Chlorek europu(III)
| |||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
| Ogólne informacje | |||||||||||||||||
| Wzór sumaryczny |
EuCl3 | ||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Inne wzory |
EuCl | ||||||||||||||||
| Masa molowa |
258,32 g/mol | ||||||||||||||||
| Wygląd |
proszek[1] | ||||||||||||||||
| Identyfikacja | |||||||||||||||||
| Numer CAS |
10025-76-0 | ||||||||||||||||
| PubChem | |||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
| Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa) | |||||||||||||||||
Chlorek europu(III) – nieorganiczny związek chemiczny, sól europu na III stopniu utlenienia i kwasu solnego. Występuje w postaci bezwodnej oraz jako heksahydrat.
Właściwości
[edytuj | edytuj kod]Chlorek europu jest żółtym ciałem stałym, rozpuszczalnym w wodzie i etanolu. W temperaturze topnienia następuje rozkład odmiany bezwodnej z wydzieleniem chlorku europu(II) i chloru:
- 2EuCl
3 → 2EuCl
2 + Cl
2↑
Ma właściwości higroskopijne. Bezwodny chlorek przyłącza wodę z powietrza, przechodząc w heksahydrat o wzorze sumarycznym EuCl
3·6H
2O.
Otrzymywanie
[edytuj | edytuj kod]Ogrzewanie hydratu chlorku europu(III) powoduje (w niewielkim stopniu) hydrolizę tego związku do postaci bezwodnej. Reakcja zachodzi przez ogrzewanie heksahydratu z chlorkiem tionylu przez około 15 godzin[3].
Zastosowanie
[edytuj | edytuj kod]Związek jest stosowany do otrzymywania chlorku europu(II) z reakcji z cynkiem[4] lub przez redukcję wodorem, podgrzewając powoli do temperatury 700 °C. Ponadto jest używany do otrzymywania związków metaloorganicznych europu, na przykład związki kompleksowe bis(pentametylocyklopentadienylo)europu(II)[5][6], a także do otrzymywania innych soli europu.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c Europium(III) chloride (nr 429732) – karta charakterystyki produktu Sigma-Aldrich (Merck) na obszar Polski. [dostęp 2021-12-08]. (przeczytaj, jeśli nie wyświetla się prawidłowa wersja karty charakterystyki)
- ↑ David R. Lide (red.), CRC Handbook of Chemistry and Physics, wyd. 90, Boca Raton: CRC Press, 2009, s. 4–63, ISBN 978-1-4200-9084-0 (ang.).
- ↑ J.H. Freeman, M.L. Smith, The preparation of anhydrous inorganic chlorides by dehydration with thionyl chloride, „Journal of Inorganic and Nuclear Chemistry”, 7 (3), 1958, s. 224–227, DOI: 10.1016/0022-1902(58)80073-1 (ang.).
- ↑ Leszek Rycerz, Termochemia halogenków lantanowców i związków tworzących się w układach halogenki lantanowców – halogenki litowców, „Prace Naukowe Instytutu Chemii Nieorganicznej i Metalurgii Pierwiastków Rzadkich Politechniki Wrocławskiej”, 68, 2004, s. 12 [zarchiwizowane z adresu 2007-02-03].
- ↑ T. Don Tilley i inni, Divalent lanthanide chemistry. Bis (pentamethylcyclopentadienyl) europium(II) and -ytterbium(II) derivatives: crystal structure of bis (pentamethylcyclopentadienyl) (tetrahydrofuran ytterbium(II) -hemitoluene at 176 K, „Inorganic Chemistry”, 19 (10), 1980, s. 2999–3003, DOI: 10.1021/ic50212a031 (ang.).
- ↑ William J. Evans, Laura A. Hughes, Timothy P. Hanusa, Synthesis and x-ray crystal structure of bis(pentamethylcyclopentadienyl) complexes of samarium and europium: (C5Me5)2Sm and (C5Me5)2Eu, „Organometallics”, 5 (7), 1986, s. 1285–1291, DOI: 10.1021/om00138a001 (ang.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Frank T. Edelmann, Peter Poremba, Synthetic Methods of Organometallic and Inorganic Chemistry, Frank T. Edelmann (red.), t. 6 Lanthanides and Actinides, Stuttgart: Georg Thieme Verlag, 1997, ISBN 3-13-103021-6, OCLC 33665888 (ang.).