[go: up one dir, main page]

Przejdź do zawartości

Bitwa pod Chocimiem (1509)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bitwa pod Chocimiem
wojna polsko-mołdawska (1501–1510)
ilustracja
Czas

4 października 1509

Miejsce

niedaleko Chocimia

Terytorium

Mołdawia

Wynik

wygrana Polaków

Strony konfliktu
Polska Mołdawia
Dowódcy
Mikołaj Kamieniecki Kopacz
Siły
20 000 mniej niż Polaków
brak współrzędnych

Bitwa pod Chocimiem, bitwa nad Dniestrembitwa stoczona 4 października 1509 między wojskami polskimi dowodzonymi przez hetmana Mikołaja Kamienieckiego a Mołdawianami dowodzonymi przez Kopacza. Zakończyła się zwycięstwem Polaków i była ostatnim starciem zbrojnym wojny polsko-mołdawskiej, rozpoczętej w 1502 roku, a zakończonej traktatem pokojowym w Kamieńcu Podolskim 22 stycznia 1510.

Geneza

[edytuj | edytuj kod]

Wojna została rozpoczęta przez Stefana Wielkiego we wrześniu 1502 roku, który wykorzystał niepokoje wewnętrzne w Koronie, najazd tatarski i oblężenie Smoleńska przez wojska moskiewskie, do zajęcia po raz kolejny polskiego Pokucia, w czym sprzyjała mu prawosławna ludność i część rusińskiej szlachty. W 1504 po śmierci hospodara na tron mołdawski wstąpił jego syn Bogdan III Ślepy. Zaproponował poślubienie Elżbiety, siostry króla Aleksandra Jagiellończyka i zwiedziony fałszywymi obietnicami polskiego posła, marszałka wielkiego koronnego Stanisława Chodeckiego, wycofał się z Pokucia we wrześniu 1505. W rok później dowiedziawszy się o śmierci polskiego króla i braku zgody na małżeństwo, Bogdan ponownie zajął Pokucie i najechał Podole. Tym razem Mikołaj Kamieniecki, na czele 3000 żołnierzy wkroczył na Pokucie, wypędził okupanta i najechał Mołdawię, a po rozbiciu kilkutysięcznego oddziału Mołdawian, wrócił do Polski. Kolejny najazd mołdawski odbył się w czerwcu 1509 i objął Ruś Czerwoną i Podole, a w drodze powrotnej znów zajął Pokucie. Polacy zebrawszy 20 000 żołnierzy (pospolite ruszenie, obrona potoczna, oddziały zaciężne) pod dowództwem hetmana Kamienieckiego odebrali Pokucie i wkroczyli do Mołdawii z zamiarem zajęcia jej stolicy Suczawy. Po trzytygodniowym bezskutecznym oblężeniu, rozpoczęli odwrót, omijając Bukowinę od wschodu. W jej trakcie, podczas przeprawy przez Dniestr w okolicach Chocimia, Mołdawianie dowodzeni przez Kopacza zdecydowali się na walną bitwę[1][2][3].

Kiedy część pospolitego ruszenia sforsowała rzekę, do przeprawy zaczęły przygotowywać się chorągwie nadworne i zaciężne. W tym momencie zaatakowały wojska mołdawskie ze wsparciem oddziałów tureckich. Uderzenie przeprowadzone było od północnego zachodu, od strony twierdzy chocimskiej, w dół stromego zbocza. Pomimo tego zaatakowani Polacy nie ulegli panice i szybko ustawili się do bitwy. Podczas walki polska jazda zaciężna odłączyła się niepostrzeżenie, od strony zachodniej obeszła wzgórze, z którego atakowali Mołdawianie i uderzyła na nich od tyłu. Spowodowało to odwrót ich wojsk, przerodzony w ucieczkę. Podczas pogoni do niewoli wzięto wielu dostojników hospodara. Pięćdziesięciu spośród nich zostało ściętych[1][2][3].

Po bitwie

[edytuj | edytuj kod]

22 stycznia 1510 roku podpisano w Kamieńcu traktat pokojowy, w którym Bogdan definitywnie zrzekł się pretensji do Pokucia i planów małżeńskich z Elżbietą Jagiellonką[1], oraz zwrócił kontrakt małżeński. Część tej wojny polsko-mołdawskiej, tocząca się w latach 1504–1510, nazywana jest „krwawymi swatami”[2].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c Marek Plewczyński: Wojny i wojskowość polska w XVI wieku. T. I: Lata 1500-1548. Zabrze: Inforteditions, 2011, s. 149-156. ISBN 978-83-89943-64-4.
  2. a b c Zdzisław Spieralski: Awantury mołdawskie. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1967, s. 64-71.
  3. a b Marcin Bielski: Kronika polska. T. 3, Księga 6 wraz z kontynuacją. Sanok: 1856, s. 952-954.