Arado Ar 64
| |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Konstruktor |
Walter Rethel |
| Typ | |
| Konstrukcja |
mieszana |
| Załoga |
1 |
| Historia | |
| Data oblotu | |
| Dane techniczne | |
| Napęd |
1 x silnik gwiazdowy Siemens-Halske Jupiter VI |
| Moc |
530 KM |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
9,90 m |
| Długość |
8,45 m |
| Wysokość |
2,85 m |
| Powierzchnia nośna |
24,60 m² |
| Masa | |
| Własna |
1210 kg |
| Startowa |
1680 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. |
259 km/h |
| Pułap |
5400 m |
| Zasięg |
380 km |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| 2 x km 7,92 mm MG 17 | |
| Użytkownicy | |
| Niemcy | |
Arado Ar 64 – samolot myśliwski wytwórni Arado Flugzeugwerke z końca lat 20. XX wieku.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Samolot został zaprojektowany przez inżyniera Waltera Rethela. Maszyna powstała na zamówienie Reichswehrministerium (Ministerstwa Obrony Rzeszy), które pragnęło zastąpić myśliwce Fokker D.XIII. Holenderskie Fokkery były używane w tajnej Szkole Pilotów Wojskowych Lipieck na terenie ówczesnego Związku Radzieckiego. Rethela opierając się na swoich wcześniejszych konstrukcjach SD.I i SD.II zaprojektował dwupłatowy samolot o klasycznej konstrukcji[1].
Ukończony prototyp oznaczony jako Ar 64a oblatano na początku 1929 roku. W rezultacie prowadzonych prób, w 1930 roku zbudowano kolejny prototyp z nowym widlastym silnikiem BMW VI 6,0. Drugą maszynę oznaczono jako Ar 64b. W 1931 roku oblatano kolejną wersję, oznaczoną jako Ar 64c, na której ponownie zainstalowano gwiazdowy silnik Jupiter VI. Równolegle w wersji 64c przeprojektowano kadłub i zmodernizowano wyposażanie. Rezultatem prowadzonych intensywnie prób była budowa wersji 64d i 64e, które trafiły doi produkcji seryjnej. Pierwsza z nich została zbudowana w 1931 roku. 64d napędzany był silnikiem Jupiter VI z czterołopatowym, drewnianym śmigłem. Zbudowany pod koniec 1931 roku 64e wyposażony był w dwułopatowe śmigło i zmodyfikowane podwozie. W zależności od źródeł zbudowano od 19 do 30 samolotów, z czego tuzin w zakładach Focke-Wulf na podstawie umowy licencyjnej obowiązującej w latach 1931-34[2]. 19 z nich przydzielono do Jagdfliegerschule w Schleißheim i Jagdstaffeln z Fliegergruppe Döbritz i Fliegergruppe Damm[3].
Konstrukcja
[edytuj | edytuj kod]Kadłub o konstrukcji kratownicowej, spawany był ze stalowych rur. Do kabiny pilota kryty blachą a dalej płótnem. Skrzydła miały drewnianą konstrukcję i w całości pokryte były płótnem. Lotki były mieszczone na górnym płacie[4]. Do napędu zastosowano brytyjski silnik gwiazdowy Bristol Jupiter VI. Samolot uzbrojony był w dwa karabiny maszynowe MG 17 kalibru 7,92 mm z zapasem 500 nabojów na lufę[5].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Nowarra, t.1 1993 ↓, s. 38.
- ↑ Харук 2013 ↓, s. 8.
- ↑ Nowarra, t.1 1993 ↓, s. 39.
- ↑ Германский истребитель Arado Ar 64. Военное оружие и армии Мира. [dostęp 2023-06-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-05-25)]. (ros.).
- ↑ Lotnictwo i 3/2014 ↓, s. 89.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Heinz J. Nowarra: Die deutsche Luftrüstung 1933-1945. T. 1: Flugzeugtypen AEG - Dornier. Koblenz: Bernard & Graefe Verlag, 1993. ISBN 3-7637-5465-2. OCLC 722044393.
- Szymon Tetera. Luftwaffe 1933-1936: samoloty myśliwskie (1). „Lotnictwo : magazyn miłośników lotnictwa”. 3/2014, marzec 2014. Warszawa: Magnum X Sp. z o.o.. ISSN 1732-5323. OCLC 749496804.
- Андрей Иванович Харук: Все самолеты Люфтваффе – более 100 типов!. Москва: Эксмо, 2013, seria: Военно-воздушная энциклопедия. ISBN 978-5-699-62618-2.