[go: up one dir, main page]
Przejdź do zawartości

Kanał Mioduński

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez Bingola (dyskusja | edycje) o 15:05, 21 maj 2024. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.
Następująca wersja przejrzana tej strony, którą oznaczono 21 maj 2024, była oparta na tej wersji.
Kanał Mioduński
Ilustracja
Brzeg Kanału Mioduńskiego
Państwo

 Polska

Województwo

 warmińsko-mazurskie

Droga wodna

Kanały mazurskie

Długość

1,92 km

Głębokość
• minimalna


1,5 m

Szerokość
• maksymalna


12 m

Początek
Akwen

Jezioro Kotek Wielki

współrzędne

53°52′55″N 21°37′43″E/53,881944 21,628611

Koniec
Akwen

Jezioro Szymon

współrzędne

53°52′41″N 21°35′57″E/53,878056 21,599167

Typ kanału

żeglugowy

Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, u góry po prawej znajduje się punkt z opisem „początek”, poniżej na lewo znajduje się również punkt z opisem „koniec”
Położenie na mapie województwa warmińsko-mazurskiego
Mapa konturowa województwa warmińsko-mazurskiego, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „początek”, poniżej na lewo znajduje się również punkt z opisem „koniec”
Położenie na mapie powiatu giżyckiego
Mapa konturowa powiatu giżyckiego, na dole po lewej znajduje się punkt z opisem „początek”, poniżej na lewo znajduje się również punkt z opisem „koniec”
Położenie na mapie gminy Ryn
Mapa konturowa gminy Ryn, na dole nieco na prawo znajduje się punkt z opisem „początek”, natomiast na dole znajduje się punkt z opisem „koniec”

Kanał Mioduński (niem. Immenhagener Kanal)[1] – kanał mazurski łączący jezioro Kotek i jeziorem Szymon. Przechodzi przez niego droga z Rucianego-Nidy, Pisza i Mikołajek do Węgorzewa (przez Giżycko).

Historia kanału

Kanał został wykopany w latrach 1764–1765[2], jednak w 1789 roku wraz z okolicznymi kanałami przestał on funkcjonować[3]. Podczas wojen napoleońskich został całkowicie zniszczony. Kanał odbudowano w czasie robót publicznych realizowanych w latach 1854–1857[3].

Kanał ma 1920 metrów długości, 12 metrów szerokości i średnio 1,5 metra głębokości[4]. Jego brzegi zostały wybetonowane podczas jedynego od II wojny światowej remontu w latach 50.[3] Na obu brzegach biegnie (częściowo zniszczona) ścieżka do burłaczenia.

Zgodnie z Rozporządzeniem Rady Ministrów z 2002 r. ws. klasyfikacji śródlądowych dróg wodnych, kanał ma klasę żeglowną Ia[5]. Na Mapie Podziału Hydrograficznego Polski kanał jest nienazwanym odcinkiem Pisy o identyfikatorze cieku 80937. W jej ramach jest częścią odcinka o nazwie Kanał Mioduński od jez. Szymon do jez. Tałtowisko i identyfikatorze MPHP10 264177[6]. W planie gospodarowania wodami na obszarze dorzecza Wisły z 2011 został włączony do naturalnej jednolitej części wód PLRW200025264199 (Pisa od wypływu z jez. Kisajno do wypływu z jez. Tałty (EW. + z jez. Niegocin, Ryńskie))[7]. Na nim zlokalizowany jest reprezentatywny dla tej jednolitej części wód punkt pomiarowo kontrolny[8]. Znajduje się na obszarze chronionego krajobrazu Krainy Wielkich Jezior Mazurskich[9].

Przebudowa kanału

W listopadzie 2018 roku Urząd Marszałkowski Województwa Warmińsko-Mazurskiego oraz Państwowe Gospodarstwo Wodne Wody Polskie rozpoczęły procesy modernizacji dróg wodnych na Mazurach, w ramach których kanał ma zostać przebudowany, a jego infrastruktura umocniona[3]. Remont kanału ma zakończyć się w 2022 roku[10]. Koszt przebudowy kanału Tałckiego, Mioduńskiego i Grunwaldzkiego oszacowano na ok. 65 mln PLN[11].

Okolice

Nad kanałem około 400 metrów od wejścia ze strony jeziora Kotek przechodzi most (szosa ze wsi Zielony Lasek do wsi Mioduńskie położonej na północ od kanału)[12]. W okolicach wejścia do kanału na jeziorze Szymon, znajduje się jedyna na Mazurach pływająca restauracja – Smażalnia Wędkarska[13][14].

Kanał bywa często odwiedzany przez wędkarzy[15], którzy w jego wodach łapią leszcze, okonie, sandacze, szczupaki i węgorze[16]. W przeszłości na kanale Mioduńskim oraz sąsiadującym z nim kanałem Szymońskim odbywały się Grand Prix Polski i klubowe mistrzostwa Polski w wędkarstwie[16].

