caractèr
Via lo latin chăractēr (« marca al fèrre roge, emprenta, sagèl, estil, caractèr »), del grèc ancian χαρακτήρ, kharakter (« signe, emprenta »).
- /ka.ɾak'tɛr/
ca | rac | tèr (3)
Nom comun
| Declinason | |
|---|---|
| Dialècte : lengadocian | |
| Singular | Plural |
| caractèr | caractèrs |
| [ka.ɾak'tɛr] | [ka.ɾak'tɛrs] |
caractèr masculin
- Simbòl grafic
- Marca, figura traçada sus una superfícia quina que siá amb una pluma, un burin, un cisèl o autre, e que s'i dona una significacion.
- (Estampariá) Tipe utilizat se pels estampaires.
- (Per metonimia) (Estampariá) Ensemble dels tipes d’una meteissa familha.
- (Per analogia) (Informatica) Donada que reprasenta un element de tèxte segon un sistèma de codatge
- natura essenciala d'un èsser
- Çò que destria una persona de las autras al vejaire de sas mòrs, de l’alma.
- (Per analogia) Torn de ment, qualitat bona o mala que destria un pòble dels autres.
- (En Absolut) Fòrça d’alma, rigor.
- Expression, anar expressiu, personal, original, en parlant subretot de las figuras penchas o escultadas.
- Çò qu'es distictiu de quicòm.
- (Botanica) (Zoologia) (Geologia) (Al plural) Marca essenciala que destria una substéncia, una planta, un animal dels autres.