Gary Cahill

Cahill werd al eerder verhuurd aan Burnley, waar hij werd gekozen tot jonge speler van het jaar en speler van het jaar. Hij maakte zijn debuut voor Aston Villa als invaller in de met 5–0 verloren wedstrijd tegen Manchester United. Het seizoen daarop begon Cahill geblesseerd, maar profiteerde later in het seizoen van een blessure van Martin Laursen en speelde in het seizoen 2006/07 een aantal wedstrijden. Op 19 september 2007 werd Cahill voor drie maanden verhuurd aan Sheffield United; een paar dagen later maakte hij al zijn debuut in de wedstrijd tegen Crystal Palace. Zijn eerste doelpunt maakte Cahill op 10 december in de wedstrijd tegen Stoke City. Zoals afgesproken keerde Cahill medio december terug naar Aston Villa. Bij Sheffield United speelde hij uiteindelijk in totaal zestien competitiewedstrijden, waarin hij tweemaal trefzeker was.

Op 30 januari 2008 tekende Cahill een contract voor drieënhalf jaar bij Bolton Wanderers. Drie dagen later maakte hij zijn debuut in de wedstrijd tegen Reading FC. Sindsdien groeide Cahill uit tot een publiekslieveling in het Reebok Stadium; hij werd aan het einde van het seizoen dan ook gekozen tot beste nieuwkomer. In juli 2008 kreeg Cahill het rugnummer 5 toegewezen, dat daarvoor werd gedragen door Abdoulaye Méïté.

In de winter van 2012 tekende Cahill een contract bij Chelsea. Het bedrag dat Chelsea betaalde aan Bolton lag rond de zeven miljoen pond. Hij maakte zijn debuut voor zijn nieuwe club in de Premier League in de wedstrijd tegen Manchester United, die in een 3–3 gelijkspel eindigde. Het eerste doelpunt van Cahill viel in het duel om de FA Cup tegen Leicester City (5–2 winst).^[2] Zijn eerste competitiedoelpunt in de competitie maakte Cahill in de wedstrijd tegen Manchester City, die Chelsea uiteindelijk met 2–1 verloor.^[3] Door de schorsing van aanvoerder John Terry speelde Cahill in de finale van de UEFA Champions League. Bayern München werd verslagen na strafschoppen; Cahill speelde de volledige wedstrijd.^[4] Op 3 mei 2015 werd hij met Chelsea landskampioen. In december 2015 tekende Cahill een nieuw contract, dat hem tot juni 2019 aan Chelsea verbond.^[5]

Op 5 augustus 2019 tekende Cahill een tweejarig contract bij Crystal Palace. Zijn debuut maakte Cahill op 24 augustus 2019 in de gewonnen competitiewedstrijd (2–1), uit tegen Manchester United.

Op 20 augustus 2021 tekende Cahill een eenjarig contract bij Bournemouth.

Cahill maakte zijn debuut in het Engels voetbalelftal in een wedstrijd in het kwalificatietoernooi voor het Europees kampioenschap voetbal 2012 tegen Bulgarije op Wembley (4–0 winst). Hij verving Michael Dawson in de 57ste minuut.^[7] Zijn eerste interlanddoelpunt maakte Cahill in de tweede kwalificatiewedstrijd tegen de Bulgaren: in de dertiende minuut opende hij de score. De wedstrijd eindigde uiteindelijk in een 0–3 overwinning.^[8] Cahill zat in de selectie voor Europees kampioenschap voetbal 2012 in Polen en Oekraïne, maar viel geblesseerd uit in de zeventiende minuut in de oefeninterland ter voorbereiding op het toernooi tegen België. Na een duw van Dries Mertens kwam Cahill met zijn hoofd in botsing met de doelman Joe Hart. Martin Kelly (Liverpool FC) werd opgeroepen als zijn vervanger. In het succesvolle kwalificatietoernooi voor het wereldkampioenschap voetbal 2014 in Brazilië speelde hij vijf wedstrijden mee, waaronder de beslissende 2–0 overwinning op Polen op 15 oktober 2013. In mei 2014 werd hij door bondscoach Roy Hodgson opgenomen in de selectie voor het wereldkampioenschap.^[9] Op 14 juni maakte Cahill zijn WK-debuut in de eerste wedstrijd van de Engelsen tegen Italië (1–2 verlies). Hij speelde de volledige 97 minuten mee.^[10] Cahill werd – na een plaats in het basiselftal in alle kwalificatieduels – op 16 mei 2016 opgenomen in de selectie van Engeland voor het Europees kampioenschap voetbal 2016.^[11] Engeland werd in de achtste finale uitgeschakeld door IJsland (1–2) na doelpunten van Ragnar Sigurðsson en Kolbeinn Sigþórsson.

