Iljo Keisse

Iljo Keisse
Iljo Keisse, 2020
Persoonlijke informatie
Bijnaam	Jolly Jumper / De Keizer
Geboortedatum	21 december 1982
Geboorteplaats	Gent,  België
Nationaliteit	Belg
Lengte	183 cm
Gewicht	72 kg
Sportieve informatie
Discipline(s)	• Baanwielrennen • Wegwielrennen
Specialisatie(s)	• Zesdaagse • Knecht
Ploegen
2004 2005–2008 2009 2010–2022	Jong Vlaanderen 2016 Topsport Vlaanderen individueel Quick-Step
Beste prestaties
Ronde van Italië	1 etappezege
Medailleoverzicht
Baanwielrennen Evenement 1 2 3 Wereldkampioenschappen 0 1 1 Europese kampioenschappen 4 1 0 Totaal (7 medailles) 4 2 1
Medailles
Baanwielrennen Wereldkampioenschappen 2 Palma 2007 Puntenkoers 3 Los Angeles 2005 Ploegkoers Europese kampioenschappen 1 Apeldoorn 2011 Ploegkoers 1 Alkmaar 2008 Ploegkoers 1 Ballerup 2006 Derny 1 Dalmine 2005 Ploegkoers 2 Alkmaar 2007 Derny
Portaal    Wielersport

Iljo Keisse (Gent, 21 december 1982) is een Belgisch voormalig baan- en wegwielrenner die van 2010 tot 2022 voor het zelfde team reed, anno 2023 Soudal Quick-Step geheten.

Al van in de jeugdcategorieën bleek Keisse een van de talentrijkste Belgen op de piste te zijn. Hij won verschillende nationale titels en behaalde in 2004 ook de Europese titel ploegkoers bij de Beloften.

Zijn profdebuut maakte Keisse in 2005, toen maakte hij de overstap van Jong Vlaanderen 2016 naar Chocolade Jacques-T Interim. De jonge Iljo Keisse maakte in zijn eerste profjaren vooral indruk tijdens zesdaagses. Tijdens het seizoen 2005-2006 won hij vier zesdaagses, die van Fiorenzuola, Grenoble, Gent en Hasselt. Dit realiseerde hij aan de zijde van land -en ploeggenoot Matthew Gilmore. Samen vormde ze ook een vast duo op internationale Ploegkoersen. Zo werden ze begin 2005 derde op het wereldkampioenschap. Later dat jaar wisten ze zich wel tot Europees kampioen te kronen. Op 20 juli 2006 liep Keisses vaste partner Gilmore een open dijbeenbreuk en een gebroken knieschijf op door een val tijdens een wedstrijd in Ninove. Hierdoor moest Keisse op zoek naar een nieuwe koppelgenoot. Deze vond hij in de vorm van de Duitser Robert Bartko. In de periode tussen 2006 en 2008 wonnen ze samen acht zesdaagses. Internationale ploegkoersen reed hij in die periode geregeld in combinatie met Kenny De Ketele. Samen reden ze eind 2008 naar de Europese titel in de ploegkoers. Het was voor Keisse zijn derde Europese titel, want in 2006 had hij zich al verzekerd van de Europese titel achter de Derny. In 2007 kon hij deze titel bijna verlengen. Hij finishte uiteindelijk als tweede achter de Nederlander Matthé Pronk. Datzelfde jaar was hij ook al vice-wereldkampioen puntenkoers geworden.

Na zijn zege in de Zesdaagse van Vlaanderen-Gent van 2008 werd bekend dat Keisse positief had getest op zowel het stimulerend middel cathine als het maskeermiddel hydrochloorthiazide (HCT). Ook het B-staal bleek positief. Keisse betwistte echter het dopinggebruik en trok naar de rechtbank. Op 2 november 2009 werd hij vrijgesproken van dopinggebruik. Voor het gebruik van cathine had Keisse als reden opgegeven dat hij dit nam als middel tegen verkoudheid. Volgens diens verdediging waren de hoeveelheden HCT die bij hem waren aangetroffen onvoldoende om echt prestatiebevorderend te werken. In juli 2010 werd echter bekend dat het TAS de vrijspraak van de Belgische wielerbond ongedaan had gemaakt en Keisse alsnog schorste voor de periode van twee jaar.^[1] Door zijn nieuwe ploeg Quick Step werd hij op non-actief gezet.^[1] De schorsing ging met terugwerkende kracht in, en omdat Keisse al elf maanden buitenspel stond, mocht hij vanaf 7 augustus 2011 weer koersen.^[1] Op 12 november werd echter bekend dat de straf van het TAS werd opgeschort tot april 2011.^[2] In een tussenarrest bepaalde het Hof van Beroep dat Keisse tot die tijd mag deelnemen aan wedstrijden. Hij werd uiteindelijk na wat juridisch getouwtrek geschorst tot januari 2012. Keisse ondernam gerechtelijke stappen om het financieel verlies van zijn dopingschorsing te drukken en met succes, in maart 2012 raakte bekend dat de UCI Keisse 100.000 euro schadevergoeding moest betalen.

