mira

mira femenin

1. (arma de fuòc) Salhent plaçat al tèrme del canon que s'utiliza per afustar.
2. (per extencion) Pèça d'unes instruments o objècte isolat que se pren per dirigir o regla la vista.
3. (en general) Senhal, marca, punt de referéncia, objectiu.

Variantas dialectalas

• amira

Derivats

• prene la mira

Sinonims

arma

• visor

en general

• objectiu
• perspectiva
• visada

Traduccions

alemand: Visier (de) anglés: sight (en) basc: catalan: mira (ca)

espanhòl: mira (es), visor (fr) francés: mire (fr), viseur (fr) italian: mirino (it) portugués: mira (pt)

Forma de vèrb

mira

1. Tresena persona del singular del present de l'indicatiu de mirar.
2. Segonda persona del singular de l'imperatiu afirmatiu de mirar.

Catalan Etimologia

De mirar.

Prononciacion

oriental /ˈmiɾə/, /ˈmiɾə/, occidental /ˈmiɾa/, /ˈmiɾa/

Nom comun

Declinason
Singular	Plural
mira	mires

amira femenin

1. mira ^(pc)

Forma de vèrb

mira

1. Tresena persona del singular del present de l'indicatiu de mirar.
2. Segonda persona del singular de l'imperatiu afirmatiu de mirar.

Espanhòl Etimologia

De mirar.

Prononciacion

/ˈmiɾa/, /ˈmiɾa/

Nom comun

Declinason
Singular	Plural
mira	miras

amira femenin

1. mira ^(oc)

Forma de vèrb

mira

1. Tresena persona del singular del present de l'indicatiu de mirar.
2. Segonda persona del singular de l'imperatiu afirmatiu de mirar.

Portugués Etimologia

De mirar.

Prononciacion

Portugal /ˈmiɾɐ/, /ˈmiɾɐ/; Brasil /ˈmiɾɐ/, /ˈmiɾɐ/, /ˈmiɾə/, /ˈmiɾə/

Nom comun

Declinason
Singular	Plural
mira	miras

amira femenin

1. mira ^(oc)

Forma de vèrb

mira

1. Tresena persona del singular del present de l'indicatiu de mirar.
2. Segonda persona del singular de l'imperatiu afirmatiu de mirar.