Quinina

La quinina es un alcaloïde natural qu'es antipiretic, analgesic e, subretot, antipaludic. Extracha d'un arbrilhon originari d'America del Sud foguèt utilizada per la prevencion del paludisme (o « malària ») abans d'èsser remplaçada per de derivats, quinacrina, cloroquina, e primaquina.

Istòria de la descobèrta de la quinina

Los quinquinas son d'arbres de la cordilhièra dels Andes butant en nauta altitud. Son del genre Cinchona d'entre que quinquina roja e quinquina jauna an de proprietas antipaludicas; lo quinquina gris paradoxalament nomenat Cinchona officinalis, o mai simplament quinquina a pas aquelas proprietats. La rusca de quinquina èra coneguda dempuèi lo sègle XVII, per curar la fèbre tèrça. Introdusida en Euròpa vèrs 1633, sas vertuts foguèron mencionadas pel primièr còp en 1639. De jesuistas de Lima menèron son usatge cap a Roma per curar las fèbres intermitentas que se passavan totes los estius^[1] dins aquela vila. Aprèp la popularizèron per Euròpa que son nom d'Èrba dels Jesuistas o encara cortex peruvianus/Rusca de Peró. Lo succès foguèt d'en primièr timid^[2].

En 1672, dins un librilhon titolat Pyretologia, a rational account of the cause and cure of agues, Robert Talbor, fasiá l'elògi de la polvera de quinquina, e avertissiá sos lectors contra sos efèctes dangieroses quand èra mal administrada. Talbor cura lo filh de Lòis XIV,- lo Daufin- amb l’administracion de fòrta dosis de rusca de quinquina a presas regularas. Per 48 000 liuras e una pension a vida de 2 000 liuras, lo Rei balhèt son secret a Talbor ^[3]. A la mòrt d'aquel darrièr, Lòis XIV ordonèt la publicacion de De la guérison des fièvres par le quinquina (1681) per fa conéisser aquela medicacion.

Rusca de quinquina (*Cinchona officinalis*)

Antoine-François Fourcroy, Louis-Nicolas Vauquelin, e lo doctor Gomez estudièron qualques proprietats quimicas de la rusca de quinquina.

En 1820 los quimistas franceses Pierre Pelletier e Joseph Caventou podèron extraire los principis actius de la rusca de quinquina (Cinchona succirubra (quinquina roja)^[4] o jauna ^[5] ).

Descobriguèron que la basa febrifuga èra constituida de dos alcaloïdes que nomenèron quinina e cinchonina.

Los dos quimistas, qu'èran tanben farmacians, volguèron tirar d'applicacions farmacologicas de lor descobèrta. Comencèron a fabricar de quinina. Lor talhièrs transformèron, en 1826, 160 tonas de ruscas de quinquina per extraire 1 800 kg de sulfat de quinina. En publicant lor invencion, permetèron a qual o voliá de ne profeitar^[6]. Foguèt lo cas de d'entrepreneires alemands qui se lancèron tanben dins l'extraccion de granda quantitat de la quinina. Als Estats Units d'America, lo laboratòri de Filadèlfia, Rosengarten and Sons, comencèt a far un usatge comercial del metòde Pelletier-Caventou en 1823. Lo meteis an, las campanas dels temples de la val de Mississipí cridèron cada vèspre a consomar de pilulas del Dr John Sappington de Filadèlfia (Dr. Sappington's Fever Pill), çò que faguèt sa fortuna ^[7].

Aquelas recercas permetèron d'estudiar a qualas dòsis los principis actius èran eficaces. Pelletier aviá enviat sos alcaloïdes a François Magendie per que los experimentèsse sus l'animal e sus l'òme. Magendie remarquèt:

«Es totjorn del mai naut interés pel metge de conéisser precisament la dòsi de la substància activa contenguda dins lo medicament qu'emplega, aquel avantatge es encara mai manifèste al respècte de la quinquina, que l'activitat varia fòrça seguent la natura e la qualitat de las ruscas. E mai sèm sovent fòrça astrucs de poder administrar aquel medicament jos un fòrt pichon volum e jos una forma qu'a pas ges de desgostant.» F. Magendie (Formulari per la preparacion e l'emplec de mai d'un medicaments, 1829)

La produccion de quinina marca atal lo començament del remplaçament de las plantas medicinalas de contengut variable, incertan e a vegadas farlabicat, per de medicaments aisits de prene e contenent sonque la molecula activa, a una dòsi precisa.

