Charles Smith (ur. 1965)

Ten artykuł dotyczy amerykańskiego koszykarza. Zobacz też: inne osoby o tym nazwisku.

Charles Smith

Smith w maju 2016.
#6, #32, #54
silny skrzydłowy
Pełne imię i nazwisko	Charles Daniel Smith
Data i miejsce urodzenia	16 lipca 1965 Bridgeport
Wzrost	208 cm
Masa ciała	104 kg
Kariera
Aktywność	1988–1998
Szkoła średnia	Warren Harding (Bridgeport)
College	University of Pittsburgh (1984–1988)
Draft	1988, numer: 3 Philadelphia 76ers
Kariera klubowa[a] Lata Kluby Wyst. 1988–1992 Los Angeles Clippers 277 1992–1996 New York Knicks 292 1996 Floryda Beachdogs (CBA) 1996–1998 San Antonio Spurs 61
Kariera reprezentacyjna Lata Reprezentacja Wyst. 1986–1988  Stany Zjednoczone
↑ Mecze w lidze aktualne na 13 stycznia 2014.
Dorobek medalowy Igrzyska olimpijskie brąz Seul 1988 Koszykówka Mistrzostwa świata złoto Hiszpania 1986 Koszykówka

Charles Daniel Smith (ur. 16 lipca 1965 w Bridgeport) – amerykański koszykarz występujący na pozycji silnego skrzydłowego. W latach 1988–1997 rozegrał 9 sezonów w NBA, reprezentując barwy Los Angeles Clippers, New York Knicks i San Antonio Spurs. Mistrz Świata (1986) oraz brązowy medalista Igrzysk Olimpijskich w Seulu (1988).

W 1984 wystąpił w meczu gwiazd amerykańskich szkół średnich - McDonald’s All-American^[1].

W naborze do NBA (28 czerwca 1988) został wybrany przez Philadelphia 76ers jako trzeci w kolejności (za Dannym Manningiem i Rikiem Smitsem). Jeszcze tego samego dnia oddano go do Los Angeles Clippers, gdzie spędził 4 sezony, uzyskując w 272 spotkaniach sezonu regularnego średnie 18,4 punktu, 5,8 zbiórki i 1,4 bloku na mecz. W 1989 wybrano go do pierwszej drużyny debiutantów. Podczas meczu przeciwko Denver Nuggets (1 grudnia 1990 roku) zdobył 52 punkty, co jest do dziś (sezon 2013-14) rekordem klubu. W 1992 pomógł drużynie awansować do playoffów, ale Clippers nie sprostali w pierwszej rundzie Utah Jazz (2-3).

We wrześniu 1992 w wymianie pomiędzy trzema klubami przeniósł się do Nowego Jorku. W Knicks występował przez 3,5 roku, awansując trzykrotnie do rozgrywek finałowych, w tym finału NBA przegranego z Houston Rockets 3-4 (1994).

Do historii NBA przeszło jego zagranie w 5. meczu finału Konferencji Wschodniej przeciwko Chicago Bulls (1993), w którym, stojąc na 12 sekund przed końcem spotkania przed szansą zdobycia zwycięskich punktów (Knicks przegrywali 94-95) i zapewnienia swojej ekipie prowadzenia 3-2 w serii rozgrywanej do 4 zwycięstw, dał się aż czterokrotnie zablokować Michaelowi Jordanowi, Scottiemu Pippenowi i Horace'owi Grantowi. W wyniku nieskuteczności Smitha grający we własnej hali nowojorczycy ponieśli porażkę 94-97, która ułatwiła Bulls wyeliminowanie ich już w kolejnym meczu rozegranym w Chicago.

W trakcie sezonu 1995/96 został przekazany do San Antonio Spurs, gdzie w wyniku kontuzji rozegrał podczas 2 lat tylko 51 meczów, uzyskując średnie 7,7 punktu i 5,2 zbiórki. W styczniu 1998 został zwolniony, po czym zakończył sportową karierę.

• Uczestnik turnieju NCAA (1985, 1987, 1988)
• Mistrz sezonu regularnego konferencji Big East (1987, 1988)
• Zawodnik Roku konferencji Big East (1988)^[2]
• Najlepszy pierwszoroczny zawodnik Big East (1985)^[3]
• Zaliczony do II składu All-American (1988 przez NABC)
• Uczelnia z Pittsburgha zastrzegła należący do niego numer 32

• Finalista NBA (1994)^[4]
• Zaliczony do I składu debiutantów NBA (1989)^[5]
• 2-krotny debiutant miesiąca NBA (luty 1989, kwiecień 1989)^[6]

• Mistrz świata (1986)^[7]
• Brązowy medalista olimpijski (1988)^[8]