sòbri
Del latin sobrius, compausat de se- e de ebrius.
/'sɔ.βɾi/
sò | bri (2)
Adjectiu
| Declinason | ||
|---|---|---|
| Dialècte : lengadocian | ||
| Singular | Plural | |
| Masculin | sòbri | sòbria |
| ['sɔ.βɾi] | ['sɔ.βɾiɔ] | |
| Femenin | sòbris | sòbrias |
| ['sɔ.βɾis] | ['sɔ.βɾisɔ] | |
sòbri
- Que fa temperància dins lo beure e manjar.
- (En particular) Que pren pas de psicotròp, subretot l’alcòl.
- (En particular) Qu'es pauc exigent per son manjar, en parlant dels animals.
- Que fa pas d'excès a taula
- (Figurat) Se dich de la persona qu'utiliza de las causas amb discrecion, retenguda, moderacion.