Blue Cheer

Blue Cheer
Frå venstre til høgre: Dickie Peterson, Randy Holden og Paul Whaley i 1968
Opphav	San Francisco i California i USA
Aktiv	1966–2009
Sjanger	Hardrock[1] psykedelisk rock[2] bluesrock[3] acid rock[4] heavy metal[5][6] proto-punk[7]
Tilknytte artistar	Group B The Oxford Circle The Other Half Sopwith Camel Silver Metre Monsters Raven Pentagram Mother Ocean
Plateselskap	Philips Records

Blue Cheer var eit USA-amerikansk rockebandet som var aktivt seint i 1960-åra og tidleg i 1970-åra, og sporadisk etter det fram til 2009. Med base i San Francisco spelte Blue Cheer i ein psykedelisk stil, bluesrock eller acid rock, og er òg kreditert som nokre av dei tidlegaste pionerane innan heavy metal, og versjonen deira av «Summartime Blues» blir nokre gonger nemnd som den første i sjangeren.^[8] Dei har òg vorte omtalte som innverknadsrike i utviklinga av så ulike sjangrar som pønkrock,^[9] stoner rock,^[10][11] doom metal,^[11] eksperimentell rock^[12] og grunge.^[13]

Blue Cheer vart danna i 1966 av Dickie Peterson. Peterson hadde tidlegare vore med i det Davis-baserte bandet Andrew Staples & The Oxford Circle saman med dei framtidige Blue Cheer-medlemmene Paul Whaley og Gary Lee Yoder. Den opphavlege Blue Cheer-besetninga var songar/bassist Peterson, gitarist Leigh Stephens og Eric Albronda som trommeslagar. Albronda vart seinare erstatta av Whaley, som fekk med seg bror til Peterson, Jerre (gitar), Vale Hamanaka (klaverinstrument) og Jere Whiting (vokal, munnspel). Albronda heldt fram samarbeidet sitt med Blue Cheer som medlem av Blue Cheer-leiinga, i tillegg til å vera produsent eller medprodusent på fem Blue Cheer-album.^[14]

Bandet vart administrert av ein inaktiv medlem av Hells Angels ved namn Allen «Gut» Terk.^[8] Det vart tidleg bestemt at besetninga skulle trimmast. Det har vorte sagt at Blue Cheer bestemde seg for ein powertrio-konfigurasjon etter å ha sett Jimi Hendrix opptre på Monterey Pop Festival.^[15] Hamanaka og Whiting vart bedne om å slutta. Jerre Peterson ønskte ikkje å halda fram i gruppa utan dei, så han forlét òg gruppa, slik at Peterson, Stephens og Whaley vart igjen som ein trio.

Den første hitten deira var ein coverversjon av Eddie Cochran-songen «Summertime Blues» frå debutalbumet Vincebus Eruptum (1968).^[16] Singelen nådde 14. plassen på Billboard Hot 100, deira einaste hit, og albumet nådde 11. plassen på Billboard 200. I Canada nådde låten tredjeplassen på RPM Magazine-lista.

Singelen «Summartime Blues» vart akkompagnert av originallåten til Dickie Peterson, «Out Of Focus». Peterson bidrog òg til albumet med den åtte minutt lange «Doctor Please» og «Second Time Around», som inneheld ein hektisk trommesolo av Paul Whaley. Som avslutning på plata spelte bandet bluescoverane «Rock Me Baby» (av B.B. King) og «Parchman Farm» (Mose Allison, men med tittelen «Parchment Farm»).^[16].

