punitiu

La version imprimibla es pas mai presa en carga e pòt conténer d’errors de generacion. Volgatz metre a jorn vòstre marcapagina de navegador e utilizar la foncion d’impression per defaut del navegador a la plaça.

Occitan Etimologia

Del latin medieval punitivus, del classic punitus, participi passat de punire (« punir »).

Prononciacion

/pyniˈtiw/, /pyniˈtiw/

Sillabas

pu|ni|tiu

Adjectiu

Declinason
Dialècte : lengadocian, gascon
	Singular	Plural
Masculin	punitiu	punitius
Masculin	[pyniˈtiw]	[pyniˈtiws]
Femenin	punitiva	punitivas
Femenin	[pyniˈtiβo̞]	[pyniˈtiβo̞s]

punitiu

Relatiu a la punicion, que consistís a punir l'autor d'un fach.
Evocador de represalhas contra lo grop d'apertenéncia supausat de l'autor d'una peca, que la peca siá reala o pas.

Derivats