Chesapeake Bay retriever

Chesapeake Bay Retriever

Chesapeake Bay retriever
Kraj patronacki	USA
Kraj pochodzenia	USA[1]
Wymiary
Wysokość	psy 58–66 cm, suki 53–61 cm
Masa	Psy 32–40 kg Suczki 29–35 kg
Klasyfikacja
FCI	Grupa VIII, Sekcja 1, nr wzorca 263
AKC	Sporting
ANKC	Grupa 3 (Gundogs)
CKC	Grupa 1 – Sporting Dogs
KC(UK)	Gundog
NZKC	Gundog
UKC	Grupa 4 – Gun Dog
Wzorce rasy
FCI AKC ANKC CKC KC(UK) NZKC UKC
Multimedia w Wikimedia Commons

Chesapeake Bay Retriever – jedna z ras psów, należąca do grupy psów aportujących, płochaczy i psów dowodnych. Zaklasyfikowana jest do sekcji psów aportujących. Typ wyżłowaty^[2]. Podlega próbom pracy^[1].

Pochodzi z rejonu zatoki Chesapeake leżącej na wschodnim wybrzeżu USA. Przodkami rasy była para szczeniąt uratowana z rozbitego statku^[3].

Szata jest szorstka, krótka, z gęstym wełnianym podszerstkiem. Umaszczenie występuje od żółtobrązowego do ciemnobrązowego, czasami z małym białym znaczeniem na klatce piersiowej.

Kolor czarny oraz albinos jest dyskwalifikujący.

Chesapeake Bay Retriever jest psem myśliwskim, ale wspaniale pełni rolę psa towarzyszącego, psa przewodnika, a także używany jest w dogoterapii.

Chesapeake Bay Retrievery są przyjacielskie, inteligentne, posłuszne, czujne i energiczne. Lubią pływać. Stworzone do samodzielnej pracy na odległym terenie poza zasięgiem wzroku przewodnika. Zawsze chętne do pracy, którą wykonują z ogromnym zapałem.

Potrzebują bliskiego kontaktu z rodziną. Wobec obcych powściągliwe. Sprawdzają się w roli psa stróżującego. Bardzo lubią towarzystwo psów, które znają, bywają natomiast niechętne wobec obcych psów co okazują zdystansowaniem a zaczepione potrafią agresywnie zareagować.

Psy tej rasy potrzebują dużo ruchu. Zdarzają się problemy z dysplazją stawu biodrowego i dziedziczne choroby oczu^[4].

Pielęgnacja sierści u psów wystawowych i niewystawowych tej rasy jest podobna i nie wymaga odpowiednich narzędzi do trymowania, wyczesywania, wystarczy zwykła szczotka do włosów oraz w okresie kiedy pies nie pływa przecieranie oleistego podszerstka wilgotnym ręcznikiem.

Jest kilka miejsc u psów sportowych, gdzie martwy włos ma tendencję do utrzymywania się: przód barków oraz przód przednich i tylnych łap, co łatwo wyeliminować przy regularnym czesaniu psa.

Oczy i uszy wymagają regularnej kontroli i w razie potrzeby delikatnego oczyszczania.

• Rino Falappi: Czworonożni przyjaciele: rasy, pielęgnacja i hodowla psów. Warszawa: Dom Wydawniczy „Bellona”, 2001. ISBN 83-11-09354-7. Brak numerów stron w książce
• Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. Warszawa: Carta Blanca. Grupa Wydawnicza PWN, 2012. ISBN 978-83-7705-179-5. Brak numerów stron w książce
• Eva Maria Krämer: Rasy psów. Warszawa: Oficyna Wydawnicza MULTICO, 1998, s. 250. ISBN 83-7073-122-8.
• Ammy Marder, Debra Horwitz: Nasz pies. Poradnik dla właścicieli psów. Warszawa: Książka i Wiedza, 1999. ISBN 83-05-13030-4. Brak numerów stron w książce