Lange s

De ſ (lange s) is een alternatieve schrijfwijze die in het verleden wel voor de kleine letter s gebruikt werd. Tot begin 19e eeuw werd meestal een lange s geschreven, behalve aan het einde van een woord (of deel van een samengesteld woord, zoals in losmaken), waar men de ‘korte’ of ‘ronde’ s gebruikte. De lange s kende geen hoofdlettervorm. Het gebruik van de lange s was aan het begin van de 19e eeuw vrijwel in onbruik geraakt. Willem Bilderdijk was een van de laatste Nederlandse schrijvers die de lange s nog wel gebruikte. In modernere typografie wordt in alle posities de ronde s gebruikt.

De lange s wordt gekenmerkt door een hoge stok die aan de bovenzijde doorgaans een kromming naar rechts maakt, maar de vorm kan per lettertype en -stijl verschillen (zie de voorbeelden in de afbeelding links): soms heeft hij aan de linkerzijde een ophaaltje of dwarsstreepje (als een f waarvan de rechterhelft van het dwarsstreepje is weggelaten); tevens kan de letter op de regel staan (ſ), of een staart hebben die onder de regel uitsteekt (ſ). Laatstgenoemde 'dubbellange' variant was vooral gangbaar in cursieve druk en in handgeschreven 'schuine letters', door ouderen soms nog tot midden 20e eeuw gebruikt.

In het klassieke Duitse schrift, het Frakturschrift, wordt steeds onderscheid gemaakt tussen de lange en korte s. De Duitse letter ß stamt volgens de simpelste theorie hiervan af. Hij komt dan voort uit de lange s in combinatie met de Duitse z (ʒ): ſ + ʒ werd ß.