Boeing 747-8

Boeing 747-8

Pierwszy lot Boeinga 747-8 Freighter
Dane podstawowe
Państwo	Stany Zjednoczone
Producent	Boeing
Typ	pasażerski
Załoga	2
Historia
Data oblotu	8 lutego 2010 (747-8F) 20 marca 2011 (747-8I)
Lata produkcji	od 2010
Liczba egz.	125 (28 lutego 2017)
Dane techniczne
Napęd	General Electric GEnx-2B67
Ciąg	296 kN
Wymiary
Rozpiętość	68,5 m
Średnica wirnika	2,67 m
Długość	76,3 m
Szerokość kadłuba	6,1 m
Wysokość	19,4 m
Masa
Własna	211 700 kg
Startowa	max. 442 250 kg
Zapas paliwa	242 470 l (747-8I), 229 980 l (747-8F)
Osiągi
Prędkość przelotowa	0,855 Ma (747-8I), 0,845 Ma (747-8F)
Pułap	13 100 m
Zasięg	14 815 km (747-8), 8 130 km (747-8F)
Dane operacyjne
Liczba miejsc
362 (3 klasy) 524 (2 klasy) 605 (Max.)
Przestrzeń ładunkowa
161,5 m³ (747-8I), 857,7 m³ (747-8F)
Multimedia w Wikimedia Commons

Boeing 747-8 − szerokokadłubowy samolot dalekiego zasięgu, produkowany przez Boeing Company. Jego nazwa pochodzi od Boeinga 747, który jest jego poprzednikiem i pierwowzorem; a także od Boeinga 787, z którym ten samolot dzieli część nowoczesnej techniki.

Samolot jest produkowany w wersji pasażerskiej (747-8I) i towarowej (747-8F). W porównaniu do poprzednika modelu 747-400, w wersji pasażerskiej, został przedłużony o 4,1 metra w części dwupoziomowej i 1,5 metra w części jednopoziomowej. Tym samym (dane na rok 2012) jest najdłuższym samolotem pasażerskim. Pasażerska wersja tego samolotu zabiera od 362 pasażerów w 3-klasowej konfiguracji (wersja dla Lufthansy^[1]) do 581 w konfiguracji 1-klasowej. Według producenta dzięki zastosowaniu materiałów kompozytowych do jego budowy, masa w przeliczeniu na pasażera jest mniejsza od konkurencyjnego Airbusa A380 o 10%, a zużycie paliwa w przeliczeniu na pasażera jest niższe o 11% od swojego największego rywala. Silniki firmy General Electric model GEnx-2B67 mają zmniejszoną o 16% emisję CO₂ i są cichsze o 30% w porównaniu do poprzednich modeli. Wszystko to powoduje zmniejszenie kosztów operacyjnych o 30%^[1]).

Wersja towarowa zabiera na pokład ładunek o wadze do 140 000 kg na odległość do 8130 km. Jest najbardziej ekonomicznym samolotem towarowym na świecie, z kosztem 1 tony ładunku na 1 milę niższym o 16% od modelu 747-400F i 23% niższym niż Airbus A380F.

Prezentacja pasażerskiego 747-8 odbyła się 14 lutego 2011 roku w fabryce Boeinga. Samolot otrzymał czerwono-pomarańczowo-białą kolorystykę, nawiązującą do najważniejszych klientów firmy, u których te barwy oznaczają szczęście^[2].

Wersja pasażerska (Intercontinental) w dniu 20 marca 2011 roku oficjalnie po raz pierwszy wzbiła się w powietrze z lotniska w Everett o godzinie 22:00 czasu polskiego (około godziny 16:00 czasu tamtejszego – UTC-05:00). Lot trwał 4 h i 25 min a za sterami maszyny siedzieli piloci Mark Feuerstein i kapitan Paul Sterner. W trakcie swojego pierwszego lotu, samolot osiągnął wysokość przelotową 5791 m i maksymalną prędkość około 463 km/h. Sprawdzono podstawowe własności pilotażowe oraz działanie najważniejszych systemów. Dziewiczy lot był pierwszym lotem, zaliczającym się do programu prób w powietrzu, obejmującego 600 h w locie^[3].