En 1853 Louis Pasteur obtenguèt un derivat pròche de la quinina, la quinotoxina. Quitament per la cincotoxina. Aquelas doas substàncias èran alara designada quinicina e cinconicina : Miller e Rohde lor donèron lor nom actual dins los ans 1890.

La formula bruta de la quinina foguèt establida en 1854 per Adolphe Strecker e son estructura quimica foguèt descrita cap a la fin del sègle per Zdenko Skraup e Wilhelm Königs .

En 1918 (o 1931) Paul Rabe e Karl Kindler, afirmèron aver realizat la sintèsi de la quinina a partir de la quinotoxina (Pasmens cap de detalh experimental precís apareis dins lor publicacion). L'11 d'abril de 1944, Robert Woodward e William von Eggers Doering de l'Universitat de Harvard anoncièron aver fa la sintèsi totala de la quinina, obtenent pendent lor ensags de 30 mg de quinina^[8]. Dins un contèxte de guèrra que la quinina èra una font rara e d'importància militara, la novèla faguèt grand bruch, la premsa saluant atal «Un dels mai remarcables expleits scientifics d'aquel sègle XX». Pasmens la descobèrta de Woodward e Doering aguèt pas d'utilitat practica, la quinina obtenguda per aquela sintesi costant fòrça tròp car. La vertadièra sintesi totala - e estereoselectiva - serà efectuada per Gilbert Stork en 2001. Publiquèt dins the Journal of the American Chemical Society en 2001 e provoquèt una controvèrsia contestant que Woodward e Doering avián fach en 1944 la sintèsi de la quinina (e pas solament de la quinotoxina) coma ne foguèron creditats ^[9]^[10]^,^[11].

Accion farmacologica

La quinina foguèt lo primièr medicament eficaç contra lo paludisme. Aquela malautiá, responsabla de prèp d'un milion de mòrts per an^[12], es deguda a un parasit unicellular del genre Plasmodium, transmes a l'òme per de fissadas de moissals infectats. Lo moissal injècta lo plasmodium que ganha d'en primièr lo fètge (ciscle epatic) e s'i desvolopa, puèi libera dins la circulacion sanguina de merozoïtas que se van installar dins los globuls roges.

Al nivèl del còr, la quinina diminuís l'excitabilitat, la conductibilitat e la contractilitat.

La quinina enebís la proteasa que degrada los acids aminats de l’emoglobina per formar la paret de las merozoïtas.

Enebís tanben la polimerizacion de l'emo de l'emoglobina e doncas empacha la reproduccion dels plasmodis. Enebís la via de las schizontas e es antipiretic.

Pasmens, es toxica pel sistèma nerviós, se cerquèt doncas a sintetizar d'analògs sens aquela deca:

la cloroquina qu'es pas eficaça sus totes los plasmodis ;
la mefloquina, pus eficaça mas pus toxica;
L'artemisinina, non aparentada a la quinina, es fòrça activa. S'agís d'una lactona sesquiterpenica contenent un pont endoperoxid e qu'es eissida d’una artemisa chinesa (Artemisia annua). Es eficaça contra de formas de plasmodis resistents a la cloroquina (cas dels neuropaludismes en particular) e, fins a uèi, cap de resisténcia de font de plasmodi a l'artemisinine o a sos derivats semisintetics apareguèt pas.

Utilizacion

Antitpaludic/antimalaric

Lo tractament dels acceses paludencs constituís l'indicacion actuala de la quinina, en particular en cas de quimioresisténcia als autres antipaludics. Es tamben prepausada - çò qu'es discutit - en profilaxia en cas de resisténcia als autres antipaludics.

L'utilizacion de la quinina en dòsi excessiva pòt provocar lo cinchonisme, de problèmas pel fètus (coma la surditat) fins a la mòrt.

