Carl Haglund
| |
| Data i miejsce urodzenia |
29 marca 1979 |
|---|---|
| Minister obrony Finlandii | |
| Okres |
od 5 lipca 2012 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
Carl Christoffer „Calle” Haglund (ur. 29 marca 1979 w Espoo) – fiński polityk, dziennikarz i urzędnik państwowy, reprezentujący mniejszość szwedzkojęzyczną, parlamentarzysta krajowy oraz deputowany do Parlamentu Europejskiego, od 2012 do 2016 przewodniczący Szwedzkiej Partii Ludowej, w latach 2012–2015 minister obrony.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Ukończył magisterskie studia ekonomiczne na Szwedzkiej Wyższej Szkole Handlowej (Hanken) – szwedzkojęzycznej uczelni ekonomicznej w Helsinkach. Działał w organizacjach studenckich, pełnił funkcję redaktora naczelnego uczelnianej gazety[1]. Pracował jako redaktor Radia Vega, a także wydawca czasopisma. Od 2007 był doradcą jednego z ministrów, a od 2008 sekretarzem stanu w drugim rządzie Mattiego Vanhanena. Przez kilka lat zasiadał także we władzach miejskich Espoo[2].
Zaangażował się w działalność Szwedzkiej Partii Ludowej, stając się jednym z jej liderów. W 2001 został członkiem Folktingetu, doradczego parlamentu mniejszości szwedzkiej w Finlandii.
W wyborach europejskich w 2009 z listy SFP uzyskał mandat posła do Parlamentu Europejskiego VII kadencji. Przystąpił do frakcji ALDE, wybrano go na wiceprzewodniczącego Komisji Rybołówstwa, zasiadł także w Komisji Budżetowej[3]. W okresie zasiadania w PE (do 2012) wygłosił ponad 60 przemówień plenarnych, zadał około 30 pytań, a także występował jako poseł sprawozdawca[3].
W 2012 został wybrany na funkcję przewodniczącego Szwedzkiej Partii Ludowej, pokonując minister sprawiedliwości Annę-Maję Henriksson wynikiem 144:106 głosów[1] i zastępując Stefana Wallina. Po wygranej ustąpił z Parlamentu Europejskiego (gdzie zastąpił go Nils Torvalds)[1]. 5 lipca 2012 zastąpił swojego poprzednika również na stanowisku ministra obrony w rządzie Jyrkiego Katainena. Pozostał na tym urzędzie również w utworzonym w 2014 gabinecie Alexandra Stubba[2].
W wyborach w 2015 uzyskał mandat posła do Eduskunty. 29 maja tegoż roku zakończył urzędowanie na stanowisku ministra.
W czerwcu 2016 na funkcji przewodniczącego partii zastąpiła go Anna-Maja Henriksson. Carl Haglund zrzekł się w następnym miesiącu mandatu deputowanego, przechodząc do pracy w sektorze prywatnym[4]. W sierpniu objął funkcję wiceprezesa chińskiej firmy energetycznej Sunshine Kaidi pracującej nad m.in. rafinerią biodieseli w fińskiej Laponii[5]. W grudniu 2017 wybrano go na przewodniczącego rady dyrektorów Instytutu Badawczego Fińskiej Gospodarki (ETLA), gdzie został następcą Jormy Ollili[6].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c Carl Haglund är SFP:s nya ordförande [online], yle.fi, 14 czerwca 2013 [dostęp 2018-01-24] (szw.).
- ↑ a b Carl Haglund, Om mig [online], carlhaglund.fi [dostęp 2018-01-24] (szw.).
- ↑ a b Carl Haglung [online], europarl.europa.eu [dostęp 2018-01-24].
- ↑ Carl Haglund siirtyy yrityselämään – uusi työnantaja käyttää viestintätoimistoa, jonka hallituksessa Haglund istuu, hs.fi, 21 czerwca 2016 [zarchiwizowane 2016-06-21] (fiń.).
- ↑ Former Finnish Minister of Defence joins Kaidi Group in Europe, spinverse.com, 28 czerwca 2016 [zarchiwizowane 2018-01-24] (ang.).
- ↑ Haglund tar över efter Ollila på Etla och EVA [online], yle.fi, 14 grudnia 2017 [dostęp 2018-01-24] (szw.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Carl Haglung [online], europarl.europa.eu [dostęp 2018-01-24].
| W dniu zaprzysiężenia |
|
|---|---|
| Późniejsi członkowie rządu |
|
| W dniu zaprzysiężenia |
|
|---|---|
| Późniejsi członkowie rządu |
|
