[go: up one dir, main page]

Przejdź do zawartości

Albert Briggs

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Albert Briggs
Ted
Lieutenant Lieutenant
Data i miejsce urodzenia

1 marca 1923
Redcar

Data i miejsce śmierci

4 października 2008
Portsmouth

Przebieg służby
Lata służby

1938–1973

Siły zbrojne

 Royal Navy

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa:
operacja Catapult
bitwa w Cieśninie Duńskiej
operacja Husky
operacja Avalanche
operacja Overlord
wojna koreańska

Odznaczenia
Order Imperium Brytyjskiego od 1936 (wojskowy) Medal Korei 1950–1953 (Wielka Brytania) Medal ONZ za służbę w KOREI

Albert Edward Pryke „Ted” Briggs MBE (ur. 1 marca 1923 w Redcar, zm. 4 października 2008 w Portsmouth) – brytyjski wojskowy, oficer Royal Navy, jeden z trzech marynarzy ocalonych z eksplozji krążownika liniowego „Hood” 24 maja 1941 roku, aktywny działacz i pierwszy prezes H.M.S. Hood Association.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Albert Briggs urodził się i dorastał w Redcar, w hrabstwie Yorkshire. Gdy miał 12 lat po raz pierwszy zobaczył krążownik liniowy „Hood”, który zakotwiczył w ujściu rzeki Tees[1]. Następnego dnia próbował zaciągnąć się jako ochotnik do Royal Navy, ale został odesłany z powodu zbyt młodego wieku. Powrócił do biura werbunkowego 7 marca 1938 roku, zaledwie tydzień po ukończeniu przepisowych 15 lat[2].

Po 16 miesiącach treningu, 29 lipca 1939 roku, został marynarzem-sygnalistą największego okrętu liniowego okresu międzywojennego[2]. Na pokładzie „Hooda” uczestniczył w działaniach II wojny światowej: patrolowaniu północnego Atlantyku, walkach na Morzu Śródziemnym i zniszczeniu floty francuskiej w Mers el-Kébir[3]. 24 maja 1941 roku uczestniczył w ostatniej bitwie swojego okrętu z niemieckim pancernikiem „Bismarck”[4]. Po eksplozji magazynów amunicyjnych „Hooda” był jednym z zaledwie trzech członków załogi uratowanych przez niszczyciel „Electra”, wyrzucony szczęśliwie z tonącego wraku przez bąbel powietrza[3].

Po rekonwalescencji i złożeniu zeznań w kolejnym dochodzeniu przyczyn utraty „Hooda”, powrócił do czynnej służby na okrętach Royal Navy. Był między innymi sygnalistą na zmobilizowanym liniowcu pasażerskim „Hilary”, pełniącym funkcję okrętu dowodzenia siłami desantowymi w czasie inwazji na Sycylię, pod Salerno i w Normandii[2]. Pozostał w służbie także po zakończeniu wojny, odchodząc do cywila w 1973 roku w stopniu kapitana (Lieutenant)[1]. W tym czasie uczestniczył między innymi w patrolach wybrzeża Palestyny na pokładzie niszczyciela eskortowego „Brissenden” pod koniec 1945 roku oraz wojnie koreańskiej na krążowniku „Ceylon”[2].

2 lutego 1973 roku przeszedł w stan spoczynku. W czerwcu tegoż roku został odznaczony Orderem Imperium Brytyjskiego[2]. W cywilu pracował jako agent wynajmu nieruchomości do 1988 roku[1]. Wcześniej, w 1975 roku przystąpił do nowo powstającego H.M.S. Association i został wybrany jego pierwszym prezesem. Ponownie został wybrany prezesem stowarzyszenia w 1995 roku. W tej roli patronował ekspedycji poszukiwania wraku „Hooda”[2], zaś po jego odkryciu w 2001 roku osobiście (zdalnie) umieścił na wraku tablicę pamiątkową, upamiętniającą wszystkich 1415 poległych kolegów[5]. Był współautorem książki Flagship Hood: The Fate of Britain's Mightiest Warship (Londyn 1985), wielokrotnie występował publicznie, był gościem programów telewizyjnych i radiowych, uczestniczył w nagraniach programów dokumentalnych[2].

Zmarł 4 października 2008 roku[3] w Queen Alexandra Hospital w Portsmouth, jako ostatni świadek zatonięcia „Hooda”[4].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]