Arseniusz IV (patriarcha Serbii)

Arseniusz

Arsenije

Patriarcha karłowicki
Kraj działania	Cesarstwo Austriackie
Data i miejsce urodzenia	1698 Peć
Data i miejsce śmierci	18 stycznia 1748 Sremski Karlovci
Miejsce pochówku	Monaster Krušedol
Patriarcha Serbii
Okres sprawowania	1725–1737
Patriarcha karłowicki
Okres sprawowania	1737–1748
Wyznanie	prawosławne
Kościół	Serbski Kościół Prawosławny
Śluby zakonne	do 1725
Diakonat	do 1725
Prezbiterat	do 1725
Chirotonia biskupia	do 1725
Wybór patriarchy	1725
Multimedia w Wikimedia Commons

Arseniusz, nazwisko świeckie Jovanović Šakabenta lub Šakabenda (ur. 1698 w Peci, zm. 18 stycznia 1748 w Sremskich Karlovcach) – serbski biskup prawosławny i działacz narodowy, 28. patriarcha Serbskiego Kościoła Prawosławnego.

Wspierał walkę Serbów przeciwko Turkom. Po podpisaniu traktatu belgradzkiego kończącego wojnę rosyjsko-turecką 1735–1739, przekazującego ziemie serbskie na powrót pod panowanie tureckie, przekroczył granicę turecko-austriacką razem z uchodźcami serbskimi (druga wielka wędrówka Serbów). Ze swojej rezydencji w Peci dotarł do Belgradu 17 września 1737, następnie udał się do Sremskich Karlovców, w grudniu tego samego roku udał się do Wiednia^[1]. 21 października 1741 cesarzowa Maria Teresa potwierdziła jego prawa do dalszego posługiwania się tytułem patriarchy serbskiego oraz zarządzania metropolią karłowicką, a zatem jego zwierzchnictwo nad serbskimi prawosławnymi administraturami w Austrii. Dwa lata później cesarzowa potwierdziła także wszystkie przywileje nadane w przeszłości metropolii karłowickiej^[1]. W 1746 patriarsze zabroniono jednak organizowania nowych monasterów w Austrii oraz nadawania majątków już istniejącym wspólnotom mniszym^[1]. Hierarcha rezydował w Sremskich Karlovcach, gdzie urządził na swoje potrzeby wystawną siedzibę^[1], przy której istniała także szkoła duchowna^[2]. Nie angażował się w tworzenie serbskich szkół duchownych, po części z braku środków, po części zaś z powodu niedoceniania znaczenia edukacji dla rozwoju serbskiego narodu^[3].

Urząd sprawował do śmierci w 1748, angażując się nie tylko w sprawy duchowne, lecz i uważając się za politycznego przywódcę austriackich Serbów^[1].

Po śmierci Arseniusza katedrę karłowicką objął wspierany przez dwór austriacki, choć niepopularny wśród Serbów biskup vršacki Izajasz^[1].