The Crystals

The Crystals
The Crystals i 1963
Opphav	New York City i USA
Aktiv	1960–1968
Sjanger	Pop, R&B
Tilknytte artistar	Darlene Love
Plateselskap	Philles Records
Medlemmer	Dolores «Dee Dee» Kenniebrew Patricia Pritchett-Lewis Melissa «MelSoulTree» Grant
Tidlegare medlemmer	Barbara Alston Mary Thomas Myrna Giraud Patricia «Patsy» Wright Dolores «LaLa» Brooks Frances Collins

The Crystals var ei USA-amerikansk vokalgruppe basert i New York, og rekna blant artistane som definerte jentegruppetida på første halvdelen av 1960-åra. Frå 1961 til 1964 hadde dei ei rekkje hittar, som «There's No Other (Like My Baby)», «Uptown», «He's Sure the Boy I Love», «He's a Rebel», «Da Doo Ron Ron» og «Then He Kissed Me», med tre forskjellige kvinnelege frontsongarar. Alle desse var produserte av Phil Spector. Dei tre sistnemnte songane vart alle plasserte på lista til Rolling Stone over dei 500 beste songane gjennom tidene, på høvesvis 267, 114 og 493. plass^[1]

I 1961 danna Barbara Alston, Mary Thomas, Dolores «Dee Dee» Kenniebrew, Myrna Giraud og Patricia «Patsy» Wright The Crystals med hjelp frå Benny Wells, onkelen til Alston. Etter kort tid fekk kvintetten kontrakt med selskapet til Phil Spector, Philles Records.^[2]

Den første hitten deira, den gospelaktige «There's No Other (Like My Baby)», debuterte på Billboard Hot 100 i november 1961. Songen var opphavleg B-side til «Oh Yeah, Maybe Baby» (med Wright på førstevokal) og var ein popballade skriven av Spector og Leroy Bates med Barbara Alston på vokal. Innspelinga vart gjort seint på kvelden på eit studentball ved Central Commercial High School, skulen som Barbara, Mary og Myrna gjekk på. Dei hadde framleis på seg ballkjolane sine, sidan dei kom rett frå ballet til studioet.^[3] Singelen nådde 20. plassen i januar 1962 på den amerikanske hitlista og vart ein god debut både for bandet og selskapet til Spector.^[2]

Brill Building-låtskrivarane Barry Mann og Cynthia Weil sin «Uptown» gav jentene den andre radiohitten deira. Songen hadde ein etnisk smak med flamencogitar og kastanjettar. Etter suksessen med «Uptown», vart ei gravid Giraud erstatta av Dolores «LaLa» Brooks.

Det kontroversielle temaet på den neste singelen deira, «He Hit Me (And It Felt Like a Kiss)» i 1962 (skriven av Carole King og Gerry Goffin og sungen av Alston), førte til mindre avspeling på radio og nådde berre 123. plassen på hitlista i USA. Barbara Alston talte sidan nedlatande om songen og sa han var «fullstendig den eine songen ingen av oss likte».^[4]

Kort tid etter «He Hit Me» mislukkast, byrja Phil Spector å spele inn musikk med songaren Darlene Love og gruppa hennar The Blossoms, men under namnet «The Crystals», som stundom hadde vanskar med å treffe tonane på konsertane sine. I følgje ei soge kunne ikkje dei verkelege Crystals reise frå New York til Los Angeles rask nok for LA-baserte Spector, som raskt ønskte å spele inn Gene Pitney sin «He's a Rebel» før Vikki Carr kunne gje ut hennar versjon på Liberty Records. The Crystals var ikkje tilgjengelege, men Love og The Blossoms var òg i Los Angeles, så Spector spelte inn songen med dei og gav han ut under namnet The Crystals. Det var ikkje første gongen Spector hadde lova The Blossoms ein singel og gjeve han ut under namnet The Cystals.

«He's a Rebel» hadde opphavleg vore tilbode The Shirelles, som takka nei på grunn av tekste. Han markerte eit tematisk skifte for jentegruppene, der songaren elskar ein «slem gut», eit tema som vart mykje sunge om av seinare grupper (til dømes The Shangri-Las sin «Leader of the Pack»).^[5]

«He's a Rebel» var den einaste hitten The Crystals fekk på toppen av den amerikanske singellista. Oppfølgjaren deira, «He's Sure the Boy I Love», vart òg spelt inn av Love and The Blossoms. Denne nådde 11. plassen på Billboard-lista og har ein talt intro av Darlene Love.

Etter suksessen med «He's a Rebel», ønskte Spector lausrive seg frå partnarskapen med Lester Sill. Spector meinte at sidan han var både låtskrivar og produsent, trong han ikkje å dele honorara sine. For å oppfylle kontrakten deira (som bestod av eit vis tal plater der honorara måtte delast), skreiv Spector raskt eit par songar og spelte inn ein song, som på grunn av temaet og lengda, ikkje var forma for å vere særleg innbringande.