Interlands van Gary Cahill voor   Engeland
№	Datum	Wedstrijd	Uitslag	Soort wedstrijd	Doelpunten
Als speler bij   Bolton Wanderers FC
1.	3 september 2010	Engeland – Bulgarije	4 – 0	Kwalificatie EK 2012
2.	9 februari 2011	Denemarken – Engeland	1 – 2	Vriendschappelijk
3.	29 maart 2011	Engeland – Ghana	1 – 1	Vriendschappelijk
4.	2 september 2011	Bulgarije – Engeland	0 – 3	Kwalificatie EK 2012	13'
5.	6 september 2011	Engeland – Wales	1 – 0	Kwalificatie EK 2012
6.	7 oktober 2011	Montenegro – Engeland	2 – 2	Kwalificatie EK 2012
7.	15 november 2011	Engeland – Zweden	1 – 0	Vriendschappelijk
Als speler bij   Chelsea FC
8.	29 februari 2012	Engeland – Nederland	2 – 3	Vriendschappelijk	85'
9.	2 juni 2012	Engeland – België	1 – 0	Vriendschappelijk
10.	15 augustus 2012	Engeland – Italië	2 – 1	Vriendschappelijk
11.	12 oktober 2012	Engeland – San Marino	5 – 0	Kwalificatie WK 2014
12.	14 november 2012	Zweden – Engeland	4 – 2	Vriendschappelijk
13.	6 februari 2013	Engeland – Brazilië	2 – 1	Vriendschappelijk
14.	29 mei 2013	Engeland – Ierland	1 – 1	Vriendschappelijk
15.	2 juni 2013	Brazilië – Engeland	2 – 2	Vriendschappelijk
16.	14 augustus 2013	Engeland – Schotland	3 – 2	Vriendschappelijk
17.	6 september 2013	Engeland – Moldavië	4 – 0	Kwalificatie WK 2014
18.	10 september 2013	Oekraïne – Engeland	0 – 0	Kwalificatie WK 2014
19.	11 oktober 2013	Engeland – Montenegro	4 – 1	Kwalificatie WK 2014
20.	15 oktober 2013	Engeland – Polen	2 – 0	Kwalificatie WK 2014
21.	15 november 2013	Engeland – Chili	0 – 2	Vriendschappelijk
22.	5 maart 2014	Engeland – Denemarken	1 – 0	Vriendschappelijk
23.	30 mei 2014	Engeland – Peru	3 – 0	Vriendschappelijk	65'
24.	7 juni 2014	Engeland – Honduras	0 – 0	Vriendschappelijk
25.	14 juni 2014	Engeland – Italië	1 – 2	WK 2014
26.	19 juni 2014	Uruguay – Engeland	2 – 1	WK 2014
27.	24 juni 2014	Costa Rica – Engeland	0 – 0	WK 2014
28.	3 september 2014	Engeland – Noorwegen	1 – 0	Vriendschappelijk
29.	8 september 2014	Zwitserland – Engeland	0 – 2	Kwalificatie EK 2016
30.	9 oktober 2014	Engeland – San Marino	5 – 0	Kwalificatie EK 2016
31.	12 oktober 2014	Estland – Engeland	0 – 1	Kwalificatie EK 2016
32.	15 november 2014	Engeland – Slovenië	3 – 1	Kwalificatie EK 2016
33.	18 november 2014	Schotland – Engeland	1 – 3	Vriendschappelijk
34.	27 maart 2015	Engeland – Litouwen	4 – 0	Kwalificatie EK 2016
35.	7 juni 2015	Ierland – Engeland	0 – 0	Vriendschappelijk
36.	14 juni 2015	Slovenië – Engeland	2 – 3	Kwalificatie EK 2016
37.	8 september 2015	Engeland – Zwitserland	2 – 0	Kwalificatie EK 2016
38.	9 oktober 2015	Engeland – Estland	2 – 0	Kwalificatie EK 2016
39.	13 november 2015	Spanje – Engeland	2 – 0	Vriendschappelijk
40.	17 november 2015	Engeland – Frankrijk	2 – 0	Vriendschappelijk
41.	26 maart 2016	Duitsland – Engeland	2 – 3	Vriendschappelijk
42.	22 mei 2016	Engeland – Turkije	2 – 1	Vriendschappelijk
43.	2 juni 2016	Engeland – Portugal	1 – 0	Vriendschappelijk
44.	11 juni 2016	Engeland – Rusland	1 – 1	EK 2016
45.	16 juni 2016	Engeland – Wales	2 – 1	EK 2016
46.	20 juni 2016	Slowakije – Engeland	0 – 0	EK 2016
47.	27 juni 2016	Engeland – IJsland	1 – 2	EK 2016

Bijgewerkt op 27 juni 2016.^[12]

  Chelsea

• UEFA Champions League: 2011/12
• UEFA Europa League: 2012/13, 2018/19
• Premier League: 2014/15, 2016/17
• FA Cup: 2011/12, 2017/18
• Football League Cup: 2014/15

Individueel

• Aston Villa Goal of the Season: 2005/06
• Burnley Player of the Year: 2004/05
• Burnley Young Player of the Year: 2004/05
• Bolton Wanderers Players' Player of the Year: 2008/09
• Premier League PFA Team of the Year: 2013/14, 2014/15

• Lijst van Premier League-winnaars
• Lijst van spelers van Aston Villa FC
• Lijst van spelers van Chelsea FC
• Lijst van spelers van Crystal Palace FC

 

Zie de categorie Gary Cahill van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.