La quinina es un composant aromatic de l'aiga tonica. Seguent la tradicion, lo gost agre de la quinina utilizada contra lo paludisme incitèt los colonials britanics en Índia a la mesclar amb de gin, creant atal lo coctèl gin tonic.

Pasmens, lo gin tonic actual es fòrça diferent de la bevenda d'aquela epòca, entre autre perque la dòsi de quinina emplegada uèi es lo quart de la d'autrecòps. Als Estats Units d'America, la dòsi maximala autorizada es de 83 ppm.

Rampas muscularas

Una autra indicacion es lo tractament de las rampas muscularas^[13]. Pasmens, en rason de sa flaca eficacitat e dels risques mortals potencials (coma ematologics, cardiacs e allergics) la FDA autoriza pas mai son usatge dins aquela indicacion dempuèi 1995 e la revista francesa Prescrire lo desconselha tanbene^[14].

Regulator cardiac

Dempuèi 1749 , Jean-Baptiste de Sénac observèt que la quinina a un efècte sus las palpitacions cardiacas (pendent lo sègle XIX la quinina èra utilizada en associacion amb la digitala). En 1914 Karel Frederik Wenckebach mencionèt un efècte similar. En 1918, Walter von Frey mencionèt l'accion d'un derivat de la quinina, la quinidina, sus l’aritmia atriala.

En 1911, Julius Morgenroth montrèt que la quinina pòt tractar las tripanosomiasas.

Dosatge

La quinina contenguda dins las bevenda gasosas lor dona un gost amar e una fluorescéncia visibla quand la bevenda es plaçada jols rais ultraviolet.

La quinina es une molecula fluorescenta que se pòt dosar par spectrofluorimetria.

Per li donar una sabor amarganta, la quinina es presenta dins lo Schweppes e d'autres « sodas » portant la mencion « Tonic ». Per d'unas persona pòt existir una ipersensibilitat que necessita una certa vigilància^[15].

Produccion

En 1913, foguèt conclusit lo primièr acòrdi entre plantaires e fabricants de quinina que l'applicacion foguèt fisada a un organ executiu estabili a Amsterdam e nomenat «Kinabureau» que foguèt disolgut en 1961^[16].

Lo pretz de la quinina baissèt de contunh aprèp guèrra, fins a aténher en 1958 la mitat del pretz de 1946, es a dire en dejos del nivèl d'abans guèrra , las principalas entrepresas productrises s'engagèron pels acòrdis del 30 de mai e dels 11/13 de junh de 1958 a fixar de preses e des contingents per l'exportacion de quinina e de quinidina.

Nòtas e referéncias

↑ (fr)L'écorce miraculeuse. Le remède qui changea le monde, Fiammetta Rocco, ed:Noir sur blanc, 2003}}
↑ (fr)[http://www.cnrs.fr/cw/dossiers/dosbiodiv/index.php?pid=decouv_chapC_p3_c&zoom_id=zoom_c1_4&savoir_id=savoir_c1_z4_1 dossièr del CNRS
↑ (fr) PDF Revista de medecina tropicala
↑ (fr)[http://www.cnrs.fr/cw/dossiers/dosbiodiv/index.php?pid=decouv_chapC_p3_c&zoom_id=zoom_c1_4&savoir_id=savoir_c1_z4_1 site del CNRS
↑ (fr) [1]
↑ (fr) Afrique : guérisseurs, plantes médicinales et plantes utilesOuvrage, Clément Delaude, ed:Maisonneuve et Larose, 2005}}
↑ (fr) PDF [http://www.rcpsg.ac.uk/Triennial_Conference_November_2011/Presentations%20Library/2011%20TC/FTM%20D2%20PS3%20Malaria%20and%20The%20Military.pdf}}
↑ (fr)[Woodward, R.B.; Doering, W.E. J. Am. Chem. Soc. 1944, 66, 849 Woodward, R.B.; Doering, W.E. J. Am. Chem. Soc. 1945, 67, 860]
↑ (en)http://www.rsc.org/chemistryworld/News/2008/February/05020801.asp
↑ (fr)Paul Depovere, La fabuleuse histoire des bâtisseurs de la chimie moderne, De Boeck, septembre 2008 ,pp.65-67
↑ (en)Otto Theodor Benfey, Peter J. T. Morris, Robert Burns Woodward : Architect and Artist in the World of Molecules,Diane Publishing Co., 2001,p 60
↑ Son gaireben totes d'enfants africans, segon las fonts de l'OMS per 2008 (fr)WHO
↑ (en)El-Tawil S, Al Musa T, Valli H et Als. Quinine for muscle cramps, Cochrane Database of Systematic Reviews, 2010, Issue 12. Art. No.: CD005044. DOI: 10.1002/14651858.CD005044.pub2
↑ (fr)Quinine et crampes : toujours autorisée par l'Afssaps malgré les risques mortels. Rev Prescrire 2011 ; 31 (337) : 820-821
↑ (en)FAO/OMS, Evaluation of certain food additives and contaminants: forty-first report of the joint FAO/WHO expert committee on food additives, World Health Organisation Tech Rep Ser. 1993; 837:1-53.
↑ (fr)http://eur-lex.europa.eu/LexUriServ/LexUriServ.do?uri=CELEX:31969D0240:FR:HTML

