Davide Rigon

Davide Rigon

Davide Rigon z trofeum w ręce
Państwo	Włochy
Data i miejsce urodzenia	26 sierpnia 1986 Thiene
Sukcesy
2005: Formuła Azzurra (mistrz) 2007: Euroseries 3000 (mistrz) 2007: Włoska Formuła 3000 (mistrz) 2008: Superleague Formula (mistrz) 2010: Superleague Formula (mistrz) 2014: Gulf 12 Hours (zwycięzca w klasie GT3) 2015: 24h Le Mans (drugie miejsce w klasie LMGTE Pro)
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Davide Rigon (ur. 26 sierpnia 1986 roku w Thiene) – włoski kierowca wyścigowy.

Davide karierę rozpoczął w roku 1998, od startów w kartingu. W 2003 roku przeszedł do wyścigów samochodów jednomiejscowych, debiutując w Niemieckiej Formule BMW. Punktując dwukrotnie, został sklasyfikowany na 17. miejscu. W tym samym roku brał udział we Włoskiej Formule Gloria W. Trophy. Sezon później ścigał się w głównym cyklu tej serii, ostatecznie zostając jej wicemistrzem. W roku 2005 sięgnął po tytuł mistrzowski w Formule Azzurra.

W 2004 roku Rigon sięgnął po tytuł wicemistrzowski w zimowej edycji Włoskiej Formuły Renault. W głównym cyklu wystartował w jednej rundzie, jednakże nie zdobył punktów. Rok później zajął 6. miejsce, z dorobkiem jednego zwycięstwa.

W sezonie 2004 Włoch zadebiutował we Włoskiej Formule 3. Zdobyte punkty sklasyfikowały go na 11. pozycji. Dwa lata później Davide powrócił do serii. Reprezentując konkurencyjny zespół BVM Racing, zmagania zakończył na 2. miejscu w ogólnej punktacji (wygrał cztery wyścigi).

W roku 2005 Rigon wziął udział w dwóch rundach Formuły Renault 3.5, za sprawą włoskiej stajni Victory Engineering. Zdobywszy cztery punkty, rywalizację ukończył na 26. lokacie.

W 2006 roku Davide zadebiutował w Euroserii 3000, biorąc udział w jednej eliminacji, na hiszpańskim obiekcie Circuit de Catalunya. W pierwszym wyścigu zajął szóste miejsce, w drugim natomiast stanął na podium, dojeżdżając na drugiej pozycji. Dorobek ośmiu punktów zapewnił mu 14. lokatę, w generalnej klasyfikacji.

W kolejnym sezonie (w ekipie Minardi by GP Racing), startując we wszystkich wyścigach, pewnie sięgnął po mistrzostwo. W ciągu szesnastu wyścigów, trzynastokrotnie stanął na podium, z czego pięć razy na najwyższym stopniu (czterokrotnie startował z pole position). We włoskiej edycji również okazał się najlepszy, odnotowując we wszystkich ośmiu wyścigach miejsca w pierwszej trójce (w tym trzykrotnie zwyciężył).

W roku 2007, zaliczył gościnny występ, na belgijskim torze Spa-Francorchamps. Do pierwszego wyścigu ruszał z pierwszego pola startowego. Wyścig zakończył jednak na drugim miejscu (niedzielne zmagania zostały odwołane). Uzyskane punkty pozwoliły Rigonowi zająć w klasyfikacji generalnej 15. pozycję.

W sezonie 2008 wystąpił w dwóch wyścigach Międzynarodowej Formuły Master. W ekipie ADM Motorsport, nie udało mu się jednak zdobyć punktów.

W tym samym roku wziął również udział w trzech wyścigach Włoskich Mistrzostw Superstars. Startując w zespole Ferlito Motors, zmagania zakończył na 6. miejscu (dwukrotnie stanął na podium). Oprócz tego wystartował w siedmiu wyścigach FIA GT, w klasie GT2. Wygrawszy jeden z nich, rywalizację ukończył na 8. lokacie.

W roku 2008 Włoch zadebiutował w nowo powstałej serii Superleague Formula. Reprezentując chiński klub Beijing Guo’an (ekipa Zakspeed), został historycznym mistrzem serialu. Stanął wówczas pięć razy na podium, z czego trzykrotnie na najwyższym stopniu.

W kolejnym podejściu wziął udział w pierwszych trzech rundach sezonu. Startując w ekipie Olympiakos SFP (zespół GU-Racing International), trzykrotnie sięgnął po punkty, z czego raz stanął na podium (drugie miejsce w drugim wyścigu, we Francji). W pozostałych rundach zastąpił go Argentyńczyk Esteban Guerrieri. Swoją postawą pomógł greckiemu klubowi zająć w klasyfikacji 5. miejsce.

W 2010 roku powrócił na pełny etat startów, podpisując kontrakt z belgijskim klubem R.S.C. Anderlecht (stajnia Azerti Motorsport). Włoch po raz drugi w karierze zdobył w niej tytuł mistrzowski, pokonując zaledwie dwoma punktami Brytyjczyka Craiga Dolby'ego. W ciągu sezonu, aż szesnastokrotnie mieścił się w pierwszej trójce, w tym czterokrotnie zwyciężał (poza tym trzykrotnie startował z pierwszego miejsca).

W przerwie pomiędzy sezonem 2008 i 2009, Davide zadebiutował w Azjatyckiej Serii GP2, we włoskim zespole Trident Racing. W ostatnich trzech rundach zastąpił Hiszpana Adriána Vallésa. Po punkty sięgnął w ostatniej eliminacji, rozegranej na bahrajńskim obiekcie Sakhir. W pierwszym wyścigu został sklasyfikowany na siódmym miejscu, natomiast w niedzielnych zmaganiach był trzeci. Ostatecznie uzyskane punkty pozwoliły Rigonowi zająć 17. lokatę, w ogólnej punktacji.

