Žarko Olarević

Žarko Olarević

Жарко Оларевић

Data i miejsce urodzenia	28 lipca 1950 Belgrad
Pozycja	napastnik
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole 1967–1971 FK Partizan 1969–1971 Proleter Zrenjanin 1971–1976 Radnički Kragujevac 1976–1977 Royal Antwerp 1977–1981 Lille OSC 1981–1983 Le Havre AC 1983–1984 Olympique Marsylia
Kariera trenerska
Lata Drużyna 1984 Olympique Marsylia, tymczasowo 1984–1985 Olympique Marsylia, asystent 1985–1986 Olympique Marsylia 1986–1987 Olympique Marsylia, asystent ? Radnički Nisz 1999–2000 Sutjeska Nikšić 2000 Sławia Sofia 2001–2002 Sławia Sofia 2003 Wydad Casablanca 2003 Zagłębie Lubin
↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.

Žarko Olarević (cyr. Жapкo Oлapeвић, ur. 28 lipca 1950 roku) – serbski piłkarz grający na pozycji napastnika oraz trener piłkarski.

Po zakończeniu kariery piłkarskiej został tymczasowym trenerem Olympique Marsylia: pracował w nim cztery dni i zdążył rozegrać jeden mecz, zwycięski 3:1 z AS Monaco^[1]. Mimo to w Olympique został na kolejne trzy lata. Najpierw był asystentem swojego następcy, Pierre’a Cahuzaca, a w sezonie 1985–1986 prowadził ten klub samodzielnie. Zajął z nim piętnaste miejsce w tabeli i awansował do finału Pucharu Francji, w którym Olympique uległo po dogrywce 1:2 Girondins Bordeaux. Po zakończeniu tych rozgrywek nowym właścicielem klubu został Bernard Tapie, który na stanowisku pierwszego trenera zatrudnił Gerarda Banide'a. Olarević przez rok pomagał mu jako asystent, ale później zdecydował się na odejście z klubu^[1].

Powrócił do rodzinnego Belgradu. Pod koniec lat 90. pracował w lidze jugosłowiańskiej. Prowadzony przez niego w sezonie 1999–2000 klub Sutjeska Nikšić okazał się – jak mówił Dragomir Okuka – „rewelacją ligi”: zakończył rozgrywki na piątym miejscu i awansował do Pucharu Intertoto^[1].

Później związał się na jakiś czas z bułgarską Slawią Sofia. Pracował w tym klubie dwukrotnie: w 2000 i w latach 2001–2002. Za pierwszym razem zrezygnował po piętnastu meczach, zostawiając Slawię na szóstym miejscu w tabeli. Powodem dymisji miały być kwestie finansowe^[1]. Drugi raz przyszedł do zespołu, kiedy ten zajmował jedną z ostatnich lokat w lidze. Po zakończeniu sezonu Slawia była piąta, a Olarević jako pierwszy trener od ośmiu lat poprowadził ją do ligowego zwycięstwa nad CSKA Sofia^[1]. Kolejne rozgrywki, 2001–2002, Slawia rozpoczęła równie dobrze: po rundzie jesiennej zajmowała czwarte miejsce. Jednak mimo to trener podał się do dymisji. Tłumaczył ją powodami rodzinnymi, ale dziennikarze pisali, że znów przyczyną mogły być sprawy finansowe (klub zalegał z wypłatą pensji)^[1].

Znalazł zatrudnienie w marokańskim Wydadzie Casablanca, ale szybko z tej pracy zrezygnował.

W lipcu 2003 został trenerem Zagłębia Lubin, który właśnie spadł do II ligi. Wybrał ofertę z Polski, chociaż otrzymał też propozycje z Sudanu i Jugosławii^[3]. Zastąpił Adama Topolskiego. Według dziennikarzy na jego zatrudnienie wpływ miały sukcesy jego rodaka Dragomira Okuki w Legii Warszawa^[1].

W czasie swojej kilkumiesięcznej pracy Serb podjął kilka kontrowersyjnych decyzji. Jednego z liderów zespołu, Ireneusza Kowalskiego, przesunął do czwartoligowych rezerw, często zmieniał ustawienie i zawodników z pierwszej jedenastki. Nie potrafił wyciszyć konfliktu między starymi i nowymi piłkarzami. Ponadto w czasie konferencji prasowej po meczu z Ceramiką Opoczno nazwał piłkarzy i działaczy tego klubu „burakami”^[1][4].

Dlatego też mimo dobrych wyników w lidze (czwarte miejsce na koniec rundy jesiennej sezonu 2003–2004) na początku grudnia 2003 został zwolniony. Jego miejsce zajął Chorwat Dražen Besek, który następnie wprowadził Zagłębie do ekstraklasy.

Od tego czasu Olarević nie pracował w żadnym klubie.