Benedykt (Polakow)

Benedykt

Венедикт

Władimir Polakow Владимир Поляков
Arcybiskup żytomierski i owrucki
Kraj działania	ZSRR
Data i miejsce urodzenia	15 lipca 1884 Kiszyniów
Data i miejsce śmierci	6 grudnia 1963 Kiszyniów
Miejsce pochówku	Kiszyniów
Arcybiskup żytomierski i owrucki
Okres sprawowania	1956–1958
Wyznanie	prawosławne
Kościół	Rosyjski Kościół Prawosławny
Śluby zakonne	15 lutego 1947
Diakonat	1905
Prezbiterat	1905
Nominacja biskupia	1947
Chirotonia biskupia	18 lutego 1947

Benedykt, imię świeckie Władimir Gieorgijewicz Polakow (ur. 3 lipca^?/15 lipca 1884 w Kiszyniowie, zm. 6 grudnia 1963 tamże) – rosyjski biskup prawosławny.

Ukończył seminarium duchowne w Kiszyniowie w 1905^[1]. Po ukończeniu seminarium podjął studia na wydziale prawa Uniwersytetu w Dorpacie, jednak jego sytuacja materialna nie pozwoliła mu na ich kontynuowanie. W listopadzie 1905 przyjął święcenia diakońskie z rąk biskupa akermańskiego Arkadiusza, następnie został wyświęcony na kapłana. Był duchownym żonatym. Do 1910 służył w wiejskich parafiach w eparchii kiszyniowskiej^[2]. W 1914 uzyskał dyplom kandydata nauk teologicznych na Kijowskiej Akademii Duchownej. Został następnie zatrudniony jako inspektor klas i katecheta w żeńskiej szkole prowadzonej przez eparchię kurską w Biełgorodzie^[1]. W 1918 brał udział w kongresie pracowników szkół duchownych, który odbył się w Moskwie, a następnie udał się do Kijowa na Sobór Wszechukraiński. Od 1920 służył w eparchii taurydzkiej, gdzie był katechetą w szkole dla dziewcząt, a następnie proboszczem parafii Zaśnięcia Matki Bożej w Starym Krymie. W 1922 zmarła jego małżonka^[2].

W 1922 wierni soboru św. Aleksandra Newskiego w Teodozji wybrali go na proboszcza, co potwierdził następnie ordynariusz eparchii, biskup Nikodem. W Teodozji ks. Polakow kilkakrotnie był aresztowany. W 1923 służył w cerkwi św. Mikołaja w Odessie, następnie wyjechał do Kiszyniowa, gdzie został proboszczem cerkwi św. Olgi, a w latach 1925–1927 służył w żeńskim monasterze Zaśnięcia Matki Bożej w Taborze. Sprzeciwiał się włączeniu eparchii kiszyniowskiej do Rumuńskiego Kościoła Prawosławnego, wprowadzeniu do nabożeństw języka rumuńskiego i kalendarza nowojuliańskiego (w związku ze zmianą granic i przyłączeniem Besarabii do Rumunii). W 1927 ks. Polakow został aresztowany, a następnie zmuszony do wyjazdu z Rumunii. Udał się do Jugosławii, służył w etnicznie rosyjskiej parafii w Velikim Bečkerku, zaś w 1928 osiadł we Francji. Był proboszczem parafii rosyjskich w Grenoble, Mentonie, obsługiwał również cerkiew w San Remo we Włoszech^[2].

W 1930 ks. Polakow uzyskał prawo powrotu do Kiszyniowa i podjął działalność duszpasterską w tamtejszej cerkwi św. Serafina, wokół której gromadzili się Rosjanie. Duchowny domagał się zachowania kalendarza juliańskiego i języka cerkiewnosłowiańskiego, podczas gdy w Rumunii obowiązywały już rumuński język liturgiczny i nowy styl. W związku z postawą ks. Polakowa w 1933 Święty Synod Rumuńskiego Kościoła Prawosławnego rozważał pozbawienie go święceń kapłańskich, do czego ostatecznie nie doszło. W 1935 Władimir Polakow stanął na czele Związku mniejszości rosyjskiej w Rumunii^[2].

Po wkroczeniu Armii Czerwonej do Besarabii w 1940 i aneksji regionu do ZSRR duchowny początkowo służył w cerkwi Wszystkich Świętych na Cmentarzu Centralnym w Kiszyniowie. Po wybuchu wojny niemiecko-radzieckiej kapłan zorganizował w domu prywatną świątynię, gdzie modlił się za zwycięstwo ZSRR i w intencji metropolity moskiewskiego Sergiusza. Kilkakrotnie był aresztowany. W 1944, po zajęciu Mołdawii przez Armię Czerwoną, ponownie służył w cerkwi Wszystkich Świętych^[2].

15 lutego 1947 złożył wieczyste śluby mnisze przed archimandrytą Janem, namiestnikiem ławry Troicko-Siergijewskiej. Przyjął imię zakonne Benedykt. Dwa dni później otrzymał godność archimandryty, zaś 18 lutego został wyświęcony na biskupa kiszyniowskiego i mołdawskiego. Chirotonii przewodniczył patriarcha moskiewski i całej Rusi Aleksy I. Już w 1948 biskup Benedykt został przeniesiony na katedrę iwanowską i kineszemską. W Iwanowie zorganizował kursy przygotowujące do sakramentu kapłaństwa i otworzył kilka nowych cerkwi, co wzbudziło niezadowolenie miejscowego pełnomocnika Rady ds. Religii. 25 lutego 1953 r. został podniesiony do godności arcybiskupa. W 1956 hierarcha został przeniesiony do eparchii żytomierskiej i owruckiej. Wielokrotnie w swoich kazaniach potępiał antyreligijną politykę rządu i wzywał wiernych do trwania przy prawosławiu. W 1958 został przeniesiony w stan spoczynku. Ostatnie lata życia spędził w rodzinnym Kiszyniowie w areszcie domowym. Zmarł w 1963. Jego pogrzeb 10 grudnia 1963, w cerkwi Wszystkich Świętych, poprowadził metropolita kiszyniowski i całej Mołdawii Nektariusz^[2].