Choroba Raynauda

Choroba Raynauda (łac. morbus Raynaud) – napadowy skurcz tętnic w obrębie rąk, rzadziej stóp.

Choroba zaczyna się w wieku młodzieńczym, wywoływana jest przez emocje lub oziębienie kończyn. Typowy napad charakteryzuje się zblednięciem palców, parestezjami lub bólem. Etiopatogeneza jest nieznana, być może jest to nadmiar receptorów adrenergicznych w świetle naczyń i wynikająca z tego nadwrażliwość na noradrenalinę.

Długotrwała choroba może prowadzić do zmian troficznych, a nawet zgorzeli w obrębie kończyn.

• unikanie ekspozycji na zimno
• leki blokujące kanały wapniowe:
  • nifedypina
  • amlodypina
  • isradypina
• azotany:
  • nitrogliceryna
• agonisty receptorów β₂-adrenergicznych:
  • bametan
• antagonisty receptorów α-adrenergicznych:
  • prazosyna^[1]
  • tolazolina

Niektórzy autorzy traktują chorobę Raynauda jako idiopatyczny objaw Raynauda.

• A. Prusiński, Neurologia praktyczna, PZWL 2003, ISBN 83-200-2844-2.
• Choroby wewnętrzne, AndrzejA. Szczeklik (red.), Kraków: Medycyna Praktyczna, 2006, ISBN 83-7430-072-8, OCLC 838901310 . Brak numerów stron w książce