Congo-Kinshasa

Vanaf de jaren 1870 werd het land voor het eerst verkend door Europeanen en ontstond de eerste regering. Het gebied werd voor het eerst in kaart gebracht door de ontdekkingsreiziger Stanley. In 1885 werd het land op de Conferentie van Berlijn toegekend aan koning Leopold II van België. Hij maakte er zijn persoonlijke eigendom van en noemde het de 'Kongo-Vrijstaat'. Toen kort daarna rubber een fel begeerd product werd, bracht het land een fortuin op voor Leopold, waarmee hij onder meer gebouwen oprichtte in Brussel, Tervuren en Oostende. De Congolezen werden ondertussen uitgebuit, en tussen 1885 en 1908 stierven naar schatting ongeveer 5 miljoen mensen aan uitbuiting en ziekten. In 1908 moest het Belgische Parlement plooien onder de druk en nam het de kolonie over van de koning. Het land werd nu Belgisch Kongo genoemd. Het bestuur verbeterde aanzienlijk en er werd een niet onaanzienlijke economische en maatschappelijke vooruitgang gerealiseerd. De blanke koloniale heersers legden echter over het algemeen een neerbuigende, bevoogdende houding aan de dag ten opzichte van de inheemse bevolking.

Congo werd onafhankelijk op 30 juni 1960. Patrice-Emery Lumumba (1925-1961) werd eerste minister, Joseph Kasavubu (1913-1969) werd de eerste president van Congo. Kort na de onafhankelijkheid ontstond er muiterij in het leger en op hetzelfde moment scheidde de relatief rijke provincie Katanga zich af en riep haar onafhankelijkheid uit. Na vijf jaar van onstabiliteit en wanorde zette Mobutu, nu luitenant-generaal, Kasavubu af in 1965. Hij installeerde een één-partijstaat en riep zichzelf uit tot staatshoofd. In een poging om de Afrikaanse bewustwording uit te dragen, hernoemde Mobutu het land en de rivier naar Zaïre en zichzelf Mobutu Sese Seko. Sinds 1994 werd Congo getroffen door etnische onlusten en burgeroorlog, mede door de instroom van vluchtelingen uit Rwanda en Burundi. Op 18 mei 1997 trokken de soldaten van de Alliantie van Democratische Krachten onder leiding van Laurent-Désiré Kabila de Zaïrese hoofdstad Kinshasa binnen waarna Kabila zichzelf uitriep tot president van Congo-Kinshasa. Op 16 januari 2001 kwam Kabila tijdens een mislukte staatsgreep om het leven. Zijn zoon, Joseph Kabila, volgde hem op. Op 30 juli 2006 hield men in Congo de eerste echte verkiezingen sinds de onafhankelijkheid waarbij Joseph Kabila verkozen werd als president.

De evenaar snijdt het land in twee, één derde ligt ten noorden en twee derde ten zuiden van deze denkbeeldige lijn. Als gevolg van deze equatoriale locatie heeft Congo af te rekenen met grote hoeveelheden neerslag en heeft het de hoogste frequentie van onweer in de wereld. De jaarlijkse neerslag kan op sommige plaatsen in totaal meer dan 2032 mm bedragen. Het gebied heeft het op één na grootste regenwoud ter wereld (na de Amazone). Deze enorme uitgestrektheid van het weelderige oerwoud beslaat het grootste deel van het laaggelegen centrale bekken van de rivier, die aflopen in de richting van de Atlantische Oceaan in het Westen. Dit gebied is omgeven door hoogvlaktes, overgaand in savanne in het zuiden en zuidwesten en begrensd door de bergachtige terrassen in het westen en dichte graslanden die verder reiken dan de rivier de Congo in het noorden. Hoge bergen en gletsjers zijn te vinden in de uiterste oostelijke regio.

De Verenigde Naties hebben de bevolking in 2007 geschat op 62,6 miljoen mensen. De bevolking nam, ondanks de oorlog van 1997, sterk toe. Er zijn in het land maar liefst 250 etnische groepen geïdentificeerd en benoemd. De meest talrijke etnische groepen zijn de Kongo, Luba en Mongo. Er leven ook ongeveer 600.000 pygmeeën in Congo-Kinshasa. Hoewel enkele honderden lokale talen en dialecten worden gesproken wordt de taalkundige verscheidenheid grotendeels overbrugd door intermediaire talen zoals Kongo, Tshiluba, Swahili en Lingala.

Meer dan 80% van de bevolking is christen, waarvan 50% rooms-katholiek, 30% protestants en 17% behoort tot de diverse inheemse kerkgenootschappen, waaronder de Kimbangistische Kerk (ongeveer 5 miljoen leden). Onder president Mobutu Sese Seko waren de betrekkingen in de jaren zeventig en jaren tachtig tussen de diverse kerkgenootschappen enerzijds en de staat anderzijds gespannen. Aartsbisschop Malula van de katholieke kerk moest in de jaren 70 in ballingschap gaan vanwege zijn kritiek op het regime. In 1973 werden onafhankelijke kerkelijke dagbladen verboden en moesten de protestantse kerken zich verplicht aaneensluiten. In 1990 werden de beperkingen rond de kerk en religie opgeheven en sindsdien genoot de bevolking godsdienstvrijheid.