Gruppa gjekk gjennom fleire utskiftingar, den første etter utgivinga av Outsideinside i 1968, då Leigh Stephens forlét bandet på grunn av musikalsk usemje eller, som nokon seier, høyrsletap. Han vart erstatta av Randy Holden, tidlegare medlem av garasjerock-bandet The Other Half frå Los Angeles.^[16] På 1969-plata New! Improved! var det ulike gitaristar på side 1 og side 2 (Randy Holden og Bruce Stephens) då Holden uventa slutta i bandet. Etter Holden slutta bestod besetninga i bandet først av Dickie Peterson (bass), Tom Weisser (gitar) og Mitch Mitchell (trommer), før Whaley kom tilbake og Bruce Stephens vart med i bandet. Seinare vart òg Ralph Burns Kellogg med i bandet på klaverinstrument.^[17] Blue Cheers stil endra seg no til ein meir kommersiell hardrock-stil à la Steppenwolf eller Iron Butterfly. Ved utgivinga av det fjerde albumet Blue Cheer,^[16] hadde Paul Whaley forlate bandet og vorte erstatta av Norman Mayell, og etter utgivinga av det fjerde albumet forlét òg Bruce Stephens bandet^[18] og vart etterfølgd av Gary Lee Yoder som hjelpte til med å fullføra albumet.

Ifølgje Peterson skapte livsstilen i gruppa i denne perioden problem med musikkbransjen og pressa. Peterson sa at gruppa var opprørt over Vietnamkrigen og samfunnet generelt.^[19]

Med den nye besetninga Peterson, Kellogg, Mayell og Yoder gav dei i 1970 ut The Original Human Being, etterfølgd av Oh! Pleasant Hope i 1971.^[16] Då Oh! Pleasant Hope ikkje nådde salslistene, vart Blue Cheer mellombels splitta i 1971.^[16]

Det var ei mellombels gjenopptaking i 1974 då Peterson fekk med seg broren Jerre, Ruben De Fuentes (gitar)^[20] og Terry Rae (trommer) for nokre turnédatoar. Denne grupperinga heldt fram ein kort periode i 1975 med den tidlegare Steppenwolf-bassisten Nick St. Nicholas som erstattar for Peterson. Deretter var gruppa stort sett inaktiv i nesten tre år, fram til 1978.

Peterson kom tilbake i 1978-79 med ei ny besetning beståande av Tony Rainier på gitar og Mike Fleck på trommer. Denne versjonen av gruppa drog ut på ein USA-turné i 1979, der dei først og fremst spelte på nattklubbar. Dei spelte berre materiale frå dei to første «tunge» Blue Cheer-albuma og opna konsertane med «Summartime Blues».

Blue Cheer var igjen inaktive tidleg på 1980-talet. Det vart gjort eit nytt forsøk på å gjenforeinast i 1983, men det gjekk i vasken. I 1984 hadde Peterson meir hell i uhell då han kom tilbake med Whaley og Rainier som Blue Cheer og eit heilt nytt album The Beast Is Back, som vart gitt ut på New York-selskapet Megaforce Records.^[16] Whaley forlét bandet igjen i 1985 då trommeslagar Brent Harknett tok over, for så å bli etterfølgd av Billy Carmassi i 1987. Same år leidde Dickie endå ei ny besetning av Cheer, med Ruben De Fuentes tilbake på gitar og Eric Davis på trommer. I 1988 endra besetninga seg igjen, og bestod no av Dickie Peterson (bass), «Duck» MacDonald (gitar) og Dave Salce (trommer).

Frå 1989 til 1993 turnerte Blue Cheer hovudsakleg i Europa. I løpet av denne perioden spelte dei både med klassiske rockeband og med nye, framstormande band: Mountain, Outlaws, Thunder, The Groundhogs, Ten Years After, Mucky Pup, Biohazard og andre.

I 1989 kom det første offisielle konsertalbumet til Blue Cheer, Blitzkrieg over Nüremberg. Albumet vart spelt inn under den første europaturnéen til Blue Cheer på fleire tiår.

