brodacz

wymowa:

IPA: [ˈbrɔdat͡ʃ], AS: [brodač] ​^?/i

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) mężczyzna, który nosi brodę

rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy

(2.1) kynol. pies rasy sznaucer miniaturowy, dawniej nazywany brodaczem monachijskim

(2.2) ornit. Capitonidae^[1], ptak z rodziny brodaczy; zob. też brodacze (rodzina ptaków) w Wikipedii

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	brodacz	brodacze
dopełniacz	brodacza	brodaczy / brodaczów[2]
celownik	brodaczowi	brodaczom
biernik	brodacza	brodaczy / brodaczów[2]
narzędnik	brodaczem	brodaczami
miejscownik	brodaczu	brodaczach
wołacz	brodaczu	brodacze

(2.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	brodacz	brodacze
dopełniacz	brodacza	brodaczy / brodaczów[2]
celownik	brodaczowi	brodaczom
biernik	brodacza	brodacze
narzędnik	brodaczem	brodaczami
miejscownik	brodaczu	brodaczach
wołacz	brodaczu	brodacze

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. broda ż, bródka ż

forma żeńska brodaczka ż

przym. brodaty

czas. brodacieć

związki frazeologiczne:

etymologia:

pol. broda + -acz

uwagi:

tłumaczenia:

• białoruski: (1.1) барадач m
• niemiecki: (1.1) Bartträger m; (2.1) Schnauzer m
• rosyjski: (1.1) бородач m

źródła: