sòrt
- Del latin sŏrtem, accusatiu de sŏrs (« tiratge al sòrt », « consultacion dels dieus », « destin »)
- /'sɔrt/ (lengadocian, gascon)
- /'sɔʀ/ (provençau)
França (Bearn) : escotar « sòrt »
sòrt
Nom comun
| Declinason | |
|---|---|
| Dialècte : lengadocian gascon | |
| Singular | Plural |
| sòrt | sòrts |
| ['sɔrt] | ['sɔrts] |
sòrt masculin
- La destinada considerada coma causa dels diferents eveniments de la vida.
- Èsser percaçat, aclapat pel sòrt.
- Efièch de la destinasa o de l'encontre fortuita dels eveniments bons o mals.
- S'inquietar del sòrt de l'umanitat.
- (particular) Condicion o estat d’una persona al respècte de la riquesa.
- Condicion de las causas, çò que lor adven.
- Tal foguèt lo sòrt de son libre.
- Biais de decidir quicòm per l'azard.
- Lo sòrt li escai. - Tirar al sòrt.
- (supersticion) Ensemble de paraulas, d'agachs, de caractèrs, de maleficis per que, seguent una cresença supersticiosa, se pòt produire d'efièchs extraordinaris, e mai socent malfasents.
- Getar un sòrt.
- emmascament (sòrt marrit)
- hat (gascon)