Alojzy Seget

Alojzy Seget

porucznik
Data i miejsce urodzenia	25 listopada 1897 Lubomia
Data śmierci	3 sierpnia 1968
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Cesarstwa Niemieckiego Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne
Stanowiska	dowódca 4. (następnie 15.) Raciborskiego Pułku Piechoty, dowódca IV pułku Powstańców Śląskich
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa powstania śląskie II wojna światowa wojna obronna Polski
Późniejsza praca	prezes Samopomocy Chłopskiej
Odznaczenia

Alojzy Seget (ur. 25 listopada 1897 w Lubomi, zm. 3 sierpnia 1968) – porucznik Wojska Polskiego, dowódca 4. (następnie 15.) Raciborskiego Pułku Piechoty i powstaniec śląski^[1].

Uczęszczał do niemieckiej szkoły podstawowej, potem do szkoły handlowej w Raciborzu. Już jako kilkuletni chłopak był kolporterem "Nowin Raciborskich" i "Katolika". W czasie nauki szkolnej należał do polskiego kółka teatralnego w Raciborzu i Towarzystwa Śpiewaczego "Lutnia"^[2].Był związany z Domem Polskim "Strzecha" w Raciborzu. W 1916 r. został wcielony do niemieckiego wojska, walczył na froncie zachodnim, gdzie został ranny. Ostatnie miesiące wojny spędził w szpitalu w Gdańsku^[2]. Brał udział w walkach w Gdańsku i Berlinie podczas ruchów rewolucyjnych w Niemczech w 1918 r. Dostarczał broń powstańcom wielkopolskim,

W grudniu 1918 powrócił do rodzinnej wioski i wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej. W ramach POW prowadził prace organizacyjne na terenach wschodniej części powiatu raciborskiego. Brał udział w I powstaniu śląskim (1919) a po jego upadku przebywał w Czechosłowacji^[2]. Po amnestii powrócił do Raciborza. W II powstaniu śląskim (1920) jako dowódca II baonu w powiecie raciborskim nie mógł rozwinąć szerszej działalności, ponieważ trwało ono zaledwie kilka dni a stacjonujące w Raciborzu oddziały włoskie uniemożliwiły skutecznie koncentrację podległych mu jednostek^[2]. Następnie przeszedł specjalne szkolenie wojskowe^[2]. W III powstaniu śląskim był dowódcą 4. (następnie 15.) Raciborskiego Pułku Piechoty, na którego czele opanował prawobrzeżną część powiatu raciborskiego, a następnie z powodzeniem obronił środkowy odcinek linii Odry w walkach w okolicach Bukowna i Olzy^[2].

W okresie międzywojennym członek Związku Powstańców Śląskich. Podczas kampanii wrześniowej bronił środkowego i północnego odcinka Ory, następnie przedostał się do Rumunii, a później przez Jugosławię i Włochy do Francji^[3]. Walczył w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie^[3]. Finalnie trafił do Anglii, gdzie ukończył studia administracyjne^[3] oraz działał w Centralnym Komitecie Pomocy Ofiarom Wojny^[3]. W 1946 powrócił do kraju i mieszkał w Pszowie, gdzie pracował w Przedsiębiorstwie Budownictwa Przemysłu Węglowego^[3]. Był założycielem miejscowej Samopomocy chłopskiej, do 1949 r. również jej prezesem.

Jest patronem ulicy w Raciborzu^[3]. W 85. rocznicę wybuchu III powstania śląskiego uchwałą Rady Gminy, nowo wybudowana hala sportowa w Lubomi otrzymała imię Alojzego Segeta.

Został pochowany na cmentarzu w Lubomi^[3].

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski^[4]
• Śląski Krzyż Powstańczy^[4]
• Krzyż Niepodległości^[4]
• Krzyż Walecznych^[4]
• Gwiazda Górnośląska^[4]
• Medal Zwycięstwa i Wolności 1945^[4]
• Srebrny Krzyż Zasługi^[4]

• Franciszek Hawranek, Aleksander Kwiatek, Wiesław Lesiuk, Michał Lis, Bolesław Reiner: Encyklopedia Powstań Śląskich. Opole: Wydawnictwo Instytutu Śląskiego w Opolu, 1982, s. 501.