Aino (lenga)
| アイヌ・イタㇰ Ainu-itak | |
| Parlat en | Japon |
|---|---|
| Locutors | Locutors natius: 2 (2008)[1] Locutors passius: 304 (2011) |
| Classificacion lingüistica | |
Lengas ainos
| |
| Estatut oficial | |
| Oficial de | (cap) |
| Acadèmia | (cap) |
| Estatut de conservacion | |
|
Classada coma lenga en dangièr critic (CR) per l'Atlàs de las lengas menaçadas dins lo mond | |
| Còdis lingüistics | |
| ISO 639-2 | ain  |
| ISO 639-3 | ain |
| Ethnologue | ain |
| Glottolog | ainu1252 |
| Linguasphere | 45-B |
| Linguist List | ain |
| UNESCO | 475 |
| IETF | ain |
| Endangered | 1212 |
L’aino (autonim: Ainu-itak [ai̯nu itak̚]) es una lenga de Japon e de Russia quasi atudada, parlada actualament per 15 personas en 2011 e que comptariá tanben 304 locutors passius amb de competéncias lingüisticas mai o mens limitada.[2] Se parlava dins lo Nòrd de Japon (Honshu, Hokkkaido) e en Russia, dins las illas de Carafuto (Sakhalin) e Corilas (qu’i moriguèt a la debuta del s. XX).[3]
L’aino es complètament diferent d'autras lengas del Nòrd-Èst d’Asia coma las lengas altaïcas, lo corean e lo japonés. Coma aquelas lengas, l’ainu es SOV e aglutinant, mas al contrari d’elas es polissintetic, incorporant, e marcant lo cap (head-marking). La màger part de las caracteristicas claus en aino son ligadas a la marca de cap, qu’es largament atestada dins las lengas a la broa de l’ocean Pacific, valent a dire las zonas costièras a l'entorn de l’ocean inclusent lo nòrd d'Austràlia, la còsta nòrd de Nòva Guinèa, Oceania, l’Asia orientala costièra, la còsta occidentala de l’America del Nòrd, Mexic e America Centrala, e la còsta occidentala de l’America del Sud.[3] Las caracteristicas de marcatge del cap e de la dependéncia son diacronicament consideradas coma las mai conservatriças. Lo fach que lo japonés e d'autras lengas vesinas de l’Asia del Nòrd-Èst sián de marcatge dependent parla contra lor parentèla amb l’aino e fa de l’ainu un subrevivent asiatic del Nòrd-Èst de las espandidas pòst-neoliticas de familhas de lengas del tipe asiatic interior: tongós, turc, mongòl, japonés e corean, amb las familhas nivkh, chocchi-camchatcan, e esquimo-aleot.[3]
Nòtas e referéncias
[modificar | Modificar lo còdi]- ↑ «Ethnologue (25a ed.)», 30-08-2024. ethnologue.com.
- ↑ Okazaki, T & Teeter, J. (2011). Ainu as a Heritage Language of Japan: History, Current State and Future of Ainu Language Policy and Education. Heritage Language Journal. 8 (2)
- ↑ 3,0 3,1 et 3,2 Anna Bugaeva (ed.). The Handbook of the Ainu Language. Boston e Berlin: Mouton De Gruyter, 2022. ISBN 978-1-5015-1088-5.