Crosby, Stills & Nash av Crosby, Stills & Nash

Meldingar
Karakter
Kjelde	Karakter
AllMusic	[1]
The Rolling Stone Album Guide	[2]
The Village Voice	B+[3]

Crosby, Stills & Nash er det sjølvoppkalla debutalbumet til Crosby, Stills & Nash frå 1969 på Atlantic Records. Det gav to hittar på topp 40 i USA, «Marrakesh Express» (28. plassen) og «Suite: Judy Blue Eyes» (21. plassen). Sjølve albumet klatra til sjetteplassen på Billboard-lista. De har seld til fire gangar platinaplate i USA for salstal på over 4,2 millionar.^[4]

Albumet var ein særs sterk debut for bandet, og dei vart umiddelbart stjerner. I lag med The Byrds sitt Sweetheart of the Rodeo og The Band sitt Music From Big Pink frå året før, var det med på å endre popmusikken bort frå sekstitalsestetikken der band spelte bluesbasert rockemusikk på høglydte gitarar. Crosby, Stills & Nash presenterte røtene til rock, med folk, blues, og til og med jazz, på ein ny måte og det klarte dei utan å høyrast ut som ei etterlikning. Dei blanda ikkje berre stemmene sine til utsøkte vokalharmoniar, men blanda òg styrkane til kvar enkelt av dei: David Crosby med samfunnskommentarane og dei atmosfæriske stykka sine, Stephen Stills var dyktig på mange forskjellige musikkstilar der han umerkeleg la folk- og countryelement inn i kompliserte rockestrukturar, og Graham Nash med sine radiovennlege popmelodiar. Resultatet gav brei appell. Albumet inneheld somme av dei mest kjende songane deira: «Helplessly Hoping», «Long Time Gone» (eit svar til attentatet mot Robert F. Kennedy), «Suite: Judy Blue Eyes» (skriven for Judy Collins) og «Wooden Ships» (skriven i lag med Paul Kantner i Jefferson Airplane).

Albumet selde etter kvart til fleire gonger platina og i tillegg dei tidlegare nemnde singlane finn ein òg andre av dei mest kjende songane til bandet, som «Wooden Ships» og «Helplessly Hoping». «Suite: Judy Blue Eyes» vart skriven for Judy Collins og «Long Time Gone» var eit svar til mordet på Robert F. Kennedy.

Stills dominerte innspelinga av albumet. Utanom trommene, som vart spelte av Dallas Taylor, spelte han nesten alle instrumenta på albumet. Nash spelte akustisk gitar på to songar og Crosby rytmegitar på eit par. Stills spelte alt av bass, orgel og sologitar sjølv, i tillegg til akustisk gitar på sine eigne songar.^[5] «Dei andre karane blir ikkje fornærma om eg seier at dette var barnet mitt, og eg hadde på eit vis songane i hovudet mitt», sa Stills.^[6]

David Crosby tok til motmæle mot at han ikkje skulle få spele på «Long Time Gone» og meinte at han i det minste måtte få spele rytmegitar på sin eigen song. Stills overtydde han om å gå heim ei stund og då han kom attende vart Crosby overtydd av musikksporet Stills og Taylor hadde spelt inn.^[7] I eit nyare intervju har Crosby motsagt seg sjølv og hevda at han spelte gitar på innspelinga.^[8]

Gruppa framførte songar frå albumet på Woodstockfestivalen i august 1969. Seint i 1969 spelte gruppa på TV-showet til Tom Jones og framførte «Long Time Gone» med Tom Jones på delt vokal.

Albumet fekk stor innverknad på mange nivå i popmiljøet i Amerika utover i 1970-åra. Suksessen til albumet gjorde at plateselskapa ønskte å signere avtalar med liknande artistar, og mange av desse kom inn under dei same managerane som CSN, Elliot Roberts og David Geffen. Dei høge salstala og dei personlege tekstane til bandet bana veg for songar-låtskrivar-miljøet tidleg på 70-talet. Måten dei nytta personlege tekstar på utan å ty til påskot, dei gode vokalharmoniane, det omhyggelege arbeidet deira i studio, samt kulturen kring Laurel Canyon som omfamna gruppa og folk kring dei, grunnla ein estetikk for mange grupper og artistar som seinare kom til å definere lyden av «California» på 70-talet, som The Eagles, Jackson Browne, Fleetwood Mac i tida etter 1974 og fleire andre.

