Adolf Ciborowski

Adolf Ciborowski

Data i miejsce urodzenia	25 maja 1919 Warszawa
Data i miejsce śmierci	26 stycznia 1987 Warszawa
Członek Rady Państwa
Okres	od 6 listopada 1985 do 26 stycznia 1987
Przynależność polityczna	Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Adolf Grzegorz Ciborowski (ur. 25 maja 1919 w Warszawie, zm. 26 stycznia 1987 tamże) – polski architekt, urbanista i polityk, członek Rady Państwa i poseł na Sejm PRL IX kadencji.

W 1937 zdał maturę w Gimnazjum im. Stanisława Staszica w Warszawie^[1]. Absolwent Politechniki Warszawskiej (1946), od 1980 z tytułem prof. nadzwyczajnego nauk technicznych.

W latach 1945–1946 pracował w Biurze Odbudowy Stolicy, w latach 1947–1948 był kierownikiem Biura Planowania Miasta w Szczecinie, w latach 1949–1953 kierownikiem Działu Urbanistyki Zakładu Osiedli Robotniczych w Warszawie, w latach 1954–1956 głównym urbanistą w Komitecie ds. Urbanistyki i Architektury. W latach 1956–1964 naczelny architekt Warszawy a w latach 1964–1967 naczelny dyrektor programu Organizacji Narodów Zjednoczonych odbudowy Skopje. W latach 1967–1973 doradca ds. planowania przestrzennego Sekretariatu ONZ, a w latach 1974–1977 dyrektor Instytutu Kształtowania Środowiska w Warszawie. Od 1975 profesor Politechniki Warszawskiej. Od 1978 dyrektor Instytutu Urbanistyki i Planowania Przestrzennego PW.

Wszedł w skład prezydium Światowej Rady Pokoju. Był członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Przewodniczył Radzie Warszawskiej Patriotycznego Ruchu Odrodzenia Narodowego. Był członkiem prezydium Tymczasowej Rady Krajowej PRON w 1982^[2] oraz członkiem RK PRON w 1983^[3]. Był też wiceprzewodniczącym Stołecznej Rady Narodowej. W 1985 został wybrany na posła na Sejm IX kadencji, następnie został wybrany na członka Rady Państwa. Zmarł w trakcie kadencji.

Honorowy członek Amerykańskiego Instytutu Architektury i Stowarzyszenia Inżynierów Republiki Macedonii. Członek Komitetu zagospodarowania Przestrzennego Polskiej Akademii Nauk, Państwowej Rady Gospodarki Przestrzennej, Rady do Spraw Mieszkaniowych, Komitetu do Spraw Nauki i Postępu Technicznego, rad naukowych ministrów budownictwa i administracji. Należał do Związku Nauczycielstwa Polskiego, Stowarzyszenia Architektów Polskich, Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego. Laureat Nagrody Miasta Stołecznego Warszawy, Nagrody Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego i Nagrody Komitetu Polskiego Radia i TV i nagrody Fundacji F.V.S. z Hamburga za działalność urbanistyczną przy odbudowie Warszawy (1964). Doradca UNESCO, UNDRO i UNCHS do spraw odbudowy miast zniszczonych przez trzęsienia ziemi. Autor licznych publikacji naukowych.

Pochowany na cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera 31B-tuje-6)^[4].

• Warszawa. O zniszczeniu i odbudowie miasta (wyd. Polonia, 1964)
• Szkoła im. Stanisława Staszica w Warszawie 1906–1950. Warszawa: PIW, 1988, s. 115, 160, 514, 575. ISBN 83-06-01691-2.
• Profil na stronie Biblioteki Sejmowej