Door deze doping-perikelen werd Keisse door zijn wielerploeg Topsport Vlaanderen begin 2009 ontslagen. Na een jaar zonder ploeg gezeten te hebben, tekende hij met ingang van het wielerseizoen 2010 een tweejarig contract bij Quick-Step. Hij zou zich vanaf nu meer gaan toeleggen op het Wegwielrennen. In zijn tijd bij Topsport Vlaanderen had Keisse al bewezen dat hij ook op de weg uit de voeten kon. Zo werd hij in 2007 derde in Kuurne-Brussel-Kuurne, achter Tom Boonen en Marcel Sieberg. Door de juridische strijd in verband met de dopingbeschuldigingen reed hij in de seizoenen 2010 en 2011 niet veel wedstrijden. Op 28 april 2012 boekte Keisse zijn eerste grote overwinning op de weg. Tijdens de zevende etappe van de Ronde van Turkije reed hij weg uit de vroege vlucht. In de laatste bocht op één kilometer van de finish kwam Keisse ten val.^[3] Hij bleef echter net het aanstormende peloton voor en won voor Marcel Kittel. Later dat jaar kwam hij ook aan de start van zijn eerste monument: Parijs-Roubaix, maar hij reed deze niet uit. In de seizoenen die daarop volgde groeide Keisse uit tot een gewaardeerd knecht tijdens klassiekers en Massasprints. Zo werd hij al drie maal gelauwerd met de Kristallen Zweetdruppel voor beste helper. Hij won in 2014, 2015 en 2016. Af en toe krijgt hij in wedstrijden ook zijn eigen kans. Zo won hij in 2014 de Châteauroux Classic de l'Indre, en de Ronde van Zeeland Seaports in 2015. Zijn meest prestigieuze overwinning boekte hij tijdens de Ronde van Italië 2015. Tijdens de slotetappe met aankomst in Milaan trok hij op 30 kilometer van de streep ten aanval samen met de Australiër Luke Durbridge. Ze hielden verrassend stand en in de spurt met twee bleef Keisse de Australiër voor.^[4] In 2020 voegde hij bijna een tweede prestigieuze zege aan zijn palmares toe. Tijdens de Belgische kampioenschappen eindigde hij als tweede, op amper zes seconden van de uiteindelijke kampioen Dries De Bondt.

Tijdens zijn periode bij Deceuninck–Quick-Step reed Keisse in de winter nog geregeld wedstrijden op de piste. Hij won nog verschillende zesdaagses met grote namen zoals: Mark Cavendish (Zürich 2014), Michael Mørkøv (Gent 2015), Niki Terpstra (Amsterdam 2011 en Rotterdam 2013, 2014 & 2015) en Elia Viviani (Gent 2018). Ook werd hij nog één keer Europees kampioen ploegkoers. Dit gebeurde eind 2011 te Apeldoorn. Samen met Kenny De Ketele, het was hun tweede titel samen.

Iljo Keisse was gedurende zijn carrière twee maal actief op de Olympische Zomerspelen. Zowel in 2004 als 2008 kwam hij uit voor zijn land op de Spelen. In Athene 2004 werd hij in combinatie met Matthew Gilmore 11e tijdens de ploegkoers. Vier jaar later in Peking 2008 nam hij deel aan twee onderdelen. In de puntenkoers werd hij achtste. Als duo met Kenny De Ketele reed hij naar de vierde plaats tijdens de ploegkoers.

Nr.	Jaar	Zesdaagse van	Samen met
1	2005	Fiorenzuola	Matthew Gilmore
2	2005	Grenoble
3	2005	Gent
4	2006	Hasselt
5	2007	Rotterdam	Robert Bartko
6	2007	Amsterdam
7	2007	Gent
8	2008	Bremen
9	2008	Stuttgart	Robert Bartko Leif Lampater
10	2008	München	Robert Bartko
11	2008	Gent
12	2010	Rotterdam	Danny Stam
13	2010	Gent	Peter Schep
14	2011	Amsterdam	Niki Terpstra
15	2011	Grenoble	Morgan Kneisky
16	2011	Zürich	Franco Marvulli
17	2012	Kopenhagen	Marc Hester
18	2012	Grenoble	Kenny De Ketele
19	2012	Gent	Glenn O'Shea
20	2013	Rotterdam	Niki Terpstra
21	2013	Zürich	Silvan Dillier
22	2014	Rotterdam	Niki Terpstra
23	2014	Zürich	Mark Cavendish
24	2015	Rotterdam	Niki Terpstra
25	2015	Gent	Michael Mørkøv
26	2017	Bremen	Marcel Kalz
27	2018	Gent	Elia Viviani
28	2019	Bremen	Jasper De Buyst

