Chudy i inni

Chudy i inni – polski czarno-biały film obyczajowy z 1966 roku w reżyserii Henryka Kluby, na podstawie scenariusza Wiesława Dymnego.

Akcja filmu obraca się wokół grupy brygadzistów pod wodzą „Chudego”, pracujących przy budowie mostu powstającej zapory wodnej. Jeden z brygadzistów, „Pryszczaty”, podczas nocnego powrotu ze wspólnej libacji alkoholowej, strąca z mostu do rzeki dziennikarza. Poszukiwania trupa są bezowocne. Brygadziści decydują, że należy ukryć „Pryszczatego”. Podczas rozprawy sądowej żaden z nich nie zdradza prawdziwego winowajcy wypadku. W dniu otwarcia mostu jeden z dawnych brygadzistów, „Partyjny”, pojawia się wraz z rzekomo martwym dziennikarzem. Brygada otrzymuje odznaczenia^[1].

Źródło: Filmpolski.pl^[1]

• Wiesław Gołas – Józef Gadulok „Chudy”
• Marian Kociniak – „Partyjny”
• Franciszek Pieczka – Tomasz Waliczek „Kosa”
• Mieczysław Stoor – „Byk”
• Ryszard Filipski – „Ślązak”
• Wiesław Dymny – Paweł „Mały”
• Ryszard Pietruski – „Pryszczaty”
• Edward Rączkowski – „Stary”
• Krystyna Chmielewska – sanitariuszka Ewa
• Leon Niemczyk – redaktor
• Tadeusz Schmidt – brygadzista
• Zdzisław Leśniak – aktor grający „Błazna”
• Stanisław Bieliński – kierownik budowy
• Andrzej Girtler – aktor grający „Króla Leara”
• Janusz Sykutera – milicjant

Film był kręcony podczas budowy zapory wodnej w Solinie oraz m.in. na moście przed zaporą na drodze nr 895^[1].

Aleksander Jackiewicz wyraził następującą opinię o Chudym i innym: „[…] jest dziełem schematycznym i zarazem w jakiś sposób nowym. Nie bardzo udanym, ale odkrywającym utalentowanego autora, obdarzonego w dodatku zmysłem kina”^[2]. W filmie Kluby i Dymnego odnajdywano formułę unowocześnionego produkcyjniaka (Krzysztof Teodor Toeplitz) lub też wręcz wyjście poza formułę stosowaną w socrealizmie lat 50. (Stefan Morawski)^[3]. Sam Kluba tłumaczył po sporze wśród krytyków, że jego intencją było stworzenie „uszlachetnionego produkcyjniaka”, łączącego „realizm z klimatem groteski”^[4]. Zdaniem Piotra Zawojskiego „Klubie udało się zachować niezwykły klimat opowiadania, a także niezwykłą zdolność do kreowania postaci prawdziwych, wiarygodnych psychologicznie i autentycznych”^[5].

Chudy i inni stał się w literaturze filmoznawczej jednym z prekursorów nurtu pierwotnie nazywanego „trzecim kinem” (trzecia fala), zwiastującego zmianę pokoleniową twórców polskiej kinematografii^[6]. Za ów film Kluba otrzymał Nagrodę im. Andrzeja Munka, przyznawaną przez Państwową Wyższą Szkołę Filmową, Telewizyjną i Teatralną w Łodzi^[1].

• PiotrP. Zawojski PiotrP., Wiesław Dymny: wszystko ma dobry koniec, czyli śmierć, [w:] TadeuszT. Miczka, AlinaA. Madej (red.), Syndrom konformizmu? Kino polskie lat sześćdziesiątych, Katowice: Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego, 1994, s. 195–218, ISBN 978-83-226-0561-5 [dostęp 2023-05-31]  (pol.).

• Chudy i inni w bazie Filmweb
• Chudy i inni w bazie filmpolski.pl
• Zdjęcia z filmu Chudy i inni w bazie Filmoteki Narodowej „Fototeka”