Tihomir

Tihomir – wielki żupan Raszki w latach 1168–1170

Tihomir był synem Zawidy przedstawiciela bocznej linii dynastii Wukanowiczów. Swoje wyniesienie na tron wielkożupański zawdzięczał cesarzowi bizantyńskiemu Manuelowi I, któremu w okresie walk z Węgrami dotychczasowy żupan Desa najwyraźniej sprawiał jakieś kłopoty. Zrzucenie z tronu Desy i osadzenie na nim Tihomira nastąpiło około 1168 roku^[1]. Pragnąc osłabić siłę stale buntujących się żupanów Manuel I wyznaczył jednocześnie dzielnice trzem młodszym braciom Tihomira. Stefanowi przydzielił wschodnie krańce Raszki: Toplicę, Ibar, Rasinę i Rekę, do których dodał później położoną koło Leskovca Dubočicę. Stracimir otrzymał ziemie nad Zachodnią Morawą z ośrodkiem w Gradcu, a Mirosław Zahumle. Stracimir ufundował potem w Gradcu monaster świętej Bogurodzicy, a Mirosław monaster w Bjelom Polju nad Limem^[2].

Około 1170 roku Nemania podniósł bunt przeciwko Tihomirowi panującemu dzięki cesarskiej łasce. Wspólnie z braćmi pokonał go w bitwie koło Pantina na Kosowym Polu. Tihomir zginął podczas ucieczki, prawdopodobnie w rzece Sitnicy. Po jego śmierci tron wielkożupański objął Sefan Nemania, a dwaj jego młodsi bracia otrzymali w zarząd jeszcze rozleglejsze dzielnice^[2].

• Charles Cawley: Medieval Lands. Foundation for Medieval Genealogy, 2006–2009. Brak numerów stron w książce
• T. Wasilewski: Historia Jugosławii do XVIII wieku. W: W. Felczak, T. Wasilewski: Historia Jugosławii. Wrocław: Ossolineum, 1985. ISBN 83-04-01638-9. Brak numerów stron w książce
• John Fine: The Early Medieval Balkans. Warszawa: The University of Michigan Press, 1991. ISBN 0-472-08149-7. Brak numerów stron w książce
• Georg Ostrogorski: Dzieje Bizancjum. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 2008. ISBN 978-83-01-15268-0. Brak numerów stron w książce
• Jerzy Skowronek, Mieczysław Tanty, Tadeusz Wasilewski: Historia Słowian południowych i zachodnich. Warszawa: PWN, 1988. ISBN 83-01-07549-X. Brak numerów stron w książce