Pierwszy lot wersji transportowej odbył się 8 lutego 2010 roku na lotnisku testowym firmy Boeing.

W 2016 roku tempo produkcji 747-8 ograniczono do 0,5 samolotu miesięcznie, co pozwoli utrzymać linię montażową do 2021 roku^[4]. W 2017 roku Boeing dysponował siedmioma samolotami zakonserwowanymi na pustyni Mojave, które nie zostały dostarczone, w tym dwoma towarowymi 747-8F dla Nippon Cargo Airlines (anulowane zamówienie), dwoma pasażerskimi 747-8i dla Transaero (linie zbankrutowały w 2015, w 2017 samoloty kupiły siły powietrzne USA), jednym 747-8i dla Arik Air (zamienione na 787-9)^[5], jednym 747-8i wyprodukowanym dla Abu Dhabi Amiri Flight^[6] oraz 20. egzemplarzem dla Lufthansy, który zamieniono na samolot testowy^[7]. W lipcu 2017 do Korean Air przekazano ostatni wyprodukowany pasażerski 747-8^[8], kończąc produkcję pasażerskich Jumbo Jetów trwającą 47 lat.

¹ 1 Boeing Business Jets, 2 Qatar Amiri Flight, 1 Abu Dhabi Amiri Flight, 1 Kuwejt, 1 Royal Flight of Oman, 1 Arabia Saudyjska,1 Worldwide Aircraft Holding (Katar)

Dane do 28 lutego 2018^[10][11].

W 2009 roku, United States Air Force ogłosiły zapotrzebowanie na nowy samolot prezydencki, jako następca wysłużonych modeli 747-2G4B (rok produkcji 1990) o oznaczeniu wojskowym VC-25A. Nowy samolot prezydencki miał wejść do służby w 2017 roku. Początkowo pod uwagę były brane europejski Airbus A380 oraz 747-8.

28 stycznia 2009 Airbus ogłosił, że nie będzie ubiegał się o kontrakt z USAF w tej kwestii, więc Boeing został jako jedyny chętny. Amerykański producent proponował zmodyfikowane modele 747-8 Intercontinental lub 787 Dreamliner^[12]. 29 stycznia 2015 roku USAF poinformowały o wyborze Boeinga 747-8 Intercontinental na następcę VC-25A^[13]. W styczniu 2016 podpisano pierwszą umowę na 26 mln USD na rozpoczęcie badań. W lipcu 2016 Boeingowi zlecono prace projektowe, które mają na celu minimalizację kosztów i opóźnień przy docelowej produkcji o wartości 127,3 mln USD^[14]. Samoloty mają osiągnąć gotowość operacyjną w 2023 roku^[15].

W grudniu 2016 roku przed objęciem urzędu prezydent Donald Trump zasugerował możliwość anulowania zakupu, wskazując, że koszty nowego Air Force One wymknęły się spod kontroli i mogą sięgnąć 4 mld USD. Na lata 2017-2021 USAF zaplanowały wydanie na program 2,872 mld USD^[16][17]. W sierpniu 2017 USAF zawarły z Boeingiem umowę zakupu dwóch istniejących egzemplarzy 747-8. Po przeprowadzeniu głębokich modyfikacji samoloty mają wejść do służby około 2024 roku^[18]. Dwa samoloty wyprodukowano w 2015 roku dla upadłych rosyjskich linii Transaero, ich cena katalogowa wynosiła wtedy ok. 370 mln USD za szt.

• 
  Boeing 747-8 w barwach Air China
• 
  Boeing 747-8F w barwach Qatar Cargo podchodzący do lądowania w Porcie lotniczym Hongkong
• 
  Boeing 747-8 Korean Air na płycie Portu lotniczego Paryż-Roissy-Charles de Gaulle
• 
  Boeing 747-8F w barwach UPS Airlines lądujący w Porcie lotniczym Kolonia/Bonn

• Boeing – model 747-8 specyfikacja.