W sezonie 2009 (również we włoskiej stajni), ścigał się w głównej edycji przedsionka Formuły 1. Wziąwszy udział w dziewięciu rundach (na niemieckim torze Nürburgring, z przyczyn finansowych, zastąpił go Wenezuelczyk Rodolfo González), dwukrotnie dojechał na punktowanym miejscu, zajmując ósme miejsce w pierwszym wyścigu, na Węgrzech oraz piąte w Belgii. Ostatecznie zmagania ukończył na 22. pozycji, w końcowej klasyfikacji.

W 2005 roku pełnił funkcję kierowcy testowego włoskiego zespołu Formuły 1 – Minardi. Od 2012 jest kierowcą testowym Ferrari.

Rok	Zespół	Wyniki w poszczególnych eliminacjach																				Punkty	Pozycja
2009	Trident Racing	ESP	ESP	MON	MON	TUR	TUR	GBR	GBR	DEU	DEU	HUN	HUN	VAL	VAL	BEL	BEL	ITA	ITA	POR	POR	3	22
		17	21†	9	7	10	8	16	20	–	–	8	NU	12	7	NU	5	9	8	14	9
2011	Scuderia Coloni	TUR	TUR	ESP	ESP	MON	MON	VAL	VAL	GBR	GBR	DEU	DEU	HUN	HUN	BEL	BEL	ITA	ITA			0	29
		10	NU	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–

Rok	Zespół	Wyniki w poszczególnych eliminacjach											Punkty	Pozycja
2008/2009	Trident Racing	CHN	CHN	ARE	BHR	BHR	QAT	QAT	MAL	MAL	BHR	BHR	6	17
		–	–	–	–	–	14	15	NU	13	7	3

Rok	Zespół	Wyniki w poszczególnych eliminacjach																	Punkty	Pozycja
2005	Victory Engineering	BEL	BEL	MON	VAL	VAL	FRA	FRA	BIL	BIL	DEU	DEU	GBR	GBR	PRT	PRT	ITA	ITA	4	26
		–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	16	10	8	14
2012	BVM-Target	ARA	ARA	MON	BEL	BEL	DEU	DEU	RUS	RUS	GBR	GBR	HUN	HUN	FRA	FRA	CAT	CAT	0	33
		–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	19	13	–	–

• Davide Rigon

• Oficjalna strona kierowcy

• p
• d
• e

Scuderia Ferrari

Sezon 2024

Kierowcy

Kierowcy wyścigowi 16. Charles Leclerc 55. Carlos Sainz Kierowcy rezerwowi i testowi Oliver Bearman Antonio Giovinazzi Robert Shwartzman Akademia Kierowców Ferrari Oliver Bearman Dino Beganovic Rafael Câmara Laura Camps Torras Giovanni de Salvo Arthur Leclerc Brendon Leigh David Tonizza Maya Weug James Wharton Mistrzowie świata F1 Alberto Ascari (1952, 1953) Juan Manuel Fangio (1956) Mike Hawthorn (1958) Phil Hill (1961) John Surtees (1964) Niki Lauda (1975, 1977) Jody Scheckter (1979) Michael Schumacher (2000, 2001, 2002, 2003, 2004) Kimi Räikkönen (2007) Zwycięzcy wyścigu F1 José Froilán González Alberto Ascari Piero Taruffi Mike Hawthorn Giuseppe Farina Maurice Trintignant Juan Manuel Fangio Luigi Musso Peter Collins Tony Brooks Phil Hill Wolfgang von Trips Giancarlo Baghetti John Surtees Lorenzo Bandini Ludovico Scarfiotti Jacky Ickx Clay Regazzoni Mario Andretti Niki Lauda Carlos Reutemann Gilles Villeneuve Jody Scheckter Didier Pironi Patrick Tambay René Arnoux Michele Alboreto Gerhard Berger Nigel Mansell Alain Prost Jean Alesi Michael Schumacher Eddie Irvine Rubens Barrichello Felipe Massa Kimi Räikkönen Fernando Alonso Sebastian Vettel Charles Leclerc Carlos Sainz

Sztab

Założyciel Enzo Ferrari Prezesi i dyrektorzy Benedetto Vigna (dyrektor generalny) Diego Ioverno (dyrektor wyścigowy i kierownik obszaru toru) Enrico Cardile (dyrektor techniczny – podwozie) Enrico Gualtieri (dyrektor techniczny – jednostka napędowa) Fabio Montecchi (koncepcja pojazdu i projekt podwozia) Enrico Racca (szef łańcucha dostaw i produkcji) Szef zespołu Federico Giberti (1950–1951) Nello Ugolini (1952–1955) Eraldo Sculati (1956) Mino Amorotti (1957) Romolo Tavoni (1958–1961) Eugenio Dragoni (1962–1966) Franco Lini (1967) Franco Gozzi (1968–1970) Peter Schetty (1971–1972) Alessandro Colombo (1973) Luca Cordero di Montezemolo (1974–1975) Daniele Audetto (1976) Roberto Nosetto (1977) Marco Piccinini (1978–1988) Cesare Fiorio (1989–1991) Claudio Lombardi (1991) Sante Ghedini (1992–1993) Jean Todt (1993–2007) Stefano Domenicali (2008–2014) Marco Mattiacci (2014) Maurizio Arrivabene (2015–2018) Mattia Binotto (2019–2022) Frédéric Vasseur (2023–nadal)

Mistrzostwa świata konstruktorów F1: 1961, 1964, 1975, 1976, 1977, 1979, 1982, 1983, 1999, 2000, 2001, 2002, 2003, 2004, 2007, 2008