I 1990 kom studioalbumet Highlights and Lowlives,^[16] beståande av bluesbasert heavy metal og ein ballade. Albumet vart produsert i lag med av den kjende grunge-produsenten Jack Endino og produsenten Roland Hofmann. Besetninga var Peterson, Whaley på trommer og MacDonald på gitarar.^[21]

Blue Cheer følgde opp Highlights and Lowlives med den mykje tyngre Dining with the Sharks. Duck MacDonald vart erstatta av tyske eks-Monsters-gitaristen^[22] Dieter Saller i 1990. Albumet inneheld òg ei spesiell gjesteframferd av Groundhogs-gitaristen Tony McPhee. Albumet vart samprodusert av Roland Hofmann og Blue Cheer.^[23] Gary Holland (tidlegare Dokken/Great White/Britton) erstatta Whaley på trommer i 1993.

Tidleg på 1990-talet flytta Peterson og Whaley til Tyskland. I 1992 spelte Peterson inn det første soloalbumet sitt, Child of the Darkness, i Köln med bandet «The Scrap Yard». Albumet vart gitt ut fem år seinare i Japan på Captain Trip Records. Etter at Peterson kom tilbake til USA i 1994, låg Blue Cheer i dvale frå 1994 til 1999.

I 1999 slo Peterson og Whaley seg saman med gitarist MacDonald for å ta opp att turnéverksemda som Blue Cheer. Denne bandkonfigurasjonen heldt stort sett fram med å vere konstant frå 1999 til Peterson døydde i 2009.

I 2000 vart Blue Cheer gjenstand for eit hyllestalbum, Blue Explosion - A Tribute to Blue Cheer, med band som Pentagram, Internal Void, Hogwash og Thumlock.

Peterson og Leigh Stephens var endå ein gong saman i Blue Cheer med trommeslagar Prairie Prince på Chet Helms Memorial Tribal Stomp i Golden Gate Park i San Francisco 29. oktober 2005, og den livlege framferda deira trekte gamle rockarar som Paul Kantner og andre bak scena for å observera. Dei gjorde nokre innspelingar i Virginia vinteren 2005 med Joe Hasselvander frå Raven og Pentagram på trommer, fordi Paul Whaley valde å bli verande i Tyskland. Hasselvander spelte på heile albumet, men bidraget hans vart redusert til trommer på fem låtar, medan Paul Whaley spelte inn trommepartia på resten av albumet. Whaley skulle nemleg bli med i bandet igjen, og ein meinte at han burde bidra til albumet før turneen. Den resulterande CD-en, What Doesn't Kill You..., gitt ut i 2007, inneheld derfor bidrag frå både Whaley og Hasselvander.^[24]

Blue Cheer sin video til «Summertime Blues» dukka opp i dokumentaren Metal: A Headbanger's Journey frå 2005, der Geddy Lee frå Rush omtalte gruppa som eit av dei første heavy metal-banda.

Den 12. oktober 2009 døydde Peterson^[25] i Tyskland etter utvikling og spreiing av prostatakreft.^[19] Etter Peterson døydde skreiv den mangeårige Blue Cheer-gitaristen Andrew MacDonald på nettsida i gruppa at «Blue Cheer er ferdig. Av respekt for Dickie vil Blue Cheer aldri bli eit levedyktig turnéband igjen.» Under ti år seinare, i januar 2019, døydde trommeslagar Paul Whaley av hjartesvikt.^[26]

Dei siste åra har det oppstått ein tvist om eigarskapen til bandnamnet Blue Cheer. Det vart rapportert at den tidlegare Blue Cheer-gitaristen Randy Holden, assistert av Randy Pratt frå bandet The Lizards, på byrjinga av 2000-talet hadde varemerkeregistrert bandnamnet Blue Cheer. Holden si tilknyting til Blue Cheer var ganske kort; det einaste han har spelt inn med bandet er tre spor på New! Improved! frå 1969.^[27] Saka hadde opprørt Dickie Peterson, med tanke på hans posisjon som ein av grunnleggjarane av bandet og den einaste fortsette medlemmen sidan starten, men ser ikkje ut til å ha vorte løyst.^[28]

