas [on-line]. [dostęp 2024-11-01].
- ↑ a b B. Burakowski, M. Mroczkowski, J. Stefańska. Chrząszcze – Coleoptera. Staphylinidae, część 3: Aleocharinae. „Katalog Fauny Polski”. XXIII (8), 1981.