Simon & Garfunkel

 

 

Tijdens hun middelbareschooltijd begonnen Simon en Garfunkel met het zingen van liedjes van onder andere The Everly Brothers. In 1956 namen ze de artiestennamen Tom and Jerry aan (Paul Simon als Jerry Landis en Art Garfunkel als Tom Graph), startten daarmee officieel een carrière en kregen een eerste opnamecontract. In 1957 schreven ze voor het eerst eigen teksten en scoorden een eerste hit: nummer 49 in de Billboard-lijst Hey schoolgirl. Volgende pogingen tot hits te komen bleken niet succesvol en na de middelbare school ging elk zijn eigen weg.^[1][2]

In de daarop volgende periode zagen ze elkaar weinig. In 1962 ontmoetten ze elkaar weer en eind 1963 traden ze op onder de naam Simon & Garfunkel. In 1964 namen ze hun debuutalbum Wednesday morning, 3 A.M. op. Dit folkalbum leidde niet direct tot een groot verkoopsucces, waarna Paul Simon naar Engeland vertrok om zich als singer-songwriter toe te leggen op zijn solocarrière en zijn eerste soloalbum The Paul Simon Songbook uit 1965.

In januari 1966 haalde een remix vanuit de studio van hun nummer The Sound of Silence plotseling de hoogste positie in de Amerikaanse hitlijsten. Vanwege dit succes werd met enige haast een tweede album opgenomen met dit nummer als titelsong. Het nummer was in de hele wereld erg succesvol. Voor het vervolgalbum Parsley, sage, rosemary & thyme werd meer tijd genomen. Dit album werd ook in 1966 uitgebracht. Voor beide albums werden nummers gebruikt van Simon’s soloalbum The Paul Simon Songbook uit 1965.

Doordat muziek van Simon & Garfunkel in 1967 werd gebruikt als soundtrack voor de film The Graduate (met Dustin Hoffman in de hoofdrol) werd hun naam definitief gevestigd. Met hun rustige, goed in het gehoor liggende en mild maatschappijkritische nummers stegen ze in de hitparades. Er volgde nog twee albums: het conceptalbum Bookends in 1968 en het iconische Bridge over troubled water in 1970.

Nummers als The Sound of Silence, Homeward Bound, I Am a Rock, Kathy's Song, April Come She Will, A Hazy Shade of Winter, America, Scarborough Fair, Mrs. Robinson, The Boxer, Bridge over troubled water, Cecilia, El cóndor pasa en My Little Town zijn nog steeds bij veel mensen bekend. Het duo heeft ook een song gewijd aan de beroemde architect Frank Lloyd Wright. Vrijwel alle nummers werden geschreven door Paul Simon. Sommige van hun songs hebben de status van evergreen bereikt. Simon & Garfunkel wonnen samen vijf Grammy Awards voor hun albums.

Vanwege oplopende onderlinge spanningen ging het duo in 1970 uit elkaar.

In 1975 werkten Simon en Garfunkel voor het eerst sinds 1970 weer samen aan het nummer My Little Town, dat dat jaar zowel op Simon's album Still Crazy After All These Years verscheen als op Garfunkel's album Breakaway, maar van een echte reünie kwam het niet.

Op 19 september 1981 traden Paul Simon en Art Garfunkel weer voor het eerst na elf jaar samen op met een concert in Central Park in New York. Bijna een half miljoen mensen waren aanwezig bij dit memorabele optreden. Hierop volgde een reünietournee. Er volgde meerdere optredens en aanvankelijk zou er ook nieuw album komen. Daar kwam het uiteindelijk niet van en het hiervoor door Paul Simon geschreven materiaal kwam terecht op diens soloalbum Hearts and bones.

In 2003 ontving het duo een Grammy Lifetime Achievement Award. In 2004 hielden zij de Old Friends Tour en in februari 2009 kondigde Garfunkel aan dat zij mogelijk weer aan een nieuwe tournee zouden beginnen.^[3] In juni en juli 2009 was er een tour door Australië, Nieuw-Zeeland en Japan.

• Zie ook discografie Paul Simon.
• Zie ook discografie Art Garfunkel.

• de planetoïde Simon-Garfunkel is naar dit zangduo genoemd

• (en) Officiële website

 

Zie de categorie Simon and Garfunkel van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.