På omslaget er dei tre medlemmane frå venstre til høgre Nash, Stills og Crosby, motsett rekkefølgje av albumtittelen. Biletet vart teken av venen og fotografen Henry Diltz før dei kom på namnet på gruppa. Dei fann eit fråflytta hus med ein gammal, sliten sofa utafor i 815 Palm Avenue i West Hollywood, som dei tenkte passa til imaget deira. Eit par dagar seinare valde dei namnet «Crosby, Stills, and Nash». For å unngå forvirring, drog dei attende til huset ein dag eller to seinare for å ta eit bilete der dei sat i rett rekkjefølgje, men då dei kom til huset var sofaen knust til pinneved.^[9]

Ein kan sjå Dallas Taylor sjå ut av vindauget i døra på baksida av omslaget.^[9] På den utvida utgåva er han derimot borte. Den originale vinylutgåva kom ut med eit dobbeltfalsa omslag som på innsida synte bandet i store pelsanorakkar i solnedgang, teken i Big Bear i California.^[10] Eit langt bretta ark på innsida synte medverkande på albumet, tekstar, sporliste og ei lita, dels psykedelisk teikning.

Då albumet kom ut kalla kritikaren Barry Franklin i Rolling Stone Crosby, Stills & Nash «ei eminent spelbar plate» og «eit særskild tilfredsstillande verk», og meinte at låtskrivinga og vokalharmoniane var særskild eksepsjonelle.^[11] Robert Christgau var mindre entusiastisk i The New York Times, og meinte at plata var for apollonisk for hans smak: «[Crosby, Stills & Nash] er så perfekt som det var venta det skulle bli. Men det demonstrerer òg farane ved perfeksjon: villskapen som skulle frigjere stor rock er så velkontrollert at når han først dukkar opp (som på Nash sin glimrande 'Pre-Road Downs') verkar det å ha blitt skote inn for å bevise at musikken er rock: det einaste unntaket er den hylande vokalen til Crosby på 'Long Time Gone.'»^[12]

I seinare melding skreiv Jason Akeny for AllMusic at somme av emna i songane «ikkje har halde tida godt», men «harmoniane er absolutt tidlause og dei beste songane er solide som stein».^[1] I 2003 rangerte Rolling Stone albumet på 259. plass på lista deira over dei 500 beste albuma gjennom tidene, men vart på den reviderte lista i 2012 flytta ned til 262. plassen.

• David Crosby – vokal; gitar på «Guinevere»; rytmegitar på «Wooden Ships» og «Long Time Gone»^[8]
• Stephen Stills – vokal, gitar, bass, klaverinstrument, perkusjon alle spor utanom «Guinevere» og «Lady of the Island»
• Graham Nash – vokal; rytmegitar på «Marrakesh Express» og «Pre-Road Downs»; akustisk gitar på «Lady of the Island»
• Dallas Taylor – trommer på «Pre-Road Downs,» «Wooden Ships,» «Long Time Gone» og «49 Bye-Byes»
• Jim Gordon – trommer på «Marrakesh Express»^[13]
• Cass Elliot – korvokal på «Pre-Road Downs»^[14]

Produksjon

• Crosby, Stills & Nash – produsentar
• Bill Halverson – lydteknikar
• Gary Burden – kunstnarisk leiar, design
• Henry Diltz – fotografi
• David Geffen – leiing
• Ahmet Ertegün – andeleg rettleiing
• Barry Diament – mastering, første CD-utgåva
• Joe Gastwirt – mastering, CD-utgåve frå 1994
• Raymond Foye – notat i omslaget, 2006-utgåva

Album – Billboard (USA)^[15]

'Singlar – Billboard (USA)^[15]