Hank Garland

Walter Louis «Hank» Garland (11. november 1930–27. desember 2004) var ein amerikansk studiomusikar i Nashville som spelte med Johnny Cash, Elvis Presley, Patsy Cline, Moon Mullican, Brenda Lee, Roy Orbison, Patti Page og mange andre.

Garland var fødd i Cowpens i Sør-Carolina,^[3] og byrja å spele gitar då han var seks år gammal. Han spelte på lokale radioprogram då han var 12 og vart oppdaga då han var 14 år i ei platesjappe i Sør-Carolina.^[4] Han flytta til Nashville då han var 16 og budde på Ma Upchurch's pensjonat, der han delte rom med kontrabassisten Bob Moore og mandolinisten og felespelaren Dale Potter.

18 år gammal spelte Garland inn den store hitten «Sugarfoot Rag» som selde ein million singlar. Garland deltok på Jubilee med bandet til Grady Martin og på Eddy Arnold sine show på fjernsyn.

Garland er kanskje mest kjend for studioarbeidet i Nashville med Elvis Presley frå 1958 til 1961, som gav hittar som «I Need Your Love Tonight», «A Big Hunk O' Love», «I'm Coming Home», «I Got Stung», «A Fool Such As I», «Stuck on You», «Little Sister», «(Marie's The Name) His Latest Flame» og «I Feel So Bad».

Han arbeidde òg med mange country- og rock and roll-stjerner seint i 1950- og tidleg i 1960-åra, som Patsy Cline, Brenda Lee, Mel Tillis, Marty Robbins, The Everly Brothers, Boots Randolph, Roy Orbison, Conway Twitty og Moon Mullican.

Han spelte òg med jazzartistar som George Shearing og Charlie Parker i New York og spelte inn Jazz Winds From a New Direction, der han fekk vise talentet sitt,^[5] i lag med Gary Burton på vibrafon, Joe Benjamin på kontrabass og Joe Morello på trommer. Ein trur at Garland var den førte som brukte powerakkordar i popmusikken.

I september 1961 spelte han med Presley for filmmusikken til Follow That Dream då han hamna i koma etter ei bilulukke. Han låg i koma i ei veke. Han vart frisk att med hjejlp av broren Billy Garland, men ikkje nok til at han kom attende i studio. Ein trur at elektrosjokkterapi som legane gav han skapte meir skade på hjernen hans. Broren Billy hevda at ulukka var eit mordforsøk frå nokon i musikkmiljøet i Nashville.^[4] Hank Garland hadde ei høg stjerne hos sine likemenn og produsentane i Nashville, som Chet Atkins, Don Law og Owen Bradley. Då ein journalist spurte Chet Atkins kven han meinte var den beste gitaristen som nokon kom til Nashville, sa Atkins utan å blunke, «Hank Garland».

• After the Riot at Newport (med The Nashville All-Stars) (1960)
• Velvet Guitar (1960)
• Jazz Winds From a New Direction (1961)
• The Unforgettable Guitar of Hank Garland (1962)
• Holiday for the Harp (med Daphne Hellman Quartet)

• Offisiell nettstad Arkivert 2016-10-09 ved Wayback Machine.