Califat de Còrdoa
Lo Califat de Còrdoa (arabi: ة قرطبة Khilāfat Qurṭuba) governèt la Peninsula Iberica (Al Andalús) e l'Africa del Nòrd a partir de la ciutat de Còrdoa, entre 929 e 1031. Aqueste periòde foguèt caracterizat per un succès remarcable dins lo comèrci e la cultura; fòrça cap d'òbra de l'Iberia islamica foguèron bastits durant aquel periòde, en particular la famosa Granda Mosqueta de Còrdoa. En genièr de 929, Abd-ar-Rahman III se proclamèt Califa (arabi: خليفة) de Còrdoa[1] a la plaça de son títol original d' Emir de Còrdoa (arabi: أمير قرطبة 'Amīr Qurṭuba). Abd-ar-Rahman III èra sòci de la dinastia omeia; la meteissa que teniá los títols d'Emir de Còrdoa dempuèi 756. Lo règne del califat es conegut per èsser l'apogèu de la preséncia musulmana dins la Peninsula Iberica. Lo califat s'esberlèt a causa de la guèrra civila (fitna) entre los descendants del darrièr califa legitim Hisham II e los successors del sieu primièr ministre (hayib) Al-Mansur. Lo califat existiguèt fins a 1031 quand, après d'annadas de luchas intèrnas, se fracturèt en mantun reialmes independents nomenats Taifas.[2]