Łysienie anagenowe

Ten artykuł od 2017-10 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł.

Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Łysienie anagenowe (łac. anagen effluvium) – choroba objawiająca się znaczną utratą włosów na skórze głowy. Głównym czynnikiem chorobotwórczym jest przerwanie fazy wzrostu włosów przez inny czynnik wykazujący duże nasilenie działania.

Z reguły do przerwania fazy wzrostu włosów dochodzi w wyniku zastosowania konkretnych leków. Do tego rodzaju środków zalicza się zwłaszcza medykamenty chemoterapeutyczne, w tym środki antymetaboliczne, środki alkilowe, środki mające na celu zahamowanie mitozy (używane do leczenia raka). W rezultacie stosowania wymienionych leków dojść może do zahamowania bądź powstrzymania przed podziałem komórek macierzy, a tym samym zwężenia procesu. Następnym etapem jest osłabienie trzonu włosa objawiające się nadmierną podatnością na pęknięcia i urazy. W wybranych przypadkach dochodzić może do niemożności wytworzenia i uformowania włosów. Wśród innych przyczyn łysienia anangenowego wymienia się promieniowanie jonizujące, zatrucie metalami ciężkimi (tal, arsen, ołów) bądź choroby układu dokrewnego, choroby o podłożu autoimmunologicznym (m.in. łysienie plackowate). Łysienie anagenowe uznawane jest za niepospolity objaw pęcherzycy zwykłej (pemphigus vulgaris)^[1].

Pacjenci dotknięci dolegliwością łysienia anangenowego doświadczają utraty włosów po upływie 7-14 dni od momentu pierwszej chemoterapii. W większości przypadków znaczny ubytek włosowy widoczny jest po czasie 1-2 miesięcy. Rozpoznanie choroby następować powinno po przeprowadzeniu badań laboratoryjnych. Zalecane jest zwłaszcza wykonanie testów serologicznych zawierających elementy takie jak:

• badanie żelaza,
• test funkcji tarczycy,
• szybki plazmowy test na przeciwciała (RPR) oraz test laboratoryjny na badanie chorób wenerycznych,
• antynuklearny test na przeciwciała.

Ponadto wskazane jest ustalenie poziomu surowicy i aminokwasów w moczu oraz wykonanie mikroskopijnego badania na zarodniki grzybów oraz kulturę grzybów, w celu wykluczenia możliwości postawienia innej diagnozy.

Najlepsze rezultaty leczenia następują na drodze wyeliminowania z organizmu ludzkiego czynnika chorobotwórczego^[1]. W związku z powyższym nie jest polecana terapia za pomocą dodatkowych środków farmakologicznych. W skrajnych przypadkach stosowana bywa terapia zakładająca miejscowe podawanie minoksydylu. Pierwsze efekty widoczne są zazwyczaj po upływie około 2 miesięcy od momentu rozpoczęcia stosowania.