[go: up one dir, main page]

Przejdź do zawartości

szarańcza

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

szarańcza (język polski)

[edytuj]
szarańcza (1.1)
wymowa:
IPA[ʃaˈrãj̃n͇t͡ʃa], AS[šarãĩ ̯ṇča], zjawiska fonetyczne: nazal.rozs. artyk. ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) ent. owad przypominający konika polnego, szkodnik upraw; zob. też szarańcza w Wikipedii
(1.2) pot. rój szarańczy (1.1)
(1.3) przen. pejor. duża, uciążliwa grupa przyjezdnych ludzi
odmiana:
(1.1)
(1.2-3) blm
przykłady:
(1.2) W ten sposób wynagrodzę wam lata, / które strawiła szarańcza, jelek, / chasil i gazam, wielkie moje wojsko, które wysłałem przeciwko wam[1].
(1.2) Robak pożarł połowę jego zbioru, nosorożec drugą; na polach mnóstwo myszy, spadła szarańcza, bydło wygniotło, ukradły wróble[2].
składnia:
kolokacje:
(1.2) plaga szarańczy • szarańcza niszczy / zniszczyła (plony / uprawy)
synonimy:
(1.3) stonka
antonimy:
hiperonimy:
(1.2) szkodnik
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. szarańczak m, szarańczowate nmos, szarańczarnia ż
przym. szarańczowy, szarańczowaty
związki frazeologiczne:
głupia baba gorsza niż szarańcza
etymologia:
ros. саранча (saranča) < prawdop. języki tureckie[3]
uwagi:
(1.1) zobacz też: Indeks:Polski - Owady
tłumaczenia:
źródła:
  1. Księga Joela 2,25, Biblia Tysiąclecia Online, Poznań 2003 (tłum. Ludwik Stefaniak).
  2. Bolesław Prus: Faraon II/19.
  3. Tadeusz Kowalski, Szarańcza, „Język Polski” nr 2/1947, s. 53.