Bitwa o Corregidor (1942)

Zobacz też: inne Bitwy o Corregidor.

Bitwa o Corregodor

II wojna światowa, wojna na Pacyfiku, część kampanii filipińskiej
Kapitulacja amerykańskich żołnierzy na Corregidorze, 6 maja 1942 r.
Czas	5–6 maja 1942
Miejsce	wyspa Corregidor i okolice
Terytorium	Filipiny
Przyczyna	japońska potrzeba całkowitej likwidacji sił amerykańskich na Luzonie i otwarcia wejścia do Zatoki Manilskiej
Wynik	zwycięstwo Japonii, masakra jeńców w bataańskim marszu śmierci
Strony konfliktu
Stany Zjednoczone  Wspólnota Filipin  Japonia
Dowódcy
Jonathan Wainwright George Moore Masaharu Homma Kureo Tanaguchi Kizon Mikami
Siły
13 000 żołnierzy amerykańskich i filipińskich, 56 dział na Corregidorze, 59 dział sąsiednich fortów ok. 75 tys. żołnierzy, 50 dział, 25 czołgów
Straty
800 zabitych, 1000 rannych, 11 000 pojmanych 900 zabitych, 1200 rannych
Położenie na mapie Filipin miejsce bitwy
14°40′00,1″N 120°25′01,2″E/14,666700 120,417000
Multimedia w Wikimedia Commons

Bitwa o Corregidor – bitwa stoczona na filipińskiej wyspie Corregidor i w jej okolicach w dniach 5–6 maja 1942 roku pomiędzy siłami Stanów Zjednoczonych i Japonii.

7 grudnia 1941 roku lotnictwo i marynarka japońska zaatakowały amerykańską bazę w Pearl Harbor. Rozpoczęła się wojna na Pacyfiku. Niemal w tym samym czasie, lecz po drugiej stronie linii zmiany daty 8 grudnia zaatakowana została Manila.

Przez cały grudzień stolica Filipin była intensywnie bombardowana i nieustannie atakowana przez Japończyków. 2 stycznia Manila została ogłoszona miastem otwartym i opanowana przez nieprzyjaciela. Główne siły amerykańsko-filipińskie zostały jednak wcześniej wycofane na półwysep Bataan.

Główny sztab i stanowisko dowodzenia ulokowano na wyspie Corregidor. Gen. Douglas MacArthur przybył tam łodzią motorową już 2 stycznia. Od początku wiedział, że obrona będzie trudna. Wojsko filipińskie było słabo wyszkolone i wyposażone w przestarzały sprzęt. Bariera językowa pomiędzy Amerykanami i Filipińczykami praktycznie uniemożliwiała jakąkolwiek komunikację. MacArthur postanowił bronić wyspy przez sześć miesięcy. Po tym czasie miała przyjść zza Pacyfiku wielka odsiecz morskich, powietrznych i lądowych sił amerykańskich i odeprzeć Japończyków.

9 stycznia Japończycy zaatakowali Bataan, czyniąc w świetle dnia przeciętne postępy. Jednak w nocy z 9 na 10 stycznia podkradli się do aliantów od tyłu, odnosząc lokalne sukcesy. Filipińska 1 Dywizja Piechoty na skutek naporu Japończyków załamała się i wycofała, część jej żołnierzy dostała się do niewoli. Doprowadziło to do utraty ponad połowy półwyspu.

11 marca prezydent Franklin Delano Roosevelt rozkazał gen. MacArthurowi ewakuowanie się z wyspy. Dowódca opuścił Corregidor na pokładzie kutra torpedowego. Kilka dni później dotarł do Australii bombowcem Boeing B-17 Flying Fortress.

9 kwietnia Bataan skapitulował, a obrońców popędzono w marszu śmierci, co znacząco obniżyło morale obrońców Corregidoru. Silnie ufortyfikowane pozycje wytrzymały 52 japońskie naloty. Przez miesiąc artyleria obu stron prowadziła bezustanną wymianę ognia. 5 maja na wyspie został wysadzony desant japoński, który stopniowo zdobywał kolejne pozycje, bronione ofiarnie, ale bezskutecznie. 6 maja gen. Johnatan M. Wainwright podpisał akt kapitulacji wszystkich fortów pilnujących wejścia do Zatoki Manilskiej.

Obrona Corregidoru od samego początku nie miała szans na powodzenie. Jednak dzięki uwypukleniu przez amerykańską prasę bohaterskiej postawy obrońców, stała się ona doskonałym motywem propagandowym, wydatnie podnoszącym morale i wiarę w zwycięstwo żołnierzy amerykańskich walczących na całym Pacyfiku.

• Zbigniew Flisowski: Burza nad Pacyfikiem. T. 1. Poznań: Wydawnictwo Poznańskie, 1989, s. 113.

• Bitwa o Corregidor (1945)