Stan ekologiczny

Mimo bycia kanałem, w systemie gospodarki wodnej jest fragmentem jednolitej części wód o typie 25, czyli ciek łączący jeziora. Jest na nim wyznaczony punkt pomiarowo kontrolny reprezentatywny dla tej części wód i stosowane są kryteria stanu ekologicznego wód naturalnych. W 2016 stan fitobentosu i makrofitów był bardzo dobry, a bezkręgowców bentosowych był umiarkowany. Większość elementów fizykochemicznych sklasyfikowano wówczas w klasie pierwszej lub drugiej, z wyjątkiem niektórych wskaźników wskazujących na warunki tlenowe. W związku z tym stan ekologiczny wówczas sklasyfikowano jako umiarkowany. Stan chemiczny wód sklasyfikowano wówczas jako dobry[17]. W 2019 stan fitobentosu był dobry, zoobentosu słaby, a ichtiofauny umiarkowany, więc stan ekologiczny sklasyfikowano jako słaby. Stan elementów fizykochemicznych był podobny jako poprzednio. Elementy hydromorfologiczne uzyskały klasę piątą[8].

Przypisy

  1. ↑ Zarządzenie nr 52 Prezesa Rady Ministrów z dnia 24 lutego 1953 r. w sprawie przywrócenia i ustalenia urzędowych nazw miejscowości i obiektów fizjograficznych (M.P. z 1953 r. nr 34, poz. 432).
  2. ↑ Kanał Mioduński [online], mazury24.eu [dostęp 2021-04-16] (pol.).
  3. ↑ a b c d Krzysztof Siemieński, Wielkie Jeziora Mazurskie – Od Pisza i Karwicy przez Mikołajki, Ryn, Giżycko do Węgorzewa, Rafał Sarna (red.), wyd. II zaktualizowane, Warszawa: Nautica, 2021, s. 130, ISBN 978-83-66846-03-6 [dostęp 2021-04-15] (pol.).
  4. ↑ Krzysztof Siemieński, Wielkie Jeziora Mazurskie – Od Pisza i Karwicy przez Mikołajki, Ryn, Giżycko do Węgorzewa, Rafał Sarna (red.), wyd. II zaktualizowane, Warszawa: Nautica, 2021, s. 134, ISBN 978-83-66846-03-6 [dostęp 2021-04-15] (pol.).
  5. ↑ Dz. U. z 2002 r. Nr 77, poz. 695. [online]
  6. ↑ Mapa Podziału Hydrograficznego Polski w skali 1:10 000 (warstwy shp i tabele dbf), 2014.
  7. ↑ Plan gospodarowania wodami na obszarze dorzecza Wisły M.P. z 2011 r. nr 49, poz. 549
  8. ↑ a b Ocena stanu jednolitych części wód rzek i zbiorników zaporowych w latach 2014-2019 na podstawie monitoringu - tabela [xlsx], Główny Inspektorat Ochrony Środowiska, 2020.
  9. ↑ Generalna Dyrekcja Ochrony Środowiska, Obszar chronionego krajobrazu Krainy Wielkich Jezior Mazurskich [online] [dostęp 2021-04-15].
  10. ↑ PAP, Rozpoczyna się remont Kanału Szymońskiego na Mazurach | PortalMorski.pl [online], www.portalmorski.pl [dostęp 2021-04-15] (pol.).
  11. ↑ Ruszył remont trzech kanałów na szlaku Wielkich Jezior Mazurskich – Ministerstwo Funduszy i Polityki Regionalnej [online], www.funduszeeuropejskie.gov.pl [dostęp 2021-04-15].
  12. ↑ Krzysztof Siemieński, Wielkie Jeziora Mazurskie – Od Pisza i Karwicy przez Mikołajki, Ryn, Giżycko do Węgorzewa, Rafał Sarna (red.), wyd. II zaktualizowane, Warszawa: Nautica, 2021, s. 131, ISBN 978-83-66846-03-6 [dostęp 2021-04-15] (pol.).
  13. ↑ Wojciech Kuczkowski, Szlak Wielkich Jezior Mazurskich: przewodnik dla turystów wodnych, Włodzimierz Kukawski (red.), wyd. V (III w tej edycji), Warszawa: Oficyna Wydawnicza Alma-Press, s. 83, ISBN 978-83-7020-719-9, OCLC 1050838720 [dostęp 2021-04-15] (pol.).
  14. ↑ Krzysztof Siemieński, Wielkie Jeziora Mazurskie – Od Pisza i Karwicy przez Mikołajki, Ryn, Giżycko do Węgorzewa, Rafał Sarna (red.), wyd. II zaktualizowane, Warszawa: Nautica, 2021, s. 135–136, ISBN 978-83-66846-03-6 [dostęp 2021-04-15] (pol.).
  15. ↑ Krzysztof Siemieński, Wielkie Jeziora Mazurskie – Od Pisza i Karwicy przez Mikołajki, Ryn, Giżycko do Węgorzewa, Rafał Sarna (red.), wyd. II zaktualizowane, Warszawa: Nautica, 2021, s. 135, ISBN 978-83-66846-03-6 [dostęp 2021-04-15] (pol.).
  16. ↑ a b Autorskie Studio Projektowe DEOS-Strony, Test ciężkiej mieszanki krąpiowo-leszczowej na Kanale Mioduńskim. [online], Górek-Gliny – Wędkarstwo Wyczynowe, 31 grudnia 2011 [dostęp 2021-04-16] (pol.).
  17. ↑ Tomasz Zalewski (red.), Raport o stanie środowiska województwa warmińsko-mazurskiego w 2016 roku, Olsztyn: Wojewódzki Inspektorat Ochrony Środowiska w Olsztynie, 2017, s. 25.

Bibliografia

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Kanał_Mioduński&oldid=73823861”