Songen, som heitte «Let's Dance the Screw - Part I & (b-side) II», er ein song med ei lengd på over 5 minutt på A-sida av singelen, og derfor rekna som usannsynlig å få spelt på radio. Dei fleste songane var tre minuttar eller mindre. Songen hadde ei enkel instrumentering - berre eit piano (i motsetnad til den kjende Wall of Sound-stilen til Spetor). Advokaten til Spector, Marty Machat, las opp tittelen og teksten til «Let’s Dance The Screw», fleire gonger gjennom songen i ei monoton stemme. B-sida, Part II, var meir av det same, men spelt mykje langsamare og med ei lengd på over åtte minutt.

The Crystals song dei repeterande versa i songen. Det er uklårt om dette var det originale Crystals eller The Blossoms.

Innspelinga vart aldri gjeven ut på singel, og berre nokre få promokopiar finst i dag.

Plata vart visstnok laga som ein spøk på Sill sine vegner, som etter kort tid forlet Philles etter ein versjon av av songen vart send til han tidleg i 1964. , as a single copy was specially delivered to him in early 1963.^[6] Both parts av songen have since been released on CD.

Det «verkelege» Crystals fortsette å spele inn musikk under sitt eige namn i 1963. Thomas hadde på dette tidspunktet slutta for å gifte seg, men vart etter kort tid med i The Butterflys, i lag med Myrna Giraud, som òg hadde sunge i The Crystal. Dette reduserte gruppa til ein kvartett. Alston, som var kjend for å vere sjenert og hadde sceneskrekk, var aldri komfortabel med å vere frontkvinne og sa frå eg plassen til Dolores «LaLa» Brooks. I følgje Brooks hadde ho alt songe solo for Alston på konsertane deira ei stund.

Etter «Let's Dance The Screw» var den neste singelen til gruppa «Da Doo Ron Ron». Denne songen nådde høgt på hitlistene både i USA og Storbritannia og vart følgd opp av «Then He Kissed Me», med solovokal av Brooks. LaLa flydde òg til Los Angeles for å syngje på songar for julealbumet A Christmas Gift For You.

I byrjinga av 1964 drog The Crystals til Storbritannia for dei første europeiske konsertane sine. «Then He Kissed Me» nådde andreplassen i Storbritannia og The Crystal deltok på TV-showa «Ready Steady Go» og «Saturday Night At the Palladium».

Trass i ei rekkje hitsinglar, auka spaninga mellom Spector og The Crystals. The Crystals var alt misnøgde med å ha blitt erstatta av Love and The Blossoms på to singlar, og The Crystals vart enno meir irritert då Spector byrja å bruke meir tid på den andre jentegruppa si, The Ronettes. Ikkje berre fekk The Ronettes førsteprioritet hos Philles Records, men erstatta faktisk The Crystals på fire albumsppor på samleplata The Crystals Sing the Greatest Hits i 1963. I tillegg var det krangel om honorar, og The Crystals meinte Spector heldt pengar attende som han skulda dei.

To mislukka singlar av Crystals følgde før bandet skifta frå Spector sitt Philles Records til United Artists Records i 1964. «Little Boy», som nådde 92. plassen, hadde ein Wall Of Sound-produksjon med fleire lag av lyd, og gjorde at vokalen var vanskeleg å skilje frå musikken. «All Grown Up», den siste singelen deira for Philles nådde berre 98. plassen.

I 1964 slutta Wright, som vart erstatta av Frances Collins, ein dansar dei hadde møtt på turné. Mot slutten av året slutta òg Alston og gruppa vart ein trio. Som trio spelte dei inn singlar for United Artists, «My Place» og «You Can't Tie a Good Girl Down». Ein singel til vart gjeve ut av Barbara, Dee Dee og Mary på det vesle Michelle Records i 1967 («Ring-a-Ting-a-Ling») og dei vart oppløyst i 1967. Dei kom saman att i 1971 og spelar framleis i dag. Kenniebrew er det einaste originale medlemmet som framleis er aktiv frå 1970-åra til i dag. Dee Dee held fram med The Crystals i lag med Patricia Pritchett-Lewis, som har vore medlem sidan 2005, og Melissa «MelSoulTree» Grant, som har vore med sidan 2002.

• 1962: Twist Uptown
• 1963: He's a Rebel (US #131)

• 1963: The Crystals Sing the Greatest Hits, Volume 1
• 1992: The Best of the Crystals
• 2011: Da Doo Ron Ron: The Very Best of the Crystals

• Offisiell nettstad
• Biografi
• Biografi