Bleke franjehoed

Hoed

De hoed heeft een doorsnede van 2,5 tot 5 cm. De vorm klokvormig bij jonge exemplaren, daarna wijd uitgespreid, vrij vlak op oudere leeftijd, maar niet verzonken. De hoed is hygrofaan; bij nat weer is hij beigegeel of geelbruin, bij droog weer is hij witachtig tot crème van kleur, oudere exemplaren worden paarsgrijs van de doorschijnende lamellen. Jonge exemplaren zijn bedekt met een witte, spinnenwebachtige hoes. Het verdwijnt vrij snel en blijft alleen aan de rand als rafels (velum).

Lamellen

De lamellen zijn onregelmatig radiaal. De kleur is witachtig tot grijslila en wordt ten slotte chocoladebruin. Ze zijn vaak paars-grijs van kleur. Ze zijn erg dicht en hebben witachtige, kromme bladen (dit is alleen te zien door een vergrootglas).

Steel

De steel heeft een hoogte van 4 tot 6 cm en een dikte van 4 tot 5 mm. Het is cilindrisch, longitudinaal vezelig en zeer broos. De steel is eerst witachtig en vol en wordt later van binnen donkerder en leeg.

Geur en smaak

Het heeft een vage paddenstoelgeur en de smaak is onduidelijk.

Sporenprint

De sporenprint is paarsbruin.

De basidia zijn 4-sporig. De sporen zijn glad, bijna zwart (paars-bruin), ellipsvormig, met een afgeknot einde en hebben een afmeting van 6,5-8 × 4-5,5 µm (gemiddeld 7-8,3 × 4,1-5 µm^[2]. In KOH worden ze donkerbruin. De sacculaire (zakvormige) tot knotsvormige of ongeveer cilindrische cheilocystidia (lamelrand) zijn overvloedig aanwezig, terwijl de pleurocystidia (lameloppervlak) afwezig zijn. De cheilocystidia zijn verdikt en hun grootte is ongeveer 50 × 15 µm.

De bleke franjehoed komt voor op alle continenten behalve Antarctica en Afrika (maar wordt wel gevonden op de Canarische Eilanden voor de kust). Het is wijdverbreid en frequent voorkomend in Centraal-Europa.

In Nederland komt het zeer algemeen voor. Hij is niet bedreigd^[3].

•  
  Jong groepje
•  
  Ouder groepje
•  
  Lamellen
•  
  Sporen
•  
  Cheilocystidia
•  
  Cheilocystidia gekleurd met congorood