Crip

Sinds de jaren zeventig van de twintigste eeuw kan de term Crip in de Engelstalige wereld gebruikt worden door al wie zichzelf voelt verschillen van het ideaalbeeld van een ‘gezond en valide lichaam’.^[1] Zowel mensen met een lichamelijke, sensorische als cognitieve beperking, psychiatrische kwetsbaarheden, chronische ziekten en mensen wiens lichaam niet in het diagnostisch hokje past omdat hun lijden niet erkend wordt, kunnen zich identificeren met Crip.^[3] De term Crip kent geen vastomlijnde grenzen. In combinaties als ‘crip moves’, ‘crip shots’, ‘crip poetry’ krijgt het woord als adjectief de betekenis van ‘cool’ op een manier die verschil ten opzichte van zogenaamd normale lichamen vol zelfvertrouwen omarmt^[4] In 2020 krijgt het onderwerp enige bekendheid met de documentaire Crip Camp: a Disability Revolution.

In het begin van de jaren 2000 ontstond criptheorie in de Engelstalige wereld als een interdisciplinair onderzoeksdomein. Criptheorie bouwt theoretisch gezien voort op de overlap tussen queer en disability theorie.^[5] Wat criptheorie verder onderscheidt van disability studies, is dat men te leen gaat binnen queertheorie.

De vraag of mensen zonder handicap Crip kunnen claimen roept ambivalentie op. Alison Kafer geeft de volgende contouren mee:

Crip kritisch claimen vraagt om de ethische, epistemische en politieke verantwoordelijkheden achter zulke claims te erkennen; het deconstrueren van de tweedeling tussen disabled en able-bodied/able-minded vraagt net méér aandacht voor hoe verschillende body/minds verschillend behandeld worden, niet minder.^[6]

In deze context brengt het onderscheid tussen ‘zich identificeren als’ ten opzichte van ‘zich identificeren met’ mogelijks hulp volgens Sami Schalk. Als ablebodied onderzoeker identificeert die zich met crip. Schalk plaatst zich zo persoonlijk en politiek op één lijn met een groep waar ze niet toe behoort maar wel een affectieve, emotionele aantrekkingskracht toe voelt. Schalk tracht met die omschrijving een evenwicht te behouden tussen het erkennen van verschil tussen normatieve en niet-normatieve bodyminds, zonder een harde tweedeling op te werpen.^[7]