Ostal de Borbon-Parma
L'Ostal de Borbon-Parma (var. Ostau de Borbon-Parma) foguèt la branca borbonosa italiana que regnà de 1748 lo 1859 en lo ducat de Parma, Plasença e Guastalla, de territòris situats en lo marge drech del riu Pò a comptar del Piemont. Un còp mòrt sens descendència dirècta Antonio Farnesio, lo darrièr dels Ducs de Parma d'aquela branca, Isabel Farnese, segonda esposa de Felip V d'Espanha, tracta d'exercir lo sieu melhor drech successori per sieus filhs coma neboda del Duc. La politica espanhòla del reinatge de Felip V a un de los sieus principals objectius en la recuperacion dels territòris italians perduts après la Guèrra de Succession Espanhòla e lo tractat d'Utrecht a mans de Àustria. S'atenguèt la designacion de Carles (mai tard Carles III d'Espanha), filh de Felip V d'Espanha e Isabel Farnese, coma Duc de Parma lo 1732. A consequéncia de la Guèrra de Succession de Polonha, Carles atenguèt de part austriana lo reialme de Nàpols en 1735. La contraprestació es lo liurament del ducat a Àustria en 1735. Lo domeni austrian sul ducat portarà solament fins al Tractat d'Aquisgran (1748), que lo reintegra en mans dels Borbons espanhòls, a comptar d'aquel moment marida de Borbó-Parma. Felip, pòrti de Parma, filh de Felip V e Isabel Farnese, assumís los ducats de Parma, Plasença e Guastalla coma regnant d'aqueles en 1748. D'aquela manièra Isabel Farnese vei satisfachas las siás aspiracions en plaçar en tròns als sieus filhs, malgrat aiçò, las siás aspiracions se veiràn superadas en accedir al tròn d'Espanha lo sieu filh Carles après la mòrt de lo sieu germanastre lo 1759.