In Congo-Kinshasa bevinden zich veel mijnen, waar belangrijke grondstoffen zoals koper en zink gewonnen worden. Per boot worden deze over de rivier de Kongo vervoerd voor de export.

De cultuur van de Democratische Republiek Congo weerspiegelt de diversiteit van haar honderden etnische groepen en hun verschillende manieren van leven in het hele land – van de monding van de rivier de Congo aan de kust, stroomopwaarts door het regenwoud en de savanne in het midden, tot de meer dichtbevolkte bergen in het verre oosten.

Sinds het einde van de 19e eeuw hebben de traditionele manier van leven veranderingen ondergaan door het kolonialisme, de strijd voor onafhankelijkheid, de stagnatie van het Mobutu-tijdperk en meest recent, de eerste en tweede Congolese oorlog. Ondanks deze druk zijn de gewoonten en culturen van de Congo grotendeels behouden. Het land heeft 60 miljoen inwoners, voornamelijk het platteland. De 30 procent die in de stedelijke gebieden wonen staan het meest open voor westerse invloeden.

Een ander opvallend onderdeel van de Conglese cultuur is de "sui generismuziek". De Congolezen hebben hun etnische muziek gemengd met Cubaanse rumba, merengue en soukous. Invloedrijke figuren van soukous en zijn uitlopers N'dombolo en Rumba rock zijn dr. Nico, Franco Luambo, Tabu Ley, Lutumba Simaro, Papa Wemba, King Kester Emeneya, Tshala Muana Koffi Olomide, JB Mpiana, Werrason, Kanda Bongo, Ray Lema, Abeti Masikini, Reddy Amisi, Pepe Kalle, Fally Ipupa, Awilo Longomba, Gatho Buvens, Ferre Gola en Nyoka Longo.

Andere Afrikaanse landen produceren muziekgenres die zijn afgeleid van Congolese soukous. Een deel van de Afrikaanse bands zingen in het Lingala, een van de belangrijkste talen in de DRC. Dezelfde Congolese soukous, onder leiding van Papa Wemba, heeft de toon gezet voor een generatie jonge mannen en werden ze bekend als de 4de generatie van de Congolese muziek en ze komen meestal uit de voormalige band Wenge Musica.

Congo-Kinshasa staat ook bekend om zijn kunst. Traditionele kunst omvat maskers en houten beelden. Opmerkelijke hedendaagse kunstenaars en modeontwerpers zijn Odette Maniema Krempin, Lema Kusa, Henri Kalama Akulez, Nshole, Mavinga, Claudy Khan en Cheri Samba.

30 juni - De nationale feestdag (onafhankelijkheidsdag) wordt op 30 juni gevierd.

Er is visumplicht. Het visum is verkrijgbaar bij de Ambassade van de Democratische Republiek Congo te Brussel. De Visumdienst kan U daarbij helpen. Kijk op .

In geval van verblijf in Lubumbashi is het aangeraden zich in te lichten i.v.m de meldingsplicht bij de lokale autoriteiten voor een verblijf van meer dan 48 uur. Opgepast: je hebt een reispas nodig die nog minstens één jaar geldig is na je aankomst in de RDC. Een visum wordt pas afgegeven als er een uitnodigng met stempel van een gemeentehuis in Congo en een Verklaring omtrent het gedrag worden aangeleverd.

Luchthaven N'Djili Internationaal, ook bekend als Luchthaven Kinshasa Internationaal, is een luchthaven bij Kinshasa. Het is de grootste van de vijf internationale luchthavens van het land. Het is een hub voor de drie grootste luchtvaartmaatschappijen in Congo-Kinshasa, namelijk Bravo Air Congo, Hewa Bora Airways en Wimbi Dira Airways. Ook Brussels Airlines voorziet in regelmatige vluchten tussen Brussel en Kinshasa.

De nationale spoorwegmaatschappij van Congo-Kinshasa (SNCC) voorziet in een beperkt aantal verbindingen in het immense land. Kort nadat het land onafhankelijk was geworden, waren de spoorverbindingen uitgebreider en de infrastructuur in een betere staat dan tegenwoordig maar sinds de politieke veranderingen probeert men opgedoekte lijnen te heropstarten. Toch kan men de Congolese spoorwegen niet vergelijken met de spoorwegen in de westerse wereld. De tickets zijn over het algemeen maar kort voor het vertrek te koop en zijn bovendien soms moeilijk te krijgen.

De wegen in Congo-Kinshasa zijn in een erbarmelijke staat en aldus wordt het niet aangeraden om per auto het land te verkennen. In het centrum van Kinshasa zijn de hoofdstraten wel goed berijdbaar en ook de weg naar de haven van Matadi is in redelijke staat. Alle andere bestemmingen zijn alleen met het vliegtuig of per boot vlot bereikbaar.

Zie hierboven.

Banana, Boma en Matadi zijn havens aan of vlak bij de monding van de rivier de Congo en zijn bereikbaar voor grote vrachtschepen. Matadi is de belangrijkste zeehaven van het land. De steden Bukavu, Bumba, Goma, Kalemie, Kindu, Kisangani, Kuba en Mbandaka zijn havensteden in het binnenland en zijn bereikbaar via de grote rivieren.

In Kinshasa kan men de veerboot nemen naar Brazzaville, de hoofdstad van buurland Congo-Brazzaville.