Spytting

Spytting er at ein støyter ut spytt frå munnen. Reint teknisk skjer dette når ein person har for mykje spytt i munnhola, eller når ein person har fått i seg noko han eller ho ikkje likar. Handlinga er rekna som ufin og teikn på dårleg folkeskikk.

Spytting vart med tida del av eit magisk rituale, der ein bruka spyttinga for å fordrive vonde makter.

I folketrua vart spytting òg knytt til ulike grader av trollformlar, gjerne til fordriving av sjukdom. I Den yngre Edda høyrer vi korleis æser og vanar saman spytta i ei gryte for å slutte fredspakt etter den store krigen mellom dei.

Ronald Grambo påpeiker at spytt ofte var nytta i sjukdomsterapi, og viser og til Evangeliet etter Markus, der Jesus nytta spytt for å heile ein stum mann. I Johannesevangeliet gjer Jesus det same med ein blind.

Plinius og Galenus omtalar og korleis spytt kan brukast som lækjemiddel. I antikken var det vanleg tru at spytt kunne hjelpe mot ormar og skorpionar, kongro eller padder.

Lyden ein lagar når ein spyttar, har gått over i språket som Tvi, med tida forvanska til Fy. Slik ser ein òg at rituell spytting er knytt til banning.

• Ronald Grambo: Norske trollformler og magiske ritualer