Aantal	Samen met
7	Robert Bartko
4	Matthew Gilmore Niki Terpstra
1	Mark Cavendish Jasper De Buyst Kenny De Ketele Silvan Dillier Marc Hester Marcel Kalz Morgan Kneisky Leif Lampater Franco Marvulli Michael Mørkøv Glenn O'Shea Peter Schep Danny Stam Elia Viviani

Jaar	BK	EK	WK	OS	WB	Overig
Nieuwelingen
1998	1 achtervolging 2 omnium 2 puntenkoers 2 sprint 2 500m
Junioren
1999	1 ploegkoers 2 achtervolging 2 puntenkoers
2000	1 achtervolging 1 omnium 1 ploegkoers 1 puntenkoers 1 km
Beloften
2001		3 ploegkoers
2002		3 ploegkoers
2003		3 ploegkoers				UIV Cup: Amsterdam Dortmund Munchen
2004		1 ploegkoers				UIV Cup: Stuttgart Berlijn
Elite
2001	1 puntenkoers 2 ploegsprint 3 sprint 3 km
2002	2 achtervolging 2 km 3 puntenkoers 3 scratch
2003	1 achtervolging 1 puntenkoers 2 derny 2 omnium 2 ploegkoers 2 scratch 2 km
2004	2 ploegkoers				Moskou: 1 ploegkoers
2005		1 ploegkoers	3 ploegkoers			International Track GP: ploegkoers
2006	1 puntenkoers	1 derny
2007	1 puntenkoers 1 ploegkoers	2 derny	2 puntenkoers
2008	1 puntenkoers 1 ploegkoers	1 ploegkoers			Manchester: 2 ploegkoers 3 puntenkoers
2009	1 puntenkoers 1 ploegkoers				Cali: 2 puntenkoers
2010	1 derny
2011	1 derny 1 ploegkoers 1 scratch	1 ploegkoers
2012
2013	1 ploegkoers 1 scratch 2 puntenkoers					Internal parløb: ploegkoers
2014						Memorial Dimitri De Fauw Gent
2015						Revolution Series Londen: puntenkoers en ploegkoers Revolution Series Manchester: ploegkoers
2016						Revolution Series Manchester: scratch Revolution Series Londen: scratch
2017
2018						GP Odense: ploegkoers
2019						100km Kopenhagen: ploegkoers

Jaar Ronde van Italië Ronde van Frankrijk Ronde van Spanje 2007 2011 2012 2013 159e   2014 139e   2015 145e (1)  148e   2016 139e   2017 144e   2018 2019 2020 122e   2021 121e   2022 (*) tussen haakjes aantal individuele etappe-overwinningen

Jaar Milaan-San Remo Gent-Wevelgem Ronde van Vlaanderen Parijs-Roubaix E3 Harelbeke Kuurne-Brussel-Kuurne WK op de weg Wereld­ranglijsten 2007 3  ↑ 2011 opgave 2012 opgave opgave 2013 50e 38e opgave 2014 opgave 71e 26e opgave 94e 2015 83e buit.tijd opgave 99e opgave 132e (UWT) 2016 99e 105e 103e 41e 2017 64e 83e 44e 32e 332e (UWT) 2018 125e 76e 50e opgave 25e 333e (UWT) 2019 105e opgave 60e 2020 100e 2021 2022 opgave opgave

2004 – Jong Vlaanderen 2016

2005 – Chocolade Jacques-T Interim

2006 – Chocolade Jacques-Topsport Vlaanderen

2007 – Chocolade Jacques-Topsport Vlaanderen

2008 – Topsport Vlaanderen

2010 – Quick Step

2011 – Quick Step Cycling Team

2012 – Omega Pharma-Quick-Step Cycling Team

2013 – Omega Pharma-Quick-Step Cycling Team

2014 – Omega Pharma-Quick-Step

2015 – Etixx-Quick Step

2016 – Etixx-Quick Step

2017 – Quick-Step Floors

2018 – Quick-Step Floors

2019 – Deceuninck–Quick-Step

2020 – Deceuninck–Quick-Step

2021 – Deceuninck–Quick-Step

2022 – Quick Step-Alpha Vinyl

Commons heeft media­bestanden in de categorie Iljo Keisse.

(en) Profiel van Iljo Keisse op ProCyclingStats

Profiel op de Wielersite

Officiële website

Voorganger: Alexander Aeschbach Franco Marvulli 2004	Europees kampioen ploegkoers 2005 Dalmine (samen met Matthew Gilmore)	Opvolger: Franco Marvulli Bruno Risi 2006
Voorganger: Jens Mouris Peter Schep 2007	Europees kampioen ploegkoers 2008 Alkmaar (samen met Kenny De Ketele)	Opvolger: Robert Bartko Roger Kluge 2009
Voorganger: Martin Bláha Jiří Hochmann 2010	Europees kampioen ploegkoers 2011 Apeldoorn (samen met Kenny De Ketele)	Opvolger: Martin Bláha Jiří Hochmann 2012

Voorganger: Aleksej Sjmidt 2005

Europees kampioen derny 2006 Ballerup

Opvolger: Matthé Pronk 2007