Ifølgje Randy Pratt er denne rapporten ikkje heilt korrekt. Pratt gjev usiterte kommentarar som følgjer:

Bandnamnet Blue Cheer vart varemerkeregistrert i 2000 av fan og profesjonell musikar Randy Pratt. Pratt la varemerket til den tidlegare Blue Cheer-gitaristen Randy Holden etter at Dickie Peterson sa at han var ferdig med Blue Cheer og ikkje ville ha noko med bandet å gjera igjen, og at hans einaste framtidige interesse var det nye bandet hans, «Mother Ocean».^[29]

Blue Cheer blir ofte kreditert som ein av dei aller tidlegaste pionerane innan heavy metal, og versjonen deira av «Summertime Blues» har vorte omtalt som den første heavy metal-låten.^[8] Ifølgje Tim Hills i boka The Many Lives of the Crystal Ballroom,^[30] «Blue Cheer var innomgrepet av psykedelia i San Francisco.» Jim Morrison frå The Doors karakteriserte gruppa som «det mest kraftfulle bandet eg nokonsinne har sett.»^[31] og Eric Clapton definerte dei som «truleg opphavet til heavy metal».^[32]

Blue Cheer var òg anerkjent som det mest høglydte bandet nokosinne på den tida dei oppstod.^{[33][34][35][36][37]} Billy Altman rapporterte at bandet på ein konsert i 1968 var «så høglydt at store delar av publikum i den fremste orkesterseksjonen flykta i løpet av nokre få songar.»^[37]

Fleire artistar i grunge-rørsla har hylla Blue Cheer, mellom anna Mudhoney-vokalisten Mark Arm som sa: «Å høyra Blue Cheer [medan eg gjekk på college] var nesten like viktig for meg som å høyra Stooges for første gongen året før. Då Mudhoney starta opp, var Blue Cheer definitivt ein del av planen vår.»^[38]

«Blue Cheer» var namnet på ein variant av LSD som vart laga av kjemikaren og Grateful Dead-vernaren Owsley Stanley^[39] og bandet vart truleg kalla opp etter det, sjølv om namnet eksisterte tidlegare, som namnet på eit vaskemiddel^[40] som sjølve LSD-varianten vart oppkalla etter.

* Den japanske nyutgivinga av Blue Cheer frå 2007 inneheld mono-singelen «All Night Long» med «Fortunes» og dessutan singelversjonane av «Fool» og «Ain't That The Way» som bonusspor.

• Blitzkrieg Over Nüremberg (1989; Thunderbolt/Nibelung Records)
• Live & Unreleased, Vol. 1: '68/'74 (1996; Captain Trip Records)
• Live & Unreleased, Vol. 2: Live at San Jose Civic Centre, 1968 & More (1998; Captain Trip Records)
• Hello Tokyo, Bye Bye Osaka – Live in Japan 1999 (1999)
• Rocks Europe CD/DVD, 2009; Rainman/Captain Trip Records)
• Live at Anti Waa Festival 1989 CD/DVD, (2014; Nibelung Records)
• Party Hard at the Underground Cologne (berre digital, 2017; Nibelung Records)
• Three Giants, One Tour - Live in Tyskland in 1992 (berre digital, 2022; Nibelung Records)
• Live Bootleg: London – Hamburg (offisiell bootleg, 2005; Rockview Records)

• Motive (1982; Philips)
• Louder Than God: The Best Of Blue Cheer (1986; Rhino Records (2))
• The History Of Blue Cheer – Good Times Are So Hard To Find (1988; Mercury)
• Summertime Blues (samleplate, 1990; PolyGram Special Products)
• Vincebus Eruptum + Outsideinside (2003; Track Record)
• Records Of Yesteryear (berre digital, 2005; Mercury)
• Blue Cheer Rollin' Dem Bones (EP, 2008; Rainman)
• 7 (2012; ShroomAngel Records)
• The '67 Demos (demo, 2018; BeatRocket)

Commons har multimedium som gjeld: Blue Cheer