Vejatz tanben

Articles connèxes

Ligams extèrnes

Wikimedia Commons prepausa de documents multimèdia liures sus Quinina.

(en) Banque toxicologique
(en) de Inchem
(en) Malaria Journal
(en) C06526 www.genome.jp
(en) Compound Displayed 8757 NCBI database

Portal de la quimia

[rocco-1] (fr)L'écorce miraculeuse. Le remède qui changea le monde, Fiammetta Rocco, ed:Noir sur blanc, 2003}}

[2] (fr)[http://www.cnrs.fr/cw/dossiers/dosbiodiv/index.php?pid=decouv_chapC_p3_c&zoom_id=zoom_c1_4&savoir_id=savoir_c1_z4_1 dossièr del CNRS

[3] (fr) PDF Revista de medecina tropicala

[4] (fr)[http://www.cnrs.fr/cw/dossiers/dosbiodiv/index.php?pid=decouv_chapC_p3_c&zoom_id=zoom_c1_4&savoir_id=savoir_c1_z4_1 site del CNRS

[5] (fr) [1]

[6] (fr) Afrique : guérisseurs, plantes médicinales et plantes utilesOuvrage, Clément Delaude, ed:Maisonneuve et Larose, 2005}}

[7] (fr) PDF [http://www.rcpsg.ac.uk/Triennial_Conference_November_2011/Presentations%20Library/2011%20TC/FTM%20D2%20PS3%20Malaria%20and%20The%20Military.pdf}}

[8] (fr)[Woodward, R.B.; Doering, W.E. J. Am. Chem. Soc. 1944, 66, 849 Woodward, R.B.; Doering, W.E. J. Am. Chem. Soc. 1945, 67, 860]

[9] (en)http://www.rsc.org/chemistryworld/News/2008/February/05020801.asp

[10] (fr)Paul Depovere, La fabuleuse histoire des bâtisseurs de la chimie moderne, De Boeck, septembre 2008 ,pp.65-67

[11] (en)Otto Theodor Benfey, Peter J. T. Morris, Robert Burns Woodward : Architect and Artist in the World of Molecules,Diane Publishing Co., 2001,p 60

[12] Son gaireben totes d'enfants africans, segon las fonts de l'OMS per 2008 (fr)WHO

[13] (en)El-Tawil S, Al Musa T, Valli H et Als. Quinine for muscle cramps, Cochrane Database of Systematic Reviews, 2010, Issue 12. Art. No.: CD005044. DOI: 10.1002/14651858.CD005044.pub2

[14] (fr)Quinine et crampes : toujours autorisée par l'Afssaps malgré les risques mortels. Rev Prescrire 2011 ; 31 (337) : 820-821

[15] (en)FAO/OMS, Evaluation of certain food additives and contaminants: forty-first report of the joint FAO/WHO expert committee on food additives, World Health Organisation Tech Rep Ser. 1993; 837:1-53.

[16] (fr)http://eur-lex.europa.eu/LexUriServ/LexUriServ.do?uri=CELEX:31969D0240:FR:HTML

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]