Valèri Bernard

 

Sa familha èra sortida d'Avinhon. A 15 ans, s'inscriguèt a l'Escòla de las Bèlas Arts a Marselha, abans de contunhar a estudiar la pintura a París amb Alexandre Cabanèl e Pierre Puvis de Chavannes. Dins la capitala francesa venguèt amic de mantun felibre occitan coma Pau Arena, Raols Ginèsta e Maurici Faure entre d'autres e collaborèt a la Revue Félibréenne qu'aviá fondada Pau Marieton.

Venguèt Majoral del Felibritge en 1894, e ne foguèt puèi Capolièr de 1909 a 1919. Pauc a cha pauc, se virèt cap a una concepcion globala de la lenga occitana (que per el inclusiá lo catalan), e compausèt alara La legenda d'Esclarmonda dins aquel parlar mixte, que voliá unificador per totes. De 1930 a sa mòrt, foguèt president de la Societat d'Estudis Occitans.

• Li Balado d'Aram, 1883.
• Li Cadarau, 1884
• Guerro, ambe 11 gravaduras de l'autor, 1893
• Bagatóuni, roman, 1894
• La Pauriho, poèmas, 1899
• Long la Mar Latino, poèma, 1908
• L'Aubre en Flour, poèmas, 1913
• La Legenda d'Esclarmonda, poèma en dotze cants, 1925
• Lugar, 1925

• Lindaflor, Rèina dels Somnhes Fleur pure, 1938.
• Letanìo, Litanies, poèmas, 1946.
• La Légende de Jean de l'Ours, 1974.
• Mémoires, 1978.
• Jouglar Felibre, amb traduccion francesa, 1982.
• Proumié e darrié pouèmo, 1986.
• Dans le monde des rêves, récit, 1986.
• Ienoun, poèma inacabat, 1987.
• La Feruno, amb traduccion francesa, 1992.
• Angèlo Dàvi, amb traduccion francesa, 1996.

•  {{{títol}}}. ISBN 978-2-9533591-0-7.