Wibke Bruhns
Wibke Bruhns w 2012 | |
Data i miejsce urodzenia |
8 września 1938 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
20 czerwca 2019 |
Zawód, zajęcie |
Wibke Gertrud Bruhns z domu Klamroth (ur. 8 września 1938 w Halberstadt, zm. 20 czerwca 2019 w Hamburgu) – niemiecka dziennikarka i pisarka. W 1971 roku jako pierwsza kobieta przedstawiła wiadomości w niemieckiej telewizji publicznej[1]. Była dziennikarką dla kilku stacji telewizyjnych i korespondentką dla magazynu Stern w Jerozolimie i Waszyngtonie[1][2]. Była także prelegentką na Expo 2000.
O swoich wspomnieniach napisała w trzech książkach: o swoim czasie jako korespondentce w Izraelu, biografię jej ojca, Hansa Georga Klamrotha, który został stracony przez nazistów, oraz autobiografię, obejmującą wydarzenia polityczne dziesięcioleci.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Wibke Bruhns urodziła się 8 września 1938 roku w Halberstadt w rodzinie kupieckiej[3]. Jej matka musiała sama wychowywać pięcioro dzieci i w 1949 roku wstąpiła do służby dyplomatycznej Republiki Federalnej[3]. Bruhns dorastała w Sztokholmie, Berlinie i Londynie, gdzie uczęszczała do szkół z internatem[3]. Bruhns ukończyła liceum w Berlinie, następnie uzyskała dyplom z historii i polityki na Uniwersytecie w Hamburgu[3].
Bruhns przerwała staż w „Bild” w 1961 roku, ponieważ nie zgodziła się z jednym z nagłówków w nim zamieszczonych[2].
Wyjechała do Jerozolimy w 1979 roku; od 1984 r. relacjonowała z Waszyngtonu[2]. Po powrocie do Niemiec prowadziła talk show Drei vor Mitternacht w WDR z Giselą Marx, zanim wróciła do wiadomości w 1993 roku[2][3]. W 1995 została szefową kultury w Ostdeutscher Rundfunk Brandenburg, pracowała tam do 1998[2][3].
Jej pierwsza książka nosi tytuł „Mein Jerusalem” (Moja Jerozolima) (1982)[3].
Jej druga książka, „Meines Vaters Land”, to biografia jej ojca, oparta na listach między nią a ojcem, a także na zdjęciach rodzinnych[4][2]. Książka opublikowana w 2004 roku wywołała wiele dyskusji. Została przetłumaczona na język angielski w 2007 roku i opublikowana w 2008 roku[4].
Jej praca jako prezenterki wiadomości wywoływała poważne protesty. Wielu widzów domagało się, aby Bruhns zajęła się mężem i dziećmi. Feministki i związkowczynie okrzyknęły ją zaś bohaterką[1].
W 1989 roku Bruhns otrzymała nagrodę Egona Erwina Kischa za reportaż o USA i o wojnie w Wietnamie[2][3]. W 2006 roku otrzymała Literacką Nagrodę im. Friedricha Schiedla[3]. W 2007 roku otrzymała nagrodę Hedwig-Dohm-Urkunde od Stowarzyszenia Dziennikarek[5].
Zmarła w wieku 80 lat w Hamburgu[1][3]. Do śmierci pracowała jako niezależna pisarka[1].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e DerWesten-, Trauer beim ZDF: „heute“-Sprecherin Wibke Bruhns ist tot [online], www.derwesten.de, 21 czerwca 2019 [dostęp 2021-03-04] (niem.).
- ↑ a b c d e f g Christian Meier , Ein großes Journalistenleben: Nachruf auf Wibke Bruhns, „DIE WELT”, 21 czerwca 2019 [dostęp 2021-03-04] .
- ↑ a b c d e f g h i j Wibke Bruhns – Biografie WHO’S WHO [online], whoswho.de [dostęp 2021-03-04] .
- ↑ a b Wibke Bruhns , My Father’s Country: The Story of a German Family, Doubleday Canada, 11 sierpnia 2009, ISBN 978-0-307-37225-3 [dostęp 2021-03-04] (ang.).
- ↑ » Hedwig-Dohm-Urkunde – Journalistinnenbund [online], www.journalistinnen.de [dostęp 2021-03-04] .