Rein Taaramäe

Begonnen in het Franse beloftencircuit kreeg hij in 2008 een profcontract bij Cofidis. In zijn debuutjaar won hij in deze ploeg tweemaal een etappe in de Ronde van het District Santarém, een topwedstrijd voor beloften. Beide keren rondde hij een lange solo succesvol af.

In 2009 won Taaramäe onder andere het bergklassement in de Ronde van het Baskenland en behaalde hij een podiumplaats in de Ronde van Romandië, een achtste plaats in de Ronde van Zwitserland, en won zowel de nationale titel op de weg als in de tijdrit; hij won daarna de rittenkoers Ronde van de Ain waarin hij ook de koninginnenrit won. Voor hij startte in de Ronde van Spanje 2009 werd zijn contract bij Cofidis verlengd.

In 2010 behaalde de Est ereplaatsen in Parijs-Nice en de Ronde van Catalonië. Hij ging niet in op aanbiedingen van Astana en RadioShack. Hij maakte in dat jaar zijn debuut in de Ronde van Frankrijk en probeerde zich daar af en toe in de kijker te rijden. Hij bleek zijn beste krachten in dat jaar echter al te hebben gebruikt en stapte halverwege af. Hij tekende nog eens voor twee jaar bij Cofidis. Na revalidatie van een achillespeesblessure moest Taaramäe later door andere gezondheidsproblemen ook de Ronde van Spanje laten schieten.

Zijn eerste doel in 2011 was een goede uitslag in Parijs-Nice, waar hij in slaagde. Hij werd nu begeleid door sportief directeur en oud-prof Didier Rous. Hij reed daarna dan ook een goede Ronde van Frankrijk, waarin hij net naast de witte jongerentrui en een plaats in de top tien greep. In de Ronde van Spanje won hij solo een bergrit. Enkele dagen later moest hij diezelfde ronde verlaten door een etterende wond aan het zitvlak.

Het jaar erop, 2012, was Taaramäe vroeg in vorm met podiumplaatsen in Franse en Spaanse koersen. Zijn voorbereiding op de Ronde van Frankrijk verliep echter verre van ideaal. Eerst werd hij geveld door klierkoorts, en net terug in het peloton liep hij door een valpartij een dubbele elleboogbreuk op. In het algemeen klassement kon hij dan ook geen rol van betekenis spelen. 2013 was voor Taaramäe een jaar waarin hij voortdurend moeite had met zijn ademhaling en geen noemenswaardige resultaten behaalde.

2014 werd voor de Est het jaar van de wederopstanding, vooral tegen het einde van het seizoen na een operatie aan de luchtwegen. Hij sloot zijn contract bij Cofidis af en kon voor 2015 een nieuw contract ondertekenen bij Astana. In de kleuren van die ploeg won hij al direct de Ronde van Murcia. Hij was ook goed in de Ronde van het Baskenland, waar hij enkel door pech geen degelijk klassement kon behalen. Verder won hij ook nog de Ronde van Burgos en de Arctic Race of Norway. Na die laatste koers maakte hij bekend te vertrekken bij Astana Pro Team. Hij tekende een contract voor twee jaar bij Team Katjoesja.

In Russische dienst wist Taaramäe na een val en opgave van zijn kopman Ilnoer Zakarin de laatste bergrit van de Ronde van Italië 2016 te winnen.

In 2016 nam Taaramäe deel aan de wegwedstrijd op de Olympische Spelen in Rio de Janeiro, maar reed deze niet uit.

Na een tweede jaar bij Katoesja keerde hij in 2018 terug naar Frankrijk, waar hij een plaats kreeg bij de ploeg Direct Énergie. Taaramäe behaalde ereplaatsen in de Ronde van de Ain (derde) en in de tiende etappe van de Ronde van Frankrijk (eveneens derde). In de twaalfde etappe van de Tour kwam hij samen met Dmitri Groezdev buiten tijd over de finish en werd zodoende gedwongen af te stappen. In het najaar behaalde hij enkele ereplaatsen waaronder een derde plaats in de Ronde van de Doubs.

In 2019 was zijn belangrijkste prestatie het winnen van de tijdrit op het nationaal kampioenschap. Een jaar later won hij het bergklassement in de Ronde van Rwanda. 2020 was het eerste jaar in zijn profcarrière dat hij niet deelnam aan minstens een van de Grote Rondes, dit vanwege de coronapandemie.

Na zijn overstap in 2021 naar de Belgische ploeg Intermarché-Wanty-Gobert Matériaux was Taaramäe veelal actief als knecht in grotere en kleinere meerdaagse etappewedstrijden. Desondanks kreeg hij in de derde etappe van de Ronde van Spanje de kans om voor eigen succes te gaan. Hij belandde in een kopgroep met acht renners en bleek op de slotklim de sterkste van zijn medevluchters. De Amerikaan Joe Dombrowski kwam 21 seconden later over de eindstreep. Door deze prestatie van de Est mocht hij de vierde etappe rijden in de rode leiderstrui. Deze moest hij afstaan aan Kenny Elissonde. Tevens won Taaramäe wederom de tijdrit op het nationaal kampioenschap.

In 2022 was hij wederom veelal actief in meerdaagse etappewedstrijden en prolongeerde hij zijn titel op de tijdrit van het nationale kampioenschap. In de Ronde van Italië kwam hij als derde over de eindstreep in de vierde etappe na de hele dag in de vlucht te hebben gereden. Ook in 2023 werd hij nationaal kampioen tijdrijden; in de grote rondes waar hij aan deelnam stapte hij vroegtijdig af.

• 2007 –   Cofidis, le Crédit par Téléphone (stagiair vanaf 1-8)
• 2008 –   Cofidis, le Crédit par Téléphone
• 2009 –   Cofidis, le Crédit en Ligne
• 2010 –   Cofidis, le Crédit en Ligne
• 2011 –   Cofidis, le Crédit en Ligne
• 2012 –   Cofidis, le Crédit en Ligne
• 2013 –   Cofidis, Solutions Crédits
• 2014 –   Cofidis, Solutions Crédits
• 2015 –   Astana Pro Team
• 2016 –   Team Katjoesja
• 2017 –   Team Katjoesja Alpecin
• 2018 –   Direct Énergie
• 2019 –   Direct Énergie
• 2020 –   Total Direct Énergie
• 2021 –   Intermarché-Wanty-Gobert Matériaux
• 2022 –   Intermarché-Wanty-Gobert Matériaux
• 2023 –   Intermarché-Circus-Wanty
• 2024 –   Intermarché-Wanty

Bronnen, noten en/of referenties

Mediabestanden

 

Commons heeft media­bestanden in de categorie Rein Taaramäe.

• (en) Profiel van Rein Taaramäe op ProCyclingStats

---