[go: up one dir, main page]

Przejdź do zawartości

Chlorek europu(III)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Chlorek europu(III)
heksahydrat
Ogólne informacje
Wzór sumaryczny

EuCl3

Inne wzory

EuCl
3
·6H
2
O
(heksahydrat)

Masa molowa

258,32 g/mol

Wygląd

proszek[1]

Identyfikacja
Numer CAS

10025-76-0
13759-92-7 (heksahydrat)

PubChem

24809

Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą
stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)

Chlorek europu(III)nieorganiczny związek chemiczny, sól europu na III stopniu utlenienia i kwasu solnego. Występuje w postaci bezwodnej oraz jako heksahydrat.

Właściwości

[edytuj | edytuj kod]

Chlorek europu jest żółtym ciałem stałym, rozpuszczalnym w wodzie i etanolu. W temperaturze topnienia następuje rozkład odmiany bezwodnej z wydzieleniem chlorku europu(II) i chloru:

2EuCl
3
→ 2EuCl
2
+ Cl
2

Ma właściwości higroskopijne. Bezwodny chlorek przyłącza wodę z powietrza, przechodząc w heksahydrat o wzorze sumarycznym EuCl
3
·6H
2
O
.

Otrzymywanie

[edytuj | edytuj kod]

Ogrzewanie hydratu chlorku europu(III) powoduje (w niewielkim stopniu) hydrolizę tego związku do postaci bezwodnej. Reakcja zachodzi przez ogrzewanie heksahydratu z chlorkiem tionylu przez około 15 godzin[3].

Zastosowanie

[edytuj | edytuj kod]

Związek jest stosowany do otrzymywania chlorku europu(II) z reakcji z cynkiem[4] lub przez redukcję wodorem, podgrzewając powoli do temperatury 700 °C. Ponadto jest używany do otrzymywania związków metaloorganicznych europu, na przykład związki kompleksowe bis(pentametylocyklopentadienylo)europu(II)[5][6], a także do otrzymywania innych soli europu.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c Europium(III) chloride (nr 429732) – karta charakterystyki produktu Sigma-Aldrich (Merck) na obszar Polski. [dostęp 2021-12-08]. (przeczytaj, jeśli nie wyświetla się prawidłowa wersja karty charakterystyki)
  2. David R. Lide (red.), CRC Handbook of Chemistry and Physics, wyd. 90, Boca Raton: CRC Press, 2009, s. 4–63, ISBN 978-1-4200-9084-0 (ang.).
  3. J.H. Freeman, M.L. Smith, The preparation of anhydrous inorganic chlorides by dehydration with thionyl chloride, „Journal of Inorganic and Nuclear Chemistry”, 7 (3), 1958, s. 224–227, DOI10.1016/0022-1902(58)80073-1 (ang.).
  4. Leszek Rycerz, Termochemia halogenków lantanowców i związków tworzących się w układach halogenki lantanowców – halogenki litowców, „Prace Naukowe Instytutu Chemii Nieorganicznej i Metalurgii Pierwiastków Rzadkich Politechniki Wrocławskiej”, 68, 2004, s. 12 [zarchiwizowane z adresu 2007-02-03].
  5. T. Don Tilley i inni, Divalent lanthanide chemistry. Bis (pentamethylcyclopentadienyl) europium(II) and -ytterbium(II) derivatives: crystal structure of bis (pentamethylcyclopentadienyl) (tetrahydrofuran ytterbium(II) -hemitoluene at 176 K, „Inorganic Chemistry”, 19 (10), 1980, s. 2999–3003, DOI10.1021/ic50212a031 (ang.).
  6. William J. Evans, Laura A. Hughes, Timothy P. Hanusa, Synthesis and x-ray crystal structure of bis(pentamethylcyclopentadienyl) complexes of samarium and europium: (C5Me5)2Sm and (C5Me5)2Eu, „Organometallics”, 5 (7), 1986, s. 1285–1291, DOI10.1021/om00138a001 (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Frank T. Edelmann, Peter Poremba, Synthetic Methods of Organometallic and Inorganic Chemistry, Frank T. Edelmann (red.), t. 6 Lanthanides and Actinides, Stuttgart: Georg Thieme Verlag, 1997, ISBN 3-13-103021-6, OCLC 33665888 (ang.).