Psalm 140

Psalm 140 – jeden z utworów zgromadzonych w biblijnej Księdze Psalmów. Psalm jest zaliczany do grona dzieł Dawida.

Utwór można sklasyfikować jako lamentacja jednostki. Psalmista prosi o wybawienie od spisku jaki uknuli wrogowie oraz od przemocy słownej (140, 2-8). Druga część psalmu skupia się na modlitwie o klęskę wrogów. Podmiot liryczny odwołuje się do odpłaty, jaka powinna sięgnąć prześladowców, za zło jakiego sam doświadcza (140, 9-12). Ostatnie wersety psalmu kończą się wyznaniem ufności Bogu, przez psalmistę (140, 13-14)^[1]. Ta błagalna pieśń stanowi swoiste wyznanie w sprawiedliwy osąd Boży. Na wyznanie psalmisty duży wpływ mają przeciwności z jakimi się zmaga. Bóg w utworze ukazany jest jako obrońca psalmisty^[2].

• Kara, węgiel ognisty (140,11), pojawia się w wasalnych traktatach Assarhaddona, jako kara za złamanie porozumienia^[3].
• Hieronim posługiwał się tym psalmem w walce z grzechem języka^[2].
• Augustyn dostrzega rys cierpiącego Chrystusa^[2].
• W utworze trzy razy pojawia się tajemnicze